Η τελευταία «Σοβιετία» της Ευρώπης

Του Δημήτρη Κούλαλη

ΕΛΛΟΓΑ ΠΑΡΑΛΟΓΑ

«Η τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης… είναι η Ελλάδα! Δεν το πιστεύετε; Ρίξτε μια ματιά στους πίνακες που ακολουθούν και θα το ξανασκεφθείτε»….

Τάδε έφη Αριστείδης Χατζής, Αν. Καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου & Θεωρίας Θεσμών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Σκεφτήκαμε να ακολουθήσουμε την προτροπή του κ. Καθηγητή και να… ρίξουμε μια ματιά, όχι στους πίνακές του, μα στα επίσημα στοιχεία.

Βρισκόμαστε στην Ελλάδα, λοιπόν, του κομμουνιστικού ολέθρου.

Τι συμβαίνει σ’ αυτή την τάλαινα χώρα;

Τα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα συρρικνώθηκαν κατά 70% από τα πρώτα μνημονιακά μέτρα, το 2010, ενώ η φορολογική επιβάρυνση μισθωτών, συνταξιούχων και ελεύθερων επαγγελματιών εξακοντίστηκε πάνω από 500%.
Σύμφωνα με την έρευνα των Οικογενειακών Προϋπολογισμών της ΕΛΣΤΑΤ, η μέση μηνιαία δαπάνη των νοικοκυριών για την αγορά ειδών διατροφής περιορίστηκε σε 293,3€(<356,6€-2009).
Σύμφωνα με την Έκθεση του ΙΕΛΚΑ, ενώ το 2009 η μέση μηνιαία δαπάνη για διατροφή και εστίαση ανερχόταν σε 646,28€, το 2015 υποχώρησε στα 495,36€, ήγουν 23,4% μείωση.
Το 4,7% του πληθυσμού παραδέχεται ότι πάσχει από κατάθλιψη.
Στο ερώτημα «αν θα ήταν καλύτερα να μη ζει κάποιος ή να βλάψει τον εαυτό του;» το 3,3% των συμμετεχόντων απάντησε θετικά.

Aκόμη, βάσει των στοιχείων της Έρευνας Εισοδήµατος και Συνθηκών ∆ιαβίωσης των Νοικοκυριών 2016 που διενήργησε η ΕΛΣΤΑΤ και δόθηκαν στην δημοσιότητα στις 23/6/2017:

Το ποσοστό του πληθυσμού που βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας ή και κοινωνικού αποκλεισμού ανέρχεται σε 35,6% του συνόλου της χώρας.
Ο κίνδυνος φτώχειας ή και κοινωνικού αποκλεισµού είναι υψηλότερος στην περίπτωση των ατόµων ηλικίας 18-64 ετών (39,7%) .
Τα άτομα ηλικίας 18-64 ετών που βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας ή και κοινωνικού αποκλεισµού εκτιµάται ότι αγγίζουν για τους ημεδαπούς το 38,0% και για τους αλλοδαπούς που διαµένουν στην Ελλάδα το 59,7%.
Το ποσοστό του πληθυσµού, που ενώ δε βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας, διαβιεί σε νοικοκυριά µε υλική στέρηση, αλλά χωρίς χαµηλή ένταση εργασίας ανέρχεται σε 8,4% .
Το ποσοστό του πληθυσμού, που δε βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας και διαβιεί σε νοικοκυριά χωρίς υλική στέρηση, αλλά µε χαµηλή ένταση εργασίας ανέρχεται σε 4,9%.
Το ποσοστό του πληθυσµού που βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας αλλά διαβιεί σε νοικοκυριά χωρίς υλική στέρηση και χωρίς χαµηλή ένταση εργασίας ανέρχεται σε 6,7% .
Το 21,2% του πληθυσµού βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας (έπειτα από τις κοινωνικές µεταβιβάσεις), το 22,4% σε υλική στέρηση και το 17,2% του πληθυσµού ηλικίας 0-59 ετών διαβιεί σε νοικοκυριά µε χαµηλή ένταση εργασίας.
Το 2016, το 21,2% του συνολικού πληθυσµού της χώρας βρισκόταν σε κίνδυνο φτώχειας.
Τα νοικοκυριά που βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας ανέρχονται σε 832.065 σε σύνολο 4.168.784 νοικοκυριών και τα µέλη τους σε 2.262.808 στο σύνολο των 10.651.929 ατόµων του πληθυσµού της χώρας.
Ο κίνδυνος φτώχειας για τα παιδιά ηλικίας 0-17 ετών (παιδική φτώχεια) ανέρχεται σε 26,3% .
Ο κίνδυνος φτώχειας για τους πολίτες άνω των 65 ετών ανέρχεται σε 12,4% .
«Για το 2016, το χάσµα κινδύνου φτώχειας ανήλθε σε 31,9% του κατωφλιού του κινδύνου φτώχειας, σηµειώνοντας αύξηση σε σχέση µε το προηγούµενο έτος. Με βάση το ποσοστό αυτό, εκτιµάται ότι το 50% των φτωχών κατέχουν εισόδηµα µικρότερο από το 68,1% του κατωφλιού του κινδύνου φτώχειας (το οποίο ανέρχεται σε 4.500 ευρώ), δηλαδή κάτω από 3.064 ευρώ, ετησίως, ανά άτοµο». Ποσοστό αυξημένο σε σχέση με το 2005 που ήταν 23,9%.
Το βάθος κινδύνου φτώχειας για τα παιδιά ηλικίας 0-17 ετών εκτιµάται ότι φτάνει το 33,3%, ενώ για τα άτοµα ηλικίας 65 ετών και άνω ανέρχεται σε 18,7%, παρουσιάζοντας αύξηση της τάξεως του 1,4% σε σχέση µε το 2015 .

