Κι αν ο Τσίπρας δεν είναι κωλοτούμπας;
Λένε, μερικές φορές, ότι η καλύτερη κρυψώνα για ένα βιβλίο είναι μία βιβλιοθήκη, ή πως αν δεν θέλεις να βρει κάποιος ένα CD βάλτο μέσα στο CD player.
Του Μιχάλη Χιωτίνη
Έτσι, καμιά φορά, τα πιο κρυφά σχέδια κρύβονται στο πιο φανερό μέρος. Ας δούμε λοιπόν τα πράγματα όπως παρουσιάζονται να είναι.
Ας κάνουμε την υπόθεση, λοιπόν, ότι ο Βαρουφάκης είναι ειλικρινής (που είναι αποδεδειγμένο σε σημείο αληθοδιάρροιας από επιστημονική και ακαδημαϊκή διαστροφή) και ότι ο Σόϊμπλε επίσης είναι ειλικρινής σε όσα είπε στον Βαρουφάκη.
Ας πούμε λοιπόν ότι ο Σόϊμπλε [δεν προσωποποιώ το θέμα, αλλά θα χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη για συντομία] θέλει πράγματι να βγάλει την Ελλάδα από το ευρώ. Τι θα έκανε;
Όντας διπλωματικά αδύνατον να συμβεί με ανοιχτές προτάσεις, καθώς και οικονομικά επικίνδυνο, θα επιχειρούσε να κάνει τη ζωή δύσκολη σε ολόκληρο το λαό, ώστε η χώρα να επιθυμεί την έξοδο.
Ένα ανοιχτά ταπεινωτικό καθεστώς όπως το σύστημα αξιολογήσεων της τρόικα, που θα εφαρμόζει ένα οικονομικά καταστροφικό πρόγραμμα που θα εξαθλιώσει τον πληθυσμό, θα χειροτερεύσει το πρόβλημα, θα διαλύσει το πολιτικό σύστημα, θα αναδείξει δυνάμεις ευρωσκεπτικιστικές και θα απαιτήσει να βγει η χώρα από τη νομισματική ένωση.
Και όλα αυτά ενώ λαμβάνονται όλα τα απαραίτητα μέτρα για την προστασία των γερμανικών τραπεζών και του χρηματοπιστωτικού συστήματος, φορτώνοντας όλο το φταίξιμο ρητορικά στους ίδιους τους Έλληνες.
Πρέπει να πούμε ότι μέσα στη διαστροφή του είναι ιδιοφυές.
Σε αυτή την εκδοχή, το αφήγημα της παντοδυναμίας των αγορών, του ταξικού πολέμου, τα συμφέροντα που εξυπηρετήθηκαν, είναι όλα εργαλεία προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά όχι αυτοσκοπός.
Αλλά το ζήτημα είναι η καταστροφή της οικονομίας, της κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος, μέχρι να εμφανιστεί από μέσα η θέληση του απεγκλωβισμού από το ευρώ.
Τα μνημόνια, λοιπόν, ήταν ο τρόπος για να βγει η Ελλάδα από το ευρώ χωρίς να το φορτωθεί πολιτικά η Γερμανία, αλλά η Ελλάδα. Για να γίνει αυτό, στα μνημόνια, η Ελλάδα φαίνεται να υπόσχεται πράγματα, και να μην τα πραγματοποιεί. Κανείς δεν λαμβάνει σοβαρά υπ’ όψιν ότι για να τα υποσχεθεί, εκβιάζεται.
Η πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά ήταν απαραίτητη σε αυτό το πλάνο, γιατί η κυβέρνηση Σαμαρά λίγο έλειψε να προσποιηθεί ικανοποιητικά ότι τα κατάφερε να πετύχει τους στόχους, δολοφονώντας φυσικά την κοινωνική οικονομία και εξαγριώνοντας έναν λαό, έχοντας ως μπροστάρηδες μαριονέτες τύπου Αδώνιδος Γεωργιάδη, που ως χρήσιμοι ηλίθιοι πίστευαν πραγματικά σε αυτές τις πολιτικές, πίστευαν πραγματικά ότι αυτές οι πολιτικές θα μας οδηγήσουν κάπου.
