Τα ερωτήματα στο μυαλό των νεοφιλελέδων/ευρωπαϊστών πολλά.
Φιλοευρωπαϊστές, μαχητές του ΝΑΙ μέχρι πρότινος, αναρωτιούνται γιατί οι πρόσφυγες δεν παίρνουν το αεροπλάνο σαν άνθρωποι να πάνε στις Γερμανίες και στις Αγγλίες κι επιλέγουν (!!!) να σκυλοπνίγονται στης Μεσογείου τα νερά, πληρώνοντας κι ένα σκασμό λεφτά.
Αποκομμένοι πλήρως από το περιβάλλον και την καθημερινότητα, διαβάζοντας μόνο για τις 10 καλύτερες ταράτσες της Αθήνας σε γνωστές φυλλάδες για να πιουν το κοκτέιλ τους απο σμέουρα με πορτοκάλι αγαύη κ μαρμελάδα περγαμόντο, ανακυκλώνουν φρασεολογία χρυσαυγίτικη και ψεκασμένη για σκοτεινούς σκοπούς, σκοτεινών τύπων, με σκοτεινό δέρμα που έχουν σκοπό να αλλοιώσουν τον πληθυσμιακό χαρακτήρα της μπατρίδος μας.
Δεν βλέπουν κάποια ανθρωπιστική κρίση στην Αθήνα και στα νησιά, αλλά μια αισθητική κρίση, μια ασχήμια του τοπίου και του χαλαρώματος στην αμμουδιά όσο λιάζονται με λάδια μηχανής που κάπου διάβασαν ότι είναι το νέο χιτ της Καλιφόρνιας.
Σαν άλλοι Σφακιανάκηδες, υπέρμαχοι του ελληνικού μπολιτισμού, ζητάνε λύση για τους ίδιους, όχι για τους πρόσφυγες που στεγάζονται σαν ζώα και ζούνε σχεδόν αποκλειστικά από την βοήθεια των αλληλέγγυων. Νιώθουν αυτοί οι διωκόμενοι, δικαιώνοντας τα ουρλιαχτά της Χ.Α. και ακροδεξιών κύκλων για “ρατσισμό που δέχονται οι Έλληνες από τους λαθραίους”. (η λέξη απεχθής και μισητή από το γράφοντα , είναι απλώς μεταφορά των λόγων)
Δεν βλέπουν κάτι που να δικαιολογεί αυτό το ”μεταναστευτικό ρεύμα” (όπως είχε πει και ο Κούλης ο Μητσοτάκης). Πόλεμο έχουν χρόνια. Τώρα τους έπιασε ο πόνος να γλιτώσουν;
Πλήρης απομόνωση στον μικρόκοσμο που έχουν φτιάξει, φτιάχνουν τα σενάρια που τους βολεύουν ώστε να μην χρειαστεί να αντιμετωπίσουν την αλήθεια.
Μια αλήθεια που θα τους δείξει πόσο απαθείς είναι μπροστά σε αυτή την κτηνωδία, που συντελείται με την υποστήριξη ή την ανοχή της Ευρώπης , μια Ευρώπης που εκείνοι φαντασιώνονται ως σωτήρα.