Είναι, επίσης, στην «κομμουνιστική» Ελλάδα, (εκεί που δεν υπάρχει αστική τάξη), όπου, σύμφωνα με την Ελληνική Εθνική Επιτροπή της UNICEF, η οποία παρουσίασε πρόσφατα την ετήσια Έκθεση «Η Κατάσταση των Παιδιών στην Ελλάδα 2017 – Τα παιδιά της κρίσης»:

Ο κίνδυνος σχετικής φτώχειας των παιδιών, από το 23% που ήταν το 2009 έφτασε στο 26,6% το 2014. Αυτό σημαίνει ότι μισό εκατομμύριο παιδιά στη χώρα ζουν σε φτωχές οικογένειες.
«Με βάση το όριο φτώχειας του 2007 (έρευνα 2008) το ποσοστό παιδικής φτώχειας από 22,6% το 2008 μειώνεται στο 20,7% το 2009. Στη συνέχεια όμως αυξάνεται με δραματικά γρήγορους ρυθμούς και ανέρχεται στο 55,1% το 2014. Ενώ, το 2015 σχεδόν ένα στα δύο παιδιά στην Ελλάδα ζουν σε συνθήκες υλικής αποστέρησης. Με ποσοστό 45% η Ελλάδα με μεγάλη διαφορά είναι η χώρα όπου τα παιδιά αντιμετωπίζουν την υψηλότερη υλική αποστέρηση μεταξύ των 14 παλαιοτέρων χωρών-μελών της ΕΕ» (η υπογράμμιση δική μας).

Κι επειδή, η UNICEF δεν μασάει τα λόγια της απέναντι στο εγχώριο αιμοσταγές, ολοκληρωτικό καθεστώς που έφτασε μάλιστα «στο ανώτατο στάδιο του σοσιαλισμού, δηλαδή στη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ» ας ακούσουμε μερικά από τα συμπεράσματα και τις προτάσεις της που απορρέουν από την Έκθεσή της:

«Την περίοδο της κρίσης», λέει η UNICEF, «και της εφαρμογής των πολιτικών λιτότητας στην Ελλάδα, επιδεινώνεται σημαντικά το ποσοστό των παιδιών που ζουν σε συνθήκες “φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού”. Επιπρόσθετα την περίοδο αυτή διαφοροποιείται σημαντικά ο κίνδυνος «φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού» που αντιμετωπίζουν τα παιδιά στην Ελλάδα από τον αντίστοιχο μέσο όρο του συνόλου της ΕΕ-27. (…) Η βίωση της φτώχειας κατά την παιδική ηλικία οδηγεί σε συσσώρευση μειονεκτημάτων που θα επηρεάσουν αρνητικά τα μελλοντικά τους επιτεύγματα κατά την ενήλικη ζωή, συμβάλλοντaς έτσι στην αναπαραγωγή της φτώχειας και των ανισοτήτων. Το γεγονός αυτό θα έχει σημαντικές επιπτώσεις και στην οικονομία της χώρας μέσω της επίδρασης στα ποιοτικά χαρακτηριστικά του εργατικού της δυναμικού. Η επιδείνωση της φτώχειας και της αποστέρησης κάνει επιτακτική την ανάγκη σχεδιασμού και εφαρμογής κατάλληλων πολιτικών για την υποστήριξη και ενίσχυση των οικογενειών με παιδιά».

Τώρα, βέβαια, που το σκεφτόμαστε ξανά, μήπως ρέπει επικινδύνως προς τον κομμουνισμό η UNICEF μ’ αυτές τις αντιπαραγωγικές προτροπές;…

***

Να φανταστούμε, λοιπόν, ότι όλοι όσοι σήμερα- από τις Βρυξέλλες μέχρι την Ουάσινγκτον- επιχαίρουν την ελληνική κυβέρνηση (ναι, την σοσιαλιστική κυβέρνηση του κ. Τσίπρα) διακατέχονται από κάποιο είδος κομμουνιστικής επαναστατικότητας που προσπαθεί να διαβρώσει και, εν τέλει, να κατατροπώσει τον καπιταλισμό «από μέσα».

