Ξύλο, χημικά και πετροπόλεμος υπό την προστασία των ΜΑΤ συνόδευσαν το πρωί της Κυριακής τους διαδηλωτές της Χαλκιδικής που για μια ακόμη φορά προσπάθησαν να εκφράσουν την αντίθεσή τους στη δηλητηρίαση και την καταστροφή των δασών, της θάλασσας και της ζωής τους.
Όπως καταγγέλλουν πολίτες που βρέθηκαν στην πορεία –μεταξύ αυτών και η βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ, Κατερίνα Ιγγλέζη- η αστυνομία έδρασε συναδελφικά με τους εργαζόμενους των μεταλλείων της περιοχής που πετούσαν πέτρες και καδρόνια στους διαδηλωτές. Την επίθεση καταδίκασε και η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ.
Δύο μέρες πριν τις μαφιόζικες επιθέσεις στις Σκουριές υπήρξε επώνυμη καταγγελία γιατρού για κολπικό έλεγχο συζύγου ενός απεργού πείνας μέσα στο μπάνιο του κελιού του! Το «φαινόμενο» αυτό απασχολεί τις κρατούμενες εδώ και χρόνια, όμως συνεχίστηκε ακόμη και στην περίπτωση των απεργών πείνας, που τόση δημοσιότητα έχει πάρει το θέμα τους και από την καλή αλλά και από την ανάποδη.
Μέσα σε όλα αυτά βρίσκεται μπλεγμένος κι ο αναπληρωτής υπουργός Δημόσιας Τάξης, Γιάννης Πανούσης. Ο πρώην ΔΗΜΑΡίτης και νυν αριστερός σοσιαλδημοκράτης υπουργός της τάξης, επέλεξε να γράψει ένα άρθρο στην εφημερίδα Τα Νέα λίγες ώρες μετά την παράσταση διαμαρτυρίας αντιεξουσιαστών με τα χαρακτηριστικά τους εκτεθειμένα στη βουλή, κάνοντας λόγο για την «Αριστερά του Τίποτα» και τον κίνδυνο να χάσουμε μέσα απ’ τα χέρια μας την κανονικότητα μιας χρεοκοπημένης χώρας χωρίς ανθρώπινα δικαιώματα αλλά με μια τέλεια Αριστερά.
Για τον σύντροφο Πανούση τα πάντα λειτουργούν άψογα στην ελληνική Αριστερά και πρέπει να μείνουν ως έχουν. Μόνο η Ελλάδα είχε το πρόβλημα όλα αυτά τα χρόνια. Η Αριστερά έκανε πάντα καλά τη δουλειά της, αλλά εμείς την παρεξηγήσαμε επειδή έγινε κυβέρνηση και μας έδειξε ποιους ανθρώπους επιλέγει σε τόσο σημαντικές θέσεις.
Αξιοσημείωτο είναι, επίσης, το γεγονός ότι ένας υπουργός τάξης μιας καθ’ όλα αριστερής κυβέρνησης αποφάσισε να αρθρογραφήσει σε μια εφημερίδα του ΔΟΛ εναντίον ενός αόρατου κινδύνου κάποιων «καθαρόαιμων αριστερών», χωρίς να έχει καν το θάρρος να παραιτηθεί και να τους κατονομάσει. Φαντάζομαι ότι ο σύντροφος Πανούσης δεν εννοεί κάποιους λογαριασμούς στο Facebook και το Twitter οι οποίοι προκαλούν πονοκεφάλους στην αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝ.ΕΛΛ. επειδή τους δείχνουν ότι δεν είναι καθόλου αριστεροί, αλλά ημι-φιλελεύθεροι «αθρωπιστές» (επίτηδες το «αθρω-»).
Μάλιστα ο σύντροφος Πανούσης επανήλθε και με νέο του άρθρο, αυτή τη φορά στην Καθημερινής της Κυριακής των Σκουριών και της παρακρατικής βίας, για να μας πει ότι οι «καταλήψεις μικρής διάρκειας και χωρίς σαφές αίτημα» κινδυνεύουν να εκφυλίσουν τις αξίες της Αριστεράς.
Είναι πολύ ενθαρρυντικό το ότι ο σύντροφος Πανούσης αυτο-διορίστηκε συνήγορος της Αριστεράς. Ως υπουργό της τάξης μας τον συνέστησαν, κι ως ο δικηγόρος του Αριστερού διαβόλου μας προέκυψε.
Είναι επίσης και πολύ ευτυχές το άλλο γεγονός που χαρακτηρίζει τη στάση του συντρόφου Πανούση σχετικά με τις «καταλήψεις χωρίς σαφές αίτημα». Μάλλον η απαίτηση για κατάργηση του νόμου 187 περί «εγκληματικής οργάνωσης» και του 187Α περί «τρομοκρατικής οργάνωσης», η κατάργηση των φυλακών Τύπου Γ΄, η κατάργηση του λεγόμενου «κουκουλονόμου», η απελευθέρωση όσων κρατούμενων έχουν αναπηρία άνω του 90%, η οριοθέτηση για την επεξεργασία και χρήση γενετικού υλικού ως αποδεικτικό μέσο και η παύση της εκδικητικής ποινικοποίησης συγγενών κρατουμένων, δεν συνιστούν για τον κύριο -συγγνώμη σύντροφο- Πανούση «σαφή αιτήματα».
