Οι συγκρούσεις στην πολιτική έχουν μια βασική ιδιομορφία. Δεν αποτελούν αντιπαράθεση έτοιμων και από τα πριν συγκροτημένων «στρατών». Αντιθέτως είναι η σύγκρουση αυτή που διαμορφώνει τα αντιτιθέμενα στρατόπεδα, διαλύει συμμαχίες και συγκροτεί νέες, μετασχηματίζει κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενα. Το δεύτερο χαρακτηριστικό των πολιτικών συγκρούσεων είναι να οδηγούν τα σχέδια των διάφορων επιτελείων στα όρια τους. Ένας Αμερικάνος πυγμάχος έλεγε: «όλοι έχουν ένα καλό σχέδιο, μέχρι να φάνε την πρώτη μπουνιά».
Η λαϊκή κινητοποίηση και η κοινωνική διαθεσιμότητα που ζούμε τις τελευταίες μέρες είναι η πρώτη «μπουνιά» που έπεσε στα επιτελεία των τεχνοκρατών και ακύρωσε τον βασικό τους σχεδιασμό. Ζήσαμε την πρώτη φάση μιας απόπειρας πραξικοπήματος. Ο στόχος ήταν να είχε ήδη υπογραφεί μια μνημονιακή συμφωνία και αμέσως μετά να προχωρούσαμε στην ανατροπή της κυβέρνησης μέσα από ένα σχήμα οικουμενικής. Η προσφυγή στο δημοψήφισμα και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο αυτή η επιλογή δημιούργησε χώρο για την εισβολή του λαού στο πολιτικό παιχνίδι φρέναρε σε πρώτο χρόνο τις παραπάνω επιδιώξεις.
Ένα από τα βασικά επιχειρήματα των αρνητών του δημοψηφίσματος και υποστηριχτών του «ναι», στοχεύει στο να κάμψει το φρόνημα της ανατροπής, το φρόνημα του λαού. Μονότονα επαναλαμβάνουν ότι ένα «όχι» δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα. Ότι και μετά το δημοψήφισμα πάλι τα ίδια θα ισχύουν από τη μεριά των δανειστών. Γιατί τότε τέτοιο μένος; Γιατί τόσος φόβος και οργή απέναντι στην επιλογή για το δημοψήφισμα;
Το φρόνημα του λαού αποτελεί το μεγάλο διακύβευμα της Κυριακής. Η ψήφος στο «ναι» σημαίνει αυτό-ενοχοποίηση. Σημαίνει αποδοχή της λογικής «μαζί τα φάγαμε». Αποτελεί εκ των υστέρων δικαίωση για το «ναι σε όλα» του παλιού πολιτικού προσωπικού. Μετασχηματίζει ένα ολόκληρο λαό σε συνένοχο, τον στερεί από την αξιοπρέπεια της άρνησης. Του στερεί την αξιοπρέπεια του αγώνα και της αντίστασης και άρα υπονομεύει οποιαδήποτε δυνατότητα οργάνωσης και αγώνα ενάντια στο σκοτάδι που ζούμε. Το «ναι» σημαίνει επιστροφή στον ατομικό αγώνα για επιβίωση και άρα καθολική κυριαρχία του κοινωνικού κανιβαλισμού που θα ακολουθήσει.
Ας επιστρέψουμε όμως στο ερώτημα για το μίσος και τον φόβο απέναντι στο δημοψήφισμα. Είναι το μίσος και ο φόβος όλων των αρχόντων του παλιού κόσμου. Είναι ο φόβος απέναντι στις «επικίνδυνες τάξεις». Ο φόβος αυτός συνοδεύεται από μια βαθιά, ιστορική γνώση. Την εμπειρία που δείχνει ότι η κίνηση των μαζών αποτελεί τον καταλύτη της ιστορίας.
Τα ιερατεία του νεοφιλελευθερισμού έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν για τα αποτελέσματα αυτής της «κίνησης». Γνωρίζουν πολύ καλά ότι μέσα από την μάχη για το «όχι» την Δευτέρα θα ξημερώσει μια άλλη μέρα. Όσοι θα πουν αυτό το «όχι», κόντρα σε θεούς και δαίμονες, θα έχουν περάσει ένα όριο. Κανένας δεν μπορεί να είναι σίγουρος αν αυτό θα είναι αρκετό για να ανατραπεί η απόπειρα πραξικοπήματος που ζούμε. Ακόμα και έτσι όμως, το «όχι» θα καταγραφεί στην συλλογική μνήμη ως μια μεγάλη νίκη, ζωντανή παρακαταθήκη για τους αγώνες που έχουμε μπροστά μας και όχι ως μια ταφόπλακα ντροπής που θα μας βαραίνει για χρόνια.
Σε κάθε περίπτωση, αυτή τη μάχη θα την δώσουμε πάνω από όλα με χαρά. Με χαρά και περηφάνια τόσο για τους φόβους που αρνηθήκαμε όσο και για τους εχθρούς που επιλέξαμε.
Νάσος Ηλιόπουλος , αποκλειστικά για το Νόστιμον ήμαρ