Συμπεριλαμβάνοντας όλες τις κομματικές παρατάξεις μέσα στην εξειδικευμένη ομάδα εθνικής καταστροφής, δεν υπάρχει κατάταξη αυτών στον ίδιο βαθμό επικινδυνότητας. Οι πολιτικές δυνάμεις εξακολουθούν, στο σύνολο τους, να παίζουν το αισχρό κερδοσκοπικό παιχνίδι τους σε βάρος του λαού, ο οποίος, όντας σε νοητικά ημιθανή κατάσταση, από τα αλλεπάλληλα συνειδησιακά χτυπήματα που δέχεται σε καθημερινή βάση, δεν αντιδρά.
Σε αυτό το σημείο σταθερής και μόνιμης ολοκληρωτικής κατάρρευσης, σε αυτήν την αέναη κατρακύλα, όπου κάθε επόμενο σκαλί ξεπεσμού γίνεται πιο ψηλό από το προηγούμενο και με πιο αιχμηρές γωνίες, είναι ξεκάθαρο πλέον το ποιος και με ποιους όρους χειρίζεται το πολιτικό παιχνίδι. Η κυβερνητική συμμορία συνεχίζει να αναμασά τα ίδια και τα ίδια, πιστή στον ρόλο του ανδρείκελου των διεθνών και τοπικών τοκογλύφων, εμπλουτίζει κάθε μέρα και με περισσότερα εγκλήματα το ποινικό της μητρώο. Πέρα, όμως, από τους γνωστούς και εύλογα κοινά αποδεκτούς εγκληματίες, υπάρχει και μια άλλη δύναμη, η οποία, εκμεταλλευόμενη τις συγκυρίες, ετοιμάζεται να παρασιτήσει με κυβερνητικούς όρους σε ένα λαό που ήδη του έχουν απομυζήσει κάθε ίχνος ζωτικής ενέργειας. Η κόκκινη απειλή, αυτήν την φορά κάτι από τα πιο αριστερά, όσο αριστερά μπορεί να είναι μια δύναμη η οποία συνωμοτεί με την Αγγελοπούλου, φιλά παπαδίστικες ποδιές και παρουσιάζει οικονομικά και πολιτικά προγράμματα επιστημονικής φαντασίας.
Γνωρίσαμε τον ΣΥΡΙΖΑ από τα μικράτα του, όταν η πολιτική του σημασία ήταν επιπέδου σημερινής ΡΗΜΑΔ, όταν ο Αλέξης σαν μικρό παιδάκι που παραπονιέται, παρίστανε τον επαναστάτη απέναντι στις πολιτικές δωσιλογισμού και εξαπάτησης διανοητικά καθυστερημένων ανθρώπων, από τότε που έκανε πως χτυπούσε το χέρι στο τραπέζι όταν άκουγε για Αμερική και ΝΑΤΟ, όταν αποστρεφόταν την θρησκευτική ψύχωση. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει, αφού έκανε κάποιες θεραπείες με ευρωπαϊκά αντιβιοτικά και ψυχοτρόπες δημοκρατικές ουσίες, είναι ο γνωστός πολιτικός που μπορεί να διαφεντεύει μια χώρα σαν την Ελλάδα, μια χώρα με το βλέμμα στραμμένο στο αυτοκαταστροφικό τίποτα που αποτελεί.
Η τακτική του ΣΥΡΙΖΑ να πουλά ακριβά λόγια σε εξευτελιστικές τιμές είναι γνωστή και, βεβαίως, καθόλου πειστική σε όσους ακόμη επιβιώνουν νοητικά. Το ψέμα και η εξαπάτηση έχουν ήδη ξεκινήσει, πριν καν ακόμη πιάσει το κυβερνητικό τιμόνι στα χέρια. Είναι αισθητά τα σημάδια ανικανότητας πάσης φύσεως, από την οικονομική διαχείριση των υπηρεσιών του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι το επικοινωνιακό που γίνεται με όρους μαθητικών συμβουλίων. Μοιάζει με ένα θεατράκι στο οποίο όλο και περισσότεροι προσπαθούν να ενισχύσουν το budget, θέλουν να βγει τουλάχιστον κάτι καλό, παρόλο που οι ηθοποιοί είναι παντελώς ατάλαντοι και δεν θυμούνται ούτε τα λόγια τους. Το κοινό έχει μπερδευτεί και χειροκροτά ασυγχρόνιστα, ασύμφωνα, και μια υψηλή δόση νωθρότητας διαχέεται στον χώρο από τον ήχο που απελευθερώνουν τα παλαμάκια. Ετοιμάζονται να τους εκλέξουν, «ας τους δοκιμάσουμε», λένε, «τι έχουμε να χάσουμε, τα έχουμε χάσει ήδη όλα.»
