Με την ομολογία της απόφασής του να παραιτηθεί και να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές από τις 12 Ιούλη, ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε σε όλους τους ψηφοφόρους να καταλάβουν ότι μέχρι την τελευταία του μέρα στο Μέγαρο Μαξίμου ήταν αποφασισμένος να συνεχίσει αδιάκοπα τα πολιτικά σχέδια εξαπάτησης των πολιτών.
Στην τελευταία του συνέντευξη ως πρωθυπουργός και στην πρώτη του ως επίδοξος ηγέτης της χώρας, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ φανέρωσε ουσιαστικά ότι ο ίδιος, αλλά και πολλά στελέχη του, έλεγαν ψέματα τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου για το ότι ο λόγος για τον οποίο παραιτήθηκαν από την κυβέρνηση ήταν επειδή αποχώρησαν οι βουλευτές που πρόσκεινται στην αριστερή πλατφόρμα και τις άλλες «αριστερότερες» τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε πως αμέσως μετά τη συμφωνία για το τρίτο μνημόνιο κατέληξε πως η καλύτερη λύση θα ήταν να ζητήσει από τους ψηφοφόρους να δώσουν νωπή λαϊκή εντολή σε αυτόν που θα το εφαρμόσει. Παρόλα αυτά, ο ίδιος δεν προχώρησε τότε στην πραγματοποίηση της απόφασης αυτής, αλλά επέλεξε να σύρει για τέταρτη φορά την αστική δημοκρατία και το κοινοβούλιό της στον βούρκο των χιλιάδων αδιάβαστων μνημονιακών σελίδων, με τις διαδικασίες του κατ’ επείγοντος και την παράβαση κάθε σχετικού κανονισμού της Βουλής αλλά και του ίδιου του Συντάγματος.
Από την πρώτη μέρα της προεκλογικής διαδικασίας ακούσαμε από τα χείλη του πρωθυπουργού να λέει πως αισθανόταν ότι δεν είχε πλέον τη λαϊκή συναίνεση να προχωρήσει στην εκτέλεση του τρίτου μνημονίου που ο ίδιος συμφώνησε -κατά παράβαση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος που ζήτησε μερικές μέρες πριν- αλλά τελικά το έκανε με τον ίδιο πραξικοπηματικό τρόπο που το έπραξαν οι προηγούμενοι επικαλούμενος για μια ακόμη φορά τη «σωτηρία της χώρας».
Αποφάσισε, δηλαδή, να μη ζητήσει από τους πολίτες να πουν τη γνώμη τους για μια πραγματική συμφωνία -κι όχι τη φανταστική του δημοψηφίσματος- αλλά να τους αναγκάσει να την παρακολουθήσουν από τις τηλεοράσεις τους τα ξημερώματα μιας αυγουστιάτικης μέρας όπου κανείς δεν θα είχε ούτε τη θέληση ούτε το ενδιαφέρον να το κάνει. Διάλεξε, μάλιστα, να μην πράξει αυτό που πραγματικά έπρεπε να γίνει, διαφημίζοντας κιόλας την ηρωική του απόφαση να προχωρήσει μερικές εβδομάδες νωρίτερα σε ένα δημοψήφισμα το οποίο ευχόταν να χάσει.
Ο Αλέξης Τσίπρας καλεί σήμερα τους πολίτες να εγκρίνουν την πολιτική των τελευταίων επτά μηνών απαλλαγμένος από τα «βαρίδια» του κόμματός του, τα οποία πέταξε με συνοπτικές διαδικασίες με βαστάζους κάτι απίθανους τύπους σαν τον Νίκο Φίλη ή τον Γιάννη Πανούση, συνεπικουρούμενος από πασοκογενείς προσωπικότητες όπως ο Δημήτρης Μάρδας ή ο Σπύρος Σαγιάς.
Ο Αλέξης Τσίπρας είπε επίσης στην πρώτη του προεκλογική τηλεοπτική συνέντευξη ότι δεν πίστευε πως οι Ευρωπαίοι θα ήταν ικανοί να του κόψουν τη χρηματοδότηση και να κλείσουν τις τράπεζες, παρότι ο Γιάνης Βαρουφάκης είχε ενημερωθεί για αυτήν τους την πρόθεση από τις 30 Γενάρη. Ο πρωθυπουργός της χώρας τους τελευταίους επτά μήνες δήλωσε, μάλιστα, ότι η στιγμή που τον έκανε να αποφασίσει να αλλάξει τον υπουργό των Οικονομικών δεν ήταν κάποια σημαδιακή κίνηση εκ μέρους του, αλλά τα μούτρα που του κρατούσαν σε μια κοινή συνάντηση η Κριστίν Λαγκάρντ, ο Μάριο Ντράγκι και ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ.
