Με τον όρο «θεσμική δυσαρμονία» αναφέρθηκαν οι γνωστές «κυβερνητικές πηγές» του Μεγάρου Μαξίμου στη συμπεριφορά της Ζωής Κωνσταντοπούλου, έπειτα από τη συνάντηση της με τον Αλέξη Τσίπρα, μία μέρα μετά την ψήφιση του δεύτερου πακέτου μέτρων του τρίτου μνημονίου της Αριστεράς, το οποίο –μεταξύ άλλων- δίνει προτεραιότητα στις τράπεζες σε σχέση με το Δημόσιο και τους εργαζόμενους, σε περίπτωση πτώχευσης μιας επιχείρησης και πλειστηριασμού των περιουσιακών της στοιχείων.
Οι συγκεκριμένοι «κύκλοι» του Μαξίμου έχουν επιδοθεί την τελευταία εβδομάδα σε μια σειρά από συνεχείς διαρροές, βγαλμένες από τις πιο ένδοξες μέρες του γαλαζοπράσινου δικομματισμού.
Χαρακτηριστικό είναι ότι εκτός από τη «θεσμική δυσαρμονία» την οποία φέρεται να διαπίστωσε ο Αλέξης Τσίπρας στο πρόσωπο της προέδρου της βουλής, είδαμε άλλο ένα ξέσπασμα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ να βγαίνει στα ΜΜΕ πριν από δύο μέρες, όταν μίλησε «για όλους και για όλα» στην κοινοβουλευτική του ομάδα πριν την ψηφοφορία της Τετάρτης.
Σε αυτήν την ομιλία ο Αλέξης Τσίπρας είπε στους διαφωνούντες εντός του ΣΥΡΙΖΑ «να μην κρύβεστε πίσω από την υπογραφή μου», δηλαδή να μην παραμένουν σε ένα κόμμα όπου ο ίδιος του ο πρόεδρός του (υπ)έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος που ο ίδιος προκάλεσε, μόνο και μόνο για «να μην καταρρεύσει» η χώρα και οι τράπεζές της.
Ο πρωθυπουργός κάλεσε στην ουσία τα όργανα του κόμματος να πάνε διακοπές και να ξαναμιλήσουν για τα εσωκομματικά τον Σεπτέμβρη, προαναγγέλλοντας μια συλλογική «επαναχάραξη» της στρατηγικής του κόμματος με βάση «τα νέα δεδομένα». Δηλαδή το νέο αριστερό μνημόνιο.
Έχει δίκιο ο Αλέξης Τσίπρας να καλεί τα κομματικά του όργανα να επαναχαράξουν τις βασικές αρχές του κόμματος, εφόσον η δική του υπογραφή –πίσω από την οποία «κρύβονται οι διαφωνούντες»- διέγραψε σχεδόν ολόκληρη την πολιτική απόφαση του ιδρυτικού συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ (όπως ανέλυσα εδώ).
Είναι χαρακτηριστικό ότι από την ώρα της υπογραφής του τρίτου μνημονίου ο Αλέξης Τσίπρας καλεί όλες και όλους όσους «κάνουν ηρωικές δηλώσεις», να δώσουν ένα εναλλακτικό σχέδιο στη συμφωνία με τους δανειστές, θεωρώντας μάλιστα ότι κάποιοι από αυτούς ασπάζονται το σχέδιο Σόιμπλε για προσωρινή έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Διότι, όπως είναι γνωστό, ένα διαφορετικό σχέδιο εκτός ευρώ και ΕΕ βγαίνει έτσι στο πόδι χωρίς καμία προετοιμασία αλλά και συνδιαλλαγή με τον ίδιο τον εγχώριο πληθυσμό.
Ο πρωθυπουργός κάλεσε, επίσης, τον «κομματικό ΣΥΡΙΖΑ» να αντιστοιχηθεί με τον «κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ», εννοώντας προφανώς το 38% που ψήφισε «ναι» στο δημοψήφισμα ενώ ο ίδιος το καλούσε να ψηφίσει «όχι». Εκτός κι αν αυτός ο «κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ» εξαιρεί τη νεολαία του κόμματος, τη μισή (και βάλε) Κεντρική Επιτροπή κι εκείνα τα στελέχη βάσης τα οποία κλήθηκαν να υποσχεθούν μια εναλλακτική πορεία ενός ευρώ, ενώ όφειλαν να γνωρίζουν ότι κάτι τέτοιο δεν ήταν ποτέ εφικτό, αλλά παρέμενε ένα ψέμα που κανείς –και πρώτος ο ίδιος ο Τσίπρας- δεν ήθελε να πιστέψει.
