Carlo Giuliani
Εικονογράφηση: Νόστιμον ήμαρ
Προγραμματισμός: Νόστιμον ήμαρ
Στην αυγή της νέας χιλιετίας, το κίνημα της αντιπαγκοσμιοποίησης ήταν στα πάνω του. Κόμματα, εργατικά συνδικάτα, συλλογικότητες, μια ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο στοιχίζονταν πίσω από το σύνθημα που πρώτη φορά ακούστηκε στο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ στο Πόρτο Αλέγκρε: «Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» (Another world is possible), διεκδικώντας δημοκρατία, και απορρίπτοντας το δόγμα ότι ο καπιταλισμός ειναι το τέλος της ιστορίας.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, και με αφορμή τη διάσκεψη των 8 ισχυρότερων οικονομιών της γης (G8), που πραγματοποιήθηκε στην Γένοβα της Ιταλίας το τριήμερο 20-22 Ιουλίου 2001, εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές από όλο τον κόσμο άρχισαν να συρρέουν στην πόλη του Ιταλικού Βορρά για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό και την λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού που σιγά σιγά εξαπλωνόταν και στην Ευρώπη.
Οι αστυνομικές δυνάμεις και οι κρατικές αρχές της Ιταλίας φροντίζουν να δείξουν από νωρίς τις προθέσεις τους. Η Γένοβα μοιάζει με φρούριο. Carabinieri εμποδίζουν τους διαδηλωτές να πλησιάσουν την πόλη, ήδη από το λιμάνι, ενώ η προσέγγιση του χώρου που θα γινόταν η διάσκεψη των G8 είναι αδύνατη. Προληπτικοί έλεγχοι ακόμα και σε σπίτια «υπόπτων» εκδηλώνονται όλη την εβδομάδα πριν τα γεγονότα του τριημέρου και ο κλοιός σφίγγει όσο πλησιάζουμε προς τις κρίσιμες ημέρες.
Παρ’ολη την καταστολή, ένας τεράστιος όγκος διαδηλωτών διαφόρων πολιτικών ιδεολογιών σπάει τον φόβο και συγκεντρώνεται στα κεντρικά σημεία της πόλης. Συγκρούσεις ξεσπούν ταυτόχρονα σε πολλά σημεία της πόλης, οι αστυνομικές δυνάμεις κάνουν εκτεταμένη χρήση χημικών και ο κόσμος απαντά με πέτρες. Όσοι έζησαν από κοντά εκείνες τις στιγμές, μιλούν για μία πρωτοφανή κατάσταση καταστολής, για τα μέχρι τότε ευρωπαϊκά δεδομένα. Οι αστυνομικές δυνάμεις χτυπούν λυσσασμένα το συγκεντρωμένο πλήθος και χρησιμοποιούν όλα τα μέσα.
Στην Piazza Alimonda, μια πλατεία στο κέντρο της πόλης, ένα όχημα της αστυνομίας δέχεται επίθεση από μπλοκ διαδηλωτών. Ένας από τους συγκεντρωμένους, ο 23 χρονος Ιταλός Carlo Giuliani, σκύβει να πιάσει έναν πυροσβεστήρα από το έδαφος, με σκοπό να τον πετάξει στο αστυνομικό όχημα. Ο αστυνομικός Mario Placanica, βλέποντας τον Giuliani να πλησιάζει το αυτοκίνητο υψώνει το χέρι του και τον πυροβολεί κατευθείαν το κεφάλι. Ο Carlo πέφτει αιμόφυρτος στο έδαφος. Το επεισόδιο όμως δεν τελειώνει εδώ. Ο οδηγός του οχήματος, μετά τον πυροβολισμό και ενώ ο Giuliani είναι στο οδόστρωμα βάζει όπισθεν και περνάει πάνω από το σώμα του νεαρού ακτιβιστή, σταματά για λίγο, και ξαναξεκινά περνώντας για δεύτερη φορά από πάνω του. Ο Calro Giuliani είναι πια νεκρός.
Η ιατροδικαστική έκθεση που ακολούθησε θα έθετε νέα δεδομένα. Ο ιατροδικαστής Marco Salvi, και οι γιατροί που εξέτασαν το σώμα του Giuliani κατέληξαν ότι ο 23 χρονος ήταν ακόμα ζωντανός πριν το αστυνομικό όχημα περάσει από πάνω του, ενώ απέρριψαν την άποψη της αστυνομίας ότι η σφάιρα του Mario Placanica χτύπησε τον Giuliani μετά από εξοστρακισμό. Το δικαστήριο, σαν να μην έλαβε υπ’όψιν τις εισηγήσεις των γιατρών και των ιατροδικαστών που εξέτασαν την σωρό του νεαρού, αποφάνθηκαν ότι και οι δύο αστυνομικοί που ενεπλάκησαν στο επεισόδιο είναι αθώοι, κρίνοντας ότι βρίσκονταν σε αυτοάμυνα.
Η κατάληξη της υπόθεσης της δολοφονίας του Carlo Giuliani ήταν σε μεγάλο βαθμό ο καταλυτικός παράγοντας για να προκαλέσει την οργή σε χιλιάδες νέους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο που έβλεπαν τους εαυτούς στους στο πρόσωπο του 23 χρονου αγωνιστή.
Είναι αλήθεια ότι το Ιταλικό κράτος έκανε τα πάντα για να σβήσει την μνήμη του Giuliani και να θάψει το όργιο καταστολής που εφάρμοσε στην Γένοβα εκείνο το τριήμερο του Ιουλίου του 2001. Δεν τα κατάφερε όμως. Το σύνθημα «ο Carlo ζει» δεν έχει σβήσει από τα χείλη όσων αγωνίζονται για έναν καλύτερο κόσμο χωρίς εκμετάλλευση.