Ο Αλέξης Τσίπρας πέρασε επτά ολόκληρους μήνες αδειάζοντας τα δημόσια ταμεία και καταστρέφοντας ακόμη περισσότερο την μικρομεσαία επιχείρηση και τους μισθωτούς της απλήρωτης εργασίας, μόνο και μόνο επειδή δεν πίστευε ότι οι Ευρωπαίοι θα του τραβούσαν την πρίζα της οικονομίας. Κι όμως. Από τον Φλεβάρη η ΕΚΤ το είχε ήδη κάνει, ενώ πέντε μέρες μετά την εκλογική του νίκη ο Γερούν Ντάισελμπλουμ είχε πει ξεκάθαρα στον Γιάνη Βαρουφάκη πως εάν δεν υπογράψει ό,τι του δίνουν, τότε θα σκοτώσει την ελληνική οικονομία. Κι γι’ αυτό αποκλείεται να μην ενημερώθηκε ο Τσίπρας. Το έμαθε και το αγνόησε.
Ο πρώην πρωθυπουργός καλεί τους πολίτες να του δώσουν μια ακόμη ευκαιρία να εφαρμόσει ένα πιο «ανθρώπινο» μνημόνιο, ενώ την ίδια ώρα διαφημίζει ότι δεν υπάρχει καμία άλλη εναλλακτική λύση διότι ο ίδιος πρόλαβε να «κάνει τα πάντα». Φυσικά, αυτό είναι ένα ακόμη τεράστιο ψέμα, καθώς εάν όντως είχε αποφασίσει να «κάνει τα πάντα», τότε δεν θα περίμενε να στεγνώσει τελείως το κράτος από ρευστό αλλά θα προχωρούσε από τον περασμένο Φλεβάρη στην νομοτελειακή στάση πληρωμών -που οδηγήθηκε αναγκαστικά μερικούς μήνες αργότερα- με την «απειλή» να υπάρξει συμφωνία εδώ και τώρα χωρίς άλλες καθυστερήσεις.
Ο Αλέξης Τσίπρας έπαιξε με εξαιρετικά μεγάλη επιτυχία, και πιθανότατα χωρίς καν να το γνωρίζει, το παιχνίδι της μίας και μοναδικής λύσης που οι Ευρωπαίοι προσπαθούσαν να επιβάλλουν τα πέντε τελευταία χρόνια, χωρίς επιτυχία. Οι δανειστές ευτύχισαν να δουν στην εξουσία έναν “άσπιλο και φιλολαϊκό ηγέτη”, με ταπεινό προφίλ και σπίτι στην Κυψέλη, να δηλώνει στον λαό του ότι δεν υπάρχει καμία εναλλακτική λύση εκτός από τα μνημόνια, τη λιτότητα, την ανεργία, την ανέχεια, τις κατασχέσεις, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και την καταστροφή κάθε κοινωνικής δομής, και μάλιστα χωρίς να ταλαιπωρηθούν ιδιαίτερα.
Με τον Αλέξη Τσίπρα, οι δανειστές κέρδισαν το παιχνίδι της ηθικής επιβολής του μνημονίου που κανένα κανάλι εφημερίδα, κόμμα ή πολιτικός παράγοντας δεν κατάφερε μέχρι σήμερα. Τέτοια εφαρμογή του δόγματος ΤΙΝΑ, με μοναδική υποχρέωση να πραγματοποιηθούν μια-δυο ντουζίνες Eurogroup και μερικές Σύνοδοι Κορυφής, δεν ξανάγινε. Κι όλα αυτά, ενώ έως το καλοκαίρι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αποπλήρωνε όλες τις δόσεις του χρέους κανονικότατα και σχεδόν αδιαμαρτύρητα.
Την ίδια στιγμή δεκάδες ΜΜΕ, οικονομικοί επιστήμονες και πολιτικοί παράγοντες από όλο τον κόσμο φώναζαν πως δεν είναι δυνατόν μια χώρα με τόσο ογκώδες χρέος, χωρίς ρευστότητα, και με αποπληθωρισμό-ρεκόρ, να αντέχει να πληρώνει όλες τις υποχρεώσεις της, καλώντας την Ελλάδα να χρησιμοποιήσει το χαρτί της στάσης πληρωμών. Όμως ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του αποφάσισαν να μην το κάνουν όσο είχαν κάποια στοιχειώδη χρηματοδοτική ασφάλεια, αφήνοντας τη χώρα εντελώς ανοχύρωτη και παίζοντας το χαρτί του δημοψηφίσματος μόνο και μόνο για να το χάσουν. Μια πράξη πολιτικής κοροϊδίας που μόνο ένας πραγματικός απατεώνας θα μπορούσε να κάνει.
