Της Μαρίας Σταυροπούλου
Όταν δεν ζεις τη ζωή σου πως είναι δυνατόν να προσδοκάς μιαν Ανάσταση;
Και μην γελιέσαι, το ότι αναπνέεις δεν σημαίνει ότι ζεις
Το ότι ξυπνάς το πρωί δεν συνθέτει ζωή
Η Ανάσταση προϋποθέτει ζωή
Αυτή που χάνεις ζώντας στη σκιά του εαυτού σου
Αυτή που αφήνεις να σου κλέβουν ενώ εσύ κοιμάσαι
Αυτή που βολικά την απιθώνεις στον καναπέ αναμένοντας να κάνουν κάτι οι άλλοι για εσένα χωρίς εσένα
Αυτή που κρυφοκοιτάζεις και περιμένεις να ζήσεις πεθαίνοντας βιολογικά
Αυτή δεν είναι Ανάσταση, είναι εξαναγκασμός
Όλα από εμάς ξεκινάνε, εν ζωή
Καλή επΑνάσταση άνθρωποι…
* Κοινωνική λειτουργός, συγγραφέας του βιβλίου «ψάχνοντας ανθρώπους»