Ακόμη πιο απόλυτος από τον Τσίπρα είναι ο Νίκος Παππάς. Ο υπουργός Επικρατείας και «στενός συνεργάτης» του πρωθυπουργού, είναι αυτός που κρατά μια άκρως αλαζονική στάση απέναντι στους διαφωνούντες, και μάλιστα με προσβλητικές και ειρωνικές εκφράσεις που παραπέμπουν στους κλασσικούς προεδρικούς του παρελθόντος.
Ο ίδιος αποδέχεται -πολύ σωστά- ότι υπάρχει ένα σοβαρό ρήγμα στον ΣΥΡΙΖΑ, αρνείται όμως να παραδεχτεί ότι το ρήγμα αυτό προκλήθηκε από τη στάση των προεδρικών κι όχι των διαφωνούντων. Υποστηρίζει, μάλιστα, ότι ένα Grexit θα μας «έριχνε στην αγκαλιά του ΔΝΤ», ενώ μέχρι σήμερα περνούσαμε φίνα και δεν είχαμε καμία ανάγκη ούτε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ούτε καμιά τρόικα.
Ο «στενός συνεργάτης του Αλέξη Τσίπρα» θεωρεί ότι δεν υπάρχει ζήτημα Grexit εφόσον κλείσει η συμφωνία (που δεν ισχύει ούτε κατά διάνοια), όμως κανείς δεν έχει μπει ακόμη στη διαδικασία να μας πει με ποιους όρους θα διεξαχθεί αυτή η διαπραγμάτευση, και ποια είναι εκείνα τα κεκτημένα που η κυβέρνηση αρνείται να παραχωρήσει. Γιατί μέχρι στιγμής γνωρίζουμε ότι κάθε νομοσχέδιο που αφορά οικονομικά, διοικητικά, δικαστικά και γενικότερα δημοσιονομικά ζητήματα, θα πρέπει πρώτα να παίρνει την έγκριση της τρόικας και μετά να φτάνει στη βουλή. Κοινώς, το κράτος δεν θα μπορεί να λειτουργήσει χωρίς να παίρνει την άδεια των δανειστών.
Ο Νίκος Παππάς έχει αναλάβει προσωπικά το θέμα των τηλεοπτικών αδειών, και μάλιστα έφερε προς διαβούλευση το σχετικό νομοσχέδιο. Το περίεργο είναι ότι η διαβούλευση αυτή λήγει στις 24 Αυγούστου, δηλαδή –θεωρητικά- κατά το κλείσιμο της συμφωνίας με τους δανειστές, οπότε μέχρι να ψοφήσουν οι αυγουστιάτικες μύγες θα γνωρίζουμε εάν θα δούμε τελικά να τίθεται σε εφαρμογή μια προεκλογική δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ που ελάχιστοι πιστεύουν πως θα πραγματοποιηθεί. Κι αυτό γιατί ήδη το ζήτημα της είσπραξης του Ειδικού Φόρου Τηλεόρασης πήγε έξι μήνες μπροστά, λόγω ενός… λάθους στη μετάφραση του σχετικού μνημονιακού νόμου· αν και σε αυτήν την υπόθεση φέρεται να εμπλέκεται το γραφείο του Σπύρου Σαγιά – του ανθρώπου των ιδιωτικοποιήσεων, του ΠΑΣΟΚ, αλλά και του σημερινού Επιτρόπου Μετανάστευσης, Δημήτρη Αβραμόπουλου.
Αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ παίζει δυνατά το χαρτί της πάταξης της διαφθοράς, καθώς έχουμε ήδη δει σημαντικές υποθέσεις όπως αυτή της Αγροτικής Τράπεζας αλλά και του ΤΑΙΠΕΔ, να φτάνουν στη δικαιοσύνη και να ερευνώνται οι ευθύνες για απώλειες δημοσίων εσόδων που ξεπερνούν τα 5,5 δισεκατομμύρια ευρώ.
Θεωρώ όμως ότι η παρακαταθήκη των προεδρικών του Αλέξη Τσίπρα είναι κάτι παραπάνω από ύποπτη, και τα ζητήματα αυταρχισμού και αντι-θεσμικής συμπεριφοράς απέναντι στις αρχές του κόμματός τους, δεν θα καταφέρουν να πάνε το καράβι και πολύ μακριά. Πιθανότατα, το μόνο που θα τους κρατήσει ζωντανούς έως τα Χριστούγεννα θα είναι είτε οι μαζικές αποχωρήσεις και διαγραφές, είτε ο μετασχηματισμός σε αυτό το νέο σοσιαλδημοκρατικό μόρφωμα που όλα τα συστημικά ΜΜΕ επιθυμούν, γι’ αυτό και λιβανίζουν ολημερίς τον Αλέξη Τσίπρα ενώ ταυτόχρονα φτύνουν μετά μανίας όποιον αντιδρά.