Σήμερα, τα προβεβλημένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που παραμένουν στο κόμμα για να διεκδικήσουν την εξουσία, διαφημίζουν τις πολιτικές του κόμματος οι οποίες περιορίζονται σε δύο νόμους που σύντομα θα αναθεωρηθούν (100 δόσεις και ανθρωπιστική κρίση), και μια σειρά από «καταγραφές» διοικητικών ανωμαλιών και γενικότερων παθογενειών του κράτους. Αντιθέτως, στις επίμονες ερωτήσεις για τις ανεκπλήρωτες προεκλογικές εξαγγελίες χτυπήματος της διαφθοράς, της διαπλοκής, της γραφειοκρατίας και των μεγάλων κρατικοδίαιτων συμφερόντων, δεν έρχεται καμία απάντηση. Κι η εξήγηση σε όλο αυτό δεν είναι άλλη από την ξαφνική στροφή των συστημικών εφημερίδων των ολιγαρχών υπέρ του Αλέξη Τσίπρα και κατά όλων των (πρώην) εσωκομματικών του αντιπάλων, παρουσιάζοντάς τον ως τον «μόνο εναντίον όλων» πολιτικό ηγέτη της αριστεράς.
Όλους αυτούς τους μήνες είδαμε τον Αλέξη Τσίπρα να γυρίζει την πλάτη του στις πρωτοβουλίες για λογιστικό έλεγχο του χρέους, για τα σκάνδαλα της Siemens και των μεγάλων δημόσιων διαγωνισμών και για τις κραυγαλέες περιπτώσεις σβησμένων προστίμων δισεκατομμυρίων σε λαθρέμπορους πετρελαίου, ενώ κορόιδεψε τον κόσμο των νησιών και των υπόλοιπων περιοχών της επαρχίας οι οποίοι τον ψήφισαν με την υπόσχεση να μην ξεπουληθούν τα 14 κερδοφόρα περιφερειακά αεροδρόμια, παραδεχόμενος στην τελευταία του μέρα στο Μαξίμου ότι η εξαγορά δημόσιας περιουσίας ήταν «απαίτηση των δανειστών» και πως ο ίδιος «δεν μπορούσε να κάνει τίποτα».
Για πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία του το ελληνικό κράτος είδε έναν εν ενεργεία πρωθυπουργό του να δηλώνει δημόσια ότι δεν έχει κανέναν λόγο πάνω στη δημόσια περιουσία, αλλά ταυτόχρονα να χαίρεται γιατί το νέο ξεπούλημα όσων απέμειναν πάνω στην ελληνική επικράτεια δεν θα διέπεται από το αγγλικό δίκαιο, αλλά από το ελληνικό. Λες και με αυτόν τον τρόπο κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον ο Αλέξης Τσίπρας θα θυμηθεί ξανά τον παλιό ριζοσπαστικό του εαυτό και θα αρνηθεί να εκπληρώσει όλες εκείνες τις υποχρεώσεις που κατασκευάστηκαν για να εξυπηρετούν αποκλειστικά τα συμφέροντα των δανειστών.
Με τις κλειστές τράπεζες και την εγχώρια οικονομική καταστροφή που επέφερε το παντελώς άστοχο, ουσιαστικά άτολμο, και χωρίς κανένα σχεδιασμό παιχνίδι του με τα σπίρτα, ο Αλέξης Τσίπρας επιβεβαίωσε όλους όσους του ασκούσαν σφοδρή κριτική επειδή δεν είχε κανένα σχέδιο διακυβέρνησης και πως στην ουσία προχωρούσε στα τυφλά. Μάλιστα, είναι τόσοι πολλοί οι συμμετέχοντες στις διαδικασίες των διαπραγματεύσεων που υποστηρίζουν την άποψη αυτή, που μάλλον αποτελεί την πολύ σκληρή πραγματικότητα. Κι αυτό όχι απαραίτητα γιατί δεν υπήρχε συγκεκριμένος προεκλογικός σχεδιασμός, αλλά γιατί ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας παραδέχτηκε ότι δεν υπήρχε η πραγματικά ιδέα για το με ποιους είχε να κάνει.
Κι επειδή αρκετά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν εδώ και χρόνια επαφές με τον κόσμο των Βρυξελλών, τρία είναι τα συμπεράσματα από αυτήν την τραγική εξέλιξη: Είτε ο Αλέξης Τσίπρας και οι προεδρικοί του δεν έδωσαν καμία σημασία στις προειδοποιήσεις, είτε μιλάμε για παντελώς άχρηστους κι ανίκανους ανθρώπους που το ίδιο το κόμμα επέλεξε για να εκπροσωπήσουν τη χώρα στην Ευρώπη, είτε ο συνδυασμός και των δύο.
Εγώ είμαι ξεκάθαρα υπέρ της τρίτης εκδοχής.