Έτσι, οι εταίροι έκαναν τα πάντα ώστε να μην κλείσει η κυβέρνηση Σαμαρά την περίφημη 5η αξιολόγηση. Και οδήγησαν στην εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ που είναι πολύ πιο εύκολο να τον οδηγήσεις σε ένα Grexit. Είναι, έτσι κι αλλιώς, δύσκολο πολιτικά να φέρεις την έξοδο από το ευρώ μίας χώρας με κυβέρνηση συμμαχική (ευρωπαϊκό λαϊκό κόμμα). Με τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν ευκολότερο πολιτικά.
Άρα ήταν καλύτερα να μέναμε στην προηγούμενη κατάσταση; Φυσικά και όχι, διότι, όπως είπαμε, η εφαρμογή των μνημονίων ήταν ο αργός τρόπος για τη διάλυση της ευρωζώνης, με πολύ βαρύ κόστος για τον ελληνικό λαό. Επίσης, η σημερινή κυβέρνηση έφερε το ρητορικό ξεγύμνωμα της πολιτικής της Γερμανίας. Αλλά αυτό θα μπορούσε να είναι μία μελέτη από μόνη της.
Πάμε στα ουσιώδη.
Το δημοψήφισμα είναι μάλλον η πρώτη στιγμή που φαίνεται δημοσίως η συνειδητοποίηση του σχεδίου από πλευράς Τσίπρα. Φαίνεται να ήταν μία προσπάθεια για να κερδίσει χρόνο, παίρνοντας ένα ΝΑΙ.
Ένα ΝΑΙ θα έφερνε την άμεση εφαρμογή της συμφωνίας, την οποία μετά δύσκολα θα έπαιρναν πίσω οι εταίροι, και θα σήμαινε και τη συνοχή στο κόμμα το οποίο πιθανόν θα παρέμενε για να διαχειριστεί την κατάσταση, ίσως να έκανε στην άκρη. Βέβαια, ο κύκλος Σόιμπλε, με έντονο τρόπο την πήρε πίσω αμέσως μετά, ίσως όχι από φόβο μήπως καταψηφιστεί, αλλά από φόβο μήπως υπερψηφιστεί.
Ο λαός απάντησε με έναν τρόπο που ο Αλέξης Τσίπρας δεν περίμενε. Το κέρδισμα του χρόνου ώστε να γίνουν οι απαραίτητες διπλωματικές διαδικασίες για να αποφευχθεί το σχέδιο Σόιμπλε έπρεπε να έρθει με πιο σκληρό τρόπο: με την ομόφωνη συμφωνία όλου του ελληνικού πολιτικού συστήματος.
Στη Σύνοδο Κορυφής της 12ης Ιουλίου ο κύκλος Σόιμπλε ξεγυμνώθηκε. Αναγκάστηκε να βγάλει ημιεπίσημα το σχέδιό του, κάνοντας το εξής. Φόρτωνε την ενδεχόμενη συμφωνία με όσο περισσότερα επαχθή και αηδιαστικά πράγματα μπορούσε να διανοηθεί, τονίζοντας ότι εντός της ευρωζώνης κούρεμα αποκλείεται, ενώ ταυτόχρονα παρουσίαζε μία εξαιρετική επιλογή για τον Αλέξη Τσίπρα: ομαλή έξοδο από το ευρώ με βοήθεια για την αρχή, πάγωμα του χρέους και το κούρεμα που είναι απαραίτητο.
Αυτός που πίεσε για μία συμφωνία δεν ήταν ο Τσίπρας φοβούμενος το Grexit. Το Grexit, ακόμα και αν δεν γινόταν με τους εκπληκτικούς όρους Σόιμπλε, αποτελεί την καλύτερη επιλογή για την Ελλάδα, και σίγουρα πολύ καλύτερη από το σχέδιο που θα υπογραφεί.