Γιατί, δεν γίνεται από τη μία να βαφτίζουμε «μπολσεβίκους» τους κ.κ. Τσακαλώτο και Καμμένο κι απ’ την άλλη εκείνους που τους συγχαίρουν για τις «μεταρρυθμίσεις» να μην τους αγγίζουμε.

***

Κάτι τελευταίο.

Στο κείμενο που προκάλεσε τόσο ντόρο, γράφεται ότι: «Αφού σύγκρινα την Ελλάδα με τις πρώην κομμουνιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, σκέφτηκα να τη συγκρίνω και με το άντρο του νεοφιλελευθερισμού: τη Σκανδιναβία. Όπως βλέπετε εκεί ο νεοφιλελευθερισμός τους έχει διαβρώσει απολύτως. Υποθέτω ότι η ζωή τους θα είναι μια σκέτη κόλαση».

Κομματάκι ειρωνικό μάς κάνει το τελευταίο. Θα ήταν, όμως, τρομερά ενδιαφέρον, αν μπορούσε να μας απαντήσει κάποιος, πώς, ο «καλός» νεοφιλελευθερισμός, οδήγησε, με βάση τα στοιχεία της Εurostat :

Το 2015, 119εκ. ανθρώπους, ήτοι το 23,7%(> 23,3% -2009) του πληθυσμού της ΕΕ, στο όριο της φτώχειας ή και του κοινωνικού αποκλεισμού;
Το 17,3% των Ευρωπαίων πολιτών το 2015 στο κατώφλι της φτώχειας εξαιτίας των κοινωνικών μεταβιβάσεων, πράγμα που σημαίνει ότι το διαθέσιμο εισόδημά τους ήταν κάτω από το συνολικό όριο της φτώχειας;
Έναν στους δώδεκα Ευρωπαίους πολίτες στη στέρηση σοβαρών υλικών μέσων (κατάσταση ένδειας) για την εκπλήρωση των υποχρεώσεών του;
Τέλος, ένα στα δέκα νοικοκυριά στην Ευρώπη να παρουσιάζει χαμηλή εργασιακή ένταση; (Για να είμαστε ακριβείς: το 10,5% του πληθυσμού ηλικίας 0-59 ετών στην ΕΕ ζουν σε νοικοκυριά στα οποία οι ενήλικοι εργάστηκαν 20% λιγότερο από την περασμένη χρονιά).

Επιπλέον, τη στιγμή που ο Κόκκινος Στρατός παρελαύνει στους ελλαδικούς δρόμους:

Πώς γίνεται, ενώ οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι συμπιέζονται από την μνημονιακή μέγγενη, οι 500 πιο κερδοφόρες ελληνικές εταιρείες να βελτιώνουν εντυπωσιακά την κερδοφορία τους το 2015;
Πώς είναι δυνατόν , την ώρα που η δαμόκλειος σπάθη του ΕΝΦΙΑ βαραίνει τα κεφάλια των φορολογουμένων, να επιτρέπεται, με βάση την ΠΟΛ 1138/30-6-2015, σε αλλοδαπές εταιρείες-κατόχους ακινήτων στην Ελλάδα να εντάσσουν τα εισοδήματα από την εκμίσθωση ή την ιδιόχρηση των ακινήτων αυτών σε ευμενέστερο φορολογικό καθεστώς έχοντας έτσι τη δυνατότητα οι εμφανιζόμενες δαπάνες για τα ακίνητα να εκπίπτουν από το φορολογητέο εισόδημα και ως εκ τούτου να μην φορολογούνται;
Πώς γίνεται, ενώ κόβονται οι δαπάνες από την Παιδεία και την Υγεία, το ελληνικό κράτος να συνεχίζει να καταβάλλει το 2,32% του ΑΕΠ( κατά κεφαλήν δαπάνη $457) στο ταμείο του ΝΑΤΟ;
Πώς γίνεται να ζητείται πάλι από το λαό, που επιβαρύνεται με επιπρόσθετους φόρους επί ήδη δηλωθέντων εισοδημάτων, να βάλει το χέρι βαθιά στην τσέπη, όταν στις λίστες των ελβετικών τραπεζών φιγουράρουν τα ονόματα 576 συμπατριωτών μας ,η συνολική περιουσία των οποίων ξεπερνά τα 80δις $;

Αλήθεια, πώς γίνονται όλα αυτά;

«Αν οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι», γράφει στο τελευταίο του βιβλίο ο Πρέσβης Βασίλης Κασκαρέλης, «γνώριζαν τα σχετικά ακριβή οικονομικά στοιχεία, θα είχαμε επαναστάσεις που μπροστά της η Σοβιετική θα ωχριούσε»*.

Ίσως αυτή, είναι μια καλή απάντηση.

*Η Τελευταία καταιγίδα, Μεταίχμιο, 2017