Λάθος, έχετε πολλά να χάσετε ακόμη, με πρώτο και κυριότερο την κατ’ επίφαση ελευθερία σας, όσο σας έχει απομείνει και από αυτήν. Μετά την εκλογή του διασκεδαστικού κοκκινόχρωμου ξυλοπόδαρου που σας έκανε να νιώσετε λίγο καλύτερα προεκλογικά, αρχίζουν να τριγυρίζουν στην χώρα ένα σωρό κινδυνολογικά ενδεχόμενα, με το πιο σημαντικό όλων, την Χρυσή Αυγή.
Ένας υφέρπων και παραμελημένος κίνδυνος, που συνεχώς συγκεντρώνει δυνάμεις, αναπτύσσεται αθόρυβα και ύπουλα, σαν μια δυνητικά θανατηφόρα νεοπλασία σε ζωτικό όργανο του κοινωνικού σώματος, έτοιμη να εξαλλαχθεί σε καλπάζουσα μορφή επιθετικού καρκίνου και να εξαπλωθεί από άκρη σε άκρη.
Οι προσπάθειες των κυβερνητικών μαφιόζων να της βουλώσουν το στόμα και να την απομακρύνουν από τον θεατό πολιτικό κόσμο, ήταν όχι μόνο μάταιες, αλλά, τουναντίον, έδειξαν ότι τροφοδότησαν επιπλέον το τέρας του φασισμού. Το απαγορευμένο ήταν ανέκαθεν ελκυστικό, και γι’ αυτό τον λόγο η Χρυσή αυγή, από την στιγμή που μπήκε στο στόχαστρο, αγιοποιήθηκε. Επειδή, λοιπόν, ο μέσος έλληνας ψηφοφόρος δεν έχει ιδέα πως είναι η λάμψη των απαστραπτόντων μαχαιριών, μη δυνάμενος να αντιληφθεί τι εστί Χ.Α, το μονοπάτι της δυστυχίας του στηρίζοντας τους υπανθρώπους.
Εκεί αρχίζει το ζόρι. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ θα αρχίσει να απογοητεύει και να εξευτελίζει ακόμη και την παραμικρή ελπίδα και αξιοπρέπεια που μπορεί να υπήρχε στην αριστερά, τότε θα επικρατήσει το ιστορικό χάος, για ακόμη μια φορά.
« Όλα απέτυχαν, τίποτε δεν έμεινε να στηριχτούμε, εκτός από εκείνους που κατηγορούσαμε συνεχώς… Για μια στιγμή, μήπως εκείνοι, α, λες; ».
Δεν ξέρουν, δεν φαντάζονται, δεν περνά από το μυαλό τους η ιδέα ότι εκεί θα αρχίσουν να περνάνε σφαίρες από το μυαλό τους. Έχουν την εντύπωση πως η ανθρώπινη ζωή κυλά βάσει Χολιγουντιανών κωμωδιών. Ακόμη και στην ψήφο τους χιούμορ κάνουν, παίζουν με τις ζωές τους, όπως παίζουν και με τις ζωές των παιδιών τους, έκφυλοι καταχραστές του δικαιώματος της ζωής καθώς είναι.
Αυτό είναι το πιο φρικτό ενδεχόμενο για αυτήν την χώρα, να πιαστεί στα δίχτυα του ολοκληρωτικού φασισμού, όπου θα αρχίσουν και επίσημα να κόβονται τα κεφάλια των αντιφρονούντων και θα θερίζεται κάθε πρώιμος καρπός ελπίδας. Η ελληνική βλακεία που διαμορφώνει την υπάρχουσα κατάσταση θα μετουσιωθεί σε ένα αδυσώπητο κτήνος. Εδώ θα είμαστε. Εύχομαι ολόψυχα και με μια δόση υποκρισίας, διότι βλέπω πως όλα βαίνουν βάσει της σκέψης μου, να μην συμβεί τίποτε από αυτά. Να υπάρξει μια άλλη τροπή της κατάστασης, ανατρεπτική και αναπάντεχη. Μακάρι, έτσι συνηθίζουν να λένε λίγο πριν τα δεινά, μακάρι.
Η απεγνωσμένη ερώτηση των περισσοτέρων είναι: « Μα και τι να κάνουμε ρε συ, ποιον να βγάλουμε, ποιον να στηρίξουμε, πες μας εσύ».
Στην περίπτωση αυτήν η απάντηση μου είναι ολόκληρο το παραπάνω κείμενο, δεν χρειάζεται τίποτε περισσότερο από εμένα.
Εγώ έκανα κάτι. Στήριξα εσάς. Σας προειδοποίησα.