Της Εύης Νικολοπούλου
Το πρόσωπο της θλίψης, δεν θα το βρεις σε κλισέ και στερεοτυπικές εικόνες.
Δεν θα το βρεις σε ανθρώπους τσακισμένους, αφρόντιστους και άπλυτους.
Δεν θα το βρεις σε άδεια βλέμματα και μόνιμα ατενίσματα στο κενό.
Σε αγέλαστα, σκυθρωπά πρόσωπα, σε ξεσπάσματα και σε μεγάλες φουρτούνες.
Δεν θα το ξετρυπώσεις πίσω από ερωτήσεις ευγένειας και προσποιητού ενδιαφέροντος,. Δεν θα το αγγίξεις καν σε συζητήσεις περί καιρικών φαινομένων και πολιτικών συνθηκών.
Το πρόσωπο της θλίψης δεν θα το βρεις σε περιγραφές των ειδικών στην τηλεόραση.-Η θλίψη δεν έχει βλέπεις αδελφέ μου φαντασμαγορία, δεν πουλάει. Δεν έχει φάρμακα που την καταπολεμούν, και έτσι δεν μπορεί κανείς να ασελγήσει πάνω της και να την πουλήσει με δακρύβρεχτο περιτύλιγμα στα τηλεοπτικά σκλαβοπάζαρα.
Το πρόσωπο της θλίψης δεν θα το βρεις στη συνθηκολόγηση, σε ανθρώπους αποκαμωμένους, ηττημένους, ή αδιάφορους. Σε ανθρώπους παραδομένους σε μια ετεροκαθορισμένη μοίρα.
Θα το ανιχνεύσεις στις βιαστικές κινήσεις, στην ευγένεια και στην υπερπροσπάθεια. Θα το ψυχανεμιστείς σε πρόσωπα της πολυάσχολης καθημερινότητας, στην εργασιακή ρουτίνα, ή πίσω από την εκτέλεση της πιο σύνθετης καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Θα βρείς τα ίχνη του στη χαμογελαστή συμπάθεια, στην αλληλεγγύη, στη συμπαράσταση και στη συμπόνοια, στο πρόθυμο χέρι που θα προσφερθεί πρώτο να σε αρπάξει πριν πέσεις.
Η υποψία του θα βρίσκεται πίσω από τα εγκάρδια γέλια, τα πνευματώδη ανέκδοτα, την αγάπη για το χιούμορ και το πηγαίο γέλιο. Αλλά και στην ευγενική άρνηση. Στην συχνή, αναιτιολόγητη, χωρική και χρονική απομόνωση. Στην απόσταση που χρειάζεται για να συγχωνεύσει και να συμφιλιώσει τις αντιφάσεις και τις σύγκρούσεις. Στο χρόνο που χρειάζεται να μεταβολίσει τη δυστυχία σε προσφορά.
Το πρόσωπο της θλίψης μασκαρεύεται για να πάρει κουράγιο. Πολλες φορές μάλιστα, μασκαρεύεται ταυτόχρονα και για να δώσει κουράγιο. Μασκαρεύεται όχι για να δείξει το ίδιο δυνατό, αλλά από φόβο μήπως, δείχνοντας την αδυναμία του, προκαλέσει άθελά του κλυδωνισμούς και στους άλλους.
Το πρόσωπο της θλίψης δεν είναι τόσο πρόσωπο, όσο πυρήνας που φέρει μέσα του την καταραμένη γνώση και την απελπισία, τον ρεαλισμό και την ενόραση.
Το πρόσωπο της θλίψης είναι αυτό που δεν έμαθες να αναγνωρίζεις, διοτί κρατάει την ιδιωτικότητα του σαν μια χρόνια νόσο, σαν κάποιο ένοχο και μοιραίο μυστικό.
Το πρόσωπο της θλίψης είναι το τυφλό σημείο της ανθρωπότητας εκείνης που θέλει να συνεχίσει να προσποιείται ότι όλα θα πάνε καλά.