Η Χάνα είναι μια γενναία γυναίκα από τη Συρία. Εγκατέλειψε τη χώρα και το σπίτι της για να σώσει την οικογένειά της. Μετά από επίπονο και μακρύ ταξίδι, μέσω της Ελλάδας, κατάφερε να βρει ασφάλεια στην Αυστρία.
Με μία συγκλονιστική επιστολή προς τη Γενική Διευθύντρια των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, Μαριέττα Προβοπούλου, την οποία γνώρισε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της, περιγράφει τα δεινά του Συριακού λαού και ζητάει από τους Έλληνες να μην κλείνουν τα μάτια μπροστά στη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση του πλανήτη.
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα του Πρόσφυγα (20 Ιουνίου), οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα δημοσιεύουν το κείμενο της Χάνα, κατόπιν επιθυμίας της να δημοσιευθεί στην Ελλάδα.
“Αγαπητή Μαριέττα,
Μας ζήτησες να σου γράψουμε αναλυτικά για την κατάστασή μας και τι περάσαμε για να φτάσουμε εδώ. Θα είμαι σύντομη, γιατί δεν μιλώ καλά τη γλώσσα.
Αν παρακολουθείς την επικαιρότητα, θα ξέρεις γιατί έπρεπε να αποδράσουμε από το σπίτι μας. Αυτή είναι η σωστή λέξη – αποδράσαμε. Αποδράσαμε για να σώσουμε τα παιδιά μας από το θάνατο που πήρε τη ζωή 200 χιλιάδων ανθρώπων. Τα σπίτια μας καταστράφηκαν, οι δικοί μας μπήκαν φυλακή, τις γυναίκες τις βίασαν.
Αυτό το γράμμα δεν μπορεί να μεταφέρει το μέγεθος του πόνου, της αδικίας, του φόβου που νιώθουμε.
Οι ευρωπαϊκές χώρες εκφράζουν την συμπαράστασή τους και δηλώνουν πρόθυμες να μας δεχτούν σαν πρόσφυγες πολέμου. Αλλά για τι είδους υποδοχή μιλάμε και με ποιους όρους; Είναι πρόθυμες να μας δεχτούν, αλλά δεν μας επιτρέπουν να έρθουμε αεροπορικώς, δεν μας επιτρέπουν να έρθουμε από τη θάλασσα, δεν μας επιτρέπουν να έρθουμε νόμιμα από τη στεριά. Άρα; Μας το λένε ξεκάθαρα: πρέπει να γίνει η ζωή μας κόλαση, πρέπει να κινδυνεύσουμε να πεθάνουμε, μέσα σε φουσκωτές βάρκες που δεν ξεπερνούν τα τρία μέτρα μήκος και ταξιδεύουν με 60 πρόσφυγες μέσα στη νύχτα. Το ερώτημα είναι αν θα φτάσουμε ή αν θα μείνουμε για πάντα θαμμένοι στη θάλασσα – είναι θέμα τύχης.
Ακόμα και αν προσπαθήσουμε να έρθουμε από τη στεριά, πρέπει να διασχίσουμε δάση και βουνά, να κρυβόμαστε