Όμως αυτός που αποφασιστικά προσπάθησε να φέρει τη συμφωνία ήταν ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, προσπαθώντας να αποφύγει την εκπλήρωση του σχεδίου Σόιμπλε, το οποίο μένει να δούμε ποιο μπορεί να είναι, ώστε να διασωθεί η γαλλική εκδοχή της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Αν, όπως ενδεχομένως πιστεύει ο κύριος Σόιμπλε, η έξοδος μίας χώρας μέλους οδηγήσει σε μία αναδόμηση της ευρωζώνης που θα θυμίζει πολύ περισσότερο το περίφημο 4ο Ράιχ, τότε είναι βέβαιο ότι η εκδοχή αυτή της Ευρώπης μπορεί να επαναπορροφήσει την Ελλάδα σε 5 χρόνια, όπως είπε, άλλωστε, ο Σόιμπλε στο σχέδιό του.
Ο πρωθυπουργός, στην περίπτωση που αυτές οι υποθέσεις ισχύουν, έπραξε με γνώμονα τον ευρωπαϊκό πατριωτισμό, καθοδηγούμενος και υποβοηθούμενος από τον Γάλλο πρόεδρο, ο οποίος δεν επιθυμεί να χρεωθεί πολιτικά αυτή τη μεταστροφή/καταστροφή της ευρωζώνης.
Δεν είναι τυχαίο που όταν γράφτηκε η πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης, ο Γάλλος πρόεδρος έσπευσε να δηλώσει ότι είναι απολύτως ικανοποιητική και αξιόπιστη πριν βγει άλλη δήλωση από Γερμανό αξιωματούχο. Δεν είναι επίσης τυχαίο που ανακοινώθηκε ότι τελευταία στιγμή ο Τσακαλώτος συνέγραφε, “για τα τεχνικά”, την τελική πρόταση μαζί με τον Υπουργό Οικονομικών της Γαλλίας Σαπέν. Προσπαθούσαν να δώσουν τη μέγιστη δυνατή όψη αξιοπιστίας σε αυτή την πρόταση, σε οποιαδήποτε πρόταση.
Από εδώ και πέρα, το ζήτημα της χώρας δεν μπορεί να αφήνεται στον Υπουργό Οικονομικών. Δεν είναι δικό του θέμα. Το ζήτημα της χώρας είναι ζήτημα διεθνών διπλωματικών σχέσεων.
Ο Σόιμπλε είναι πολύ πιθανόν να μην έχει παραιτηθεί από αυτόν τον σχεδιασμό. Αν δεχτούμε την υπόθεση αυτή, θα προσπαθήσει μέσω της αποσταθεροποίησης του πρωθυπουργού, του ΣΥΡΙΖΑ και της χώρας λόγω της απαράδεκτης συμφωνίας παράδοσης της χώρας, να προκαλέσει βεβιασμένο Grexit μέσω “ατυχήματος” μέσα στις επόμενες μέρες και μήνες.
Αλλά και το ίδιο το πρόγραμμα, επιδεινώνοντας το πρόβλημα, θα μας φέρει στο ίδιο -και χειρότερο- σημείο απλώς κερδίζοντας κάποιο χρόνο.
Το 3ο μνημόνιο λοιπόν μπορεί να μην είναι μία τερατώδης μεταμόρφωση ενός πρωθυπουργού και ενός ολόκληρου κόμματος μέσα σε μία εβδομάδα. Μπορεί να είναι μία πανάκριβη αγορά χρόνου, η οποία, αν αξίζει ή όχι, δεν μπορούμε να το πούμε έτσι απλά.
ΥΓ. Είδατε υπουργό εκτός από τον Βαρουφάκη -που δεν είναι πολιτικός αλλά οικονομολόγος και δεν μπορεί να παίξει παιχνίδια με την επιστήμη του- και τον Λαφαζάνη -που πιστεύει στο Grexit δικαίως- να υπερασπίζεται το ΟΧΙ την προ-δημοψηφισματική εβδομάδα;
ΥΓ2. Σε καμία περίπτωση δεν επικροτώ την επιλογή του Πρωθυπουργού. Απλώς θέτω στο τραπέζι μία υπόθεση.
ΥΓ3. Η σκληρότητα των μέτρων θα αποσταθεροποιήσει την κυβέρνηση και τη χώρα με την ψήφιση προ-απαιτουμένων που ζήτησε η Σύνοδος Κορυφής ώστε να ξεκινήσει η διαπραγμάτευση για το πρόγραμμα. Άρα πρόγραμμα δεν υπάρχει, και η χώρα αποσταθεροποιείται. Το Grexit είναι ανοιχτό ως ενδεχόμενο.