Ίσως το «σαφές αίτημα» των «καταλήψεων μικρής διάρκειας» να έβρισκε καλύτερη ανταπόκριση σε άλλες περιπτώσεις περισσότερων «μόνιμων» καταλήψεων, όπως αυτή του μεγαλύτερου αυθαιρέτου στην Ευρώπη· του Mall στο Μαρούσι. Όμως αυτό τοποθετείται στην κατηγορία της βαριάς ελληνικής επιχειρηματικότητας, οπότε δεν πρόκειται να το αγγίξει κανείς.
Ο σύντροφος Πανούσης δεν κάνει τίποτε άλλο από το να δείχνει στην κοινωνία ότι η αριστερή ελπίδα έχασε το δρόμο της κάπου μεταξύ της δημιουργικής ασάφειας και των ραντεβού με την τρόικα, που έγινε «θεσμοί»/Brussels Group/λαχανάκια Βρυξελλών και πάει λέγοντας.
Η πλάκα είναι ότι δεν έχει βρεθεί κάποιος να πει ανοιχτά στον λαλίστατο σύντροφο Πανούση ότι τα αιτήματα των αντιεξουσιαστών είναι περισσότερο φιλελεύθερα παρά αντιεξουσιαστικά – όχι από τον φιλελευθερισμό που σερβίρει η Καθημερινή και οι σχολιαστές της, αλλά από τον άλλον. Τον πιο «κανονικό».
Πάντως δεν μου προκαλεί καμία εντύπωση το ότι ο σύντροφος Πανούσης αλλά και οι αριστεροί ΣΥΡΙΖΑίοι επικριτές του παρουσιάζονται διαρκώς στα κανάλια και τις εφημερίδες που κατά τα άλλα αποκαλούν φοροκλέφτες, για να βγάλουν έξω τις αριστεροσύνες τους και να τις μετρήσουν.
Δεν παίρνουν καν παράδειγμα από τους γνήσιους κομμουνιστές του ΚΚΕ, οι οποίοι όταν έρχεται η ώρα να ξεκατινιαστούν, γράφουν στον Ριζοσπάστη το μακρύ τους και το κοντό τους και μετά η ηγεσία αποφασίζει ποιος θα πάρει πόδι και ποιος θα μείνει.
Προφανώς, το να γράφεις στα Νέα, το Βήμα ή την Καθημερινή τα αποσπάσματα από το εγχειρίδιο του καλού Αριστερού που κρατάς κάτω από το μαξιλάρι σου είναι πιο σικ από ότι να μιλάς πρώτα με εκείνους που έχεις το πρόβλημα, ή να το βουλώσεις και να αποφασίσεις να καταλάβεις τελικά τι είναι Αριστερά, τι φιλελευθερισμός, και τι αντιεξουσιστικό κίνημα.
Υπάρχουν στιγμές που βρίσκω τον εαυτό μου να γελάει όταν βλέπει από τη μία η κυβέρνηση να πουλάει στο πόπολο και τα διάφορα Χωνιά και Κόντρανιουζ μια λίστα χρεώσεων για τα κανάλια και τις συχνότητες που χρησιμοποίησαν χωρίς να πληρώσουν φόρο, κι από την άλλη οι καναλάρχες και οι εκδότες να βαράνε παλαμάκια για να χορεύουν οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ.
Τελικά, ίσως αυτό το μικρό τσούρμο κάποιων σχετικά ικανών και μη ελεγχόμενων ανθρώπων πνιγεί γρήγορα μέσα στα σκατά του βαθέους κράτους το οποίο έχουν ήδη αφήσει να κάνει επικοινωνιακό κουμάντο, ως άλλοι διπρόσωποι ΠΑΣΟΚοι του 1985.
Άλλωστε κανείς δεν είπε ότι ακόμη και τώρα τα απομεινάρια αυτού του ΠΑΣΟΚ έχουν χαθεί. Και δυστυχώς δεν πρόκειται μόνο για εκείνο το παλαιοπαπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ της υποκουλτούρας, αλλά το άλλο, το σημιτικό ΠΑΣΟΚ της απολιτίκ ρεμούλας και της κεντροαριστερής αυθεντίας που είναι ακόμη εδώ για να χτυπάει το ντέφι στον ρυθμό που βαράνε παλαμάκια οι εκδότες και οι εθνικοί εργολάβοι.
Πρόκειται για το ΠΑΣΟΚ που έκανε τη διανόηση και τον πολιτισμό στην Ελλάδα κομματική υπόθεση, κι έβγαλε μια στρατιά καθηγητών που σήμερα παρουσιάζονται ως οι κύριοι εκφραστές μιας αριστερής «αντιπαθήλας».
Φροντίστε, λοιπόν, να συνεχίσετε σε αυτό το μοτίβο σύντροφοι Πανούσηδες της ελπίδας που άργησε μια μέρα, και θα κάνετε τη θεωρία της Αριστερής παρένθεσης να μοιάζει με παραμυθάκι μπροστά στο χάος που θα φέρετε.
Να με θυμηθείτε.
(Σύντροφοι ΣΥΡΙΖΑίοι μια μικρή συμβουλή: Τα μούσια δε κάνουν τον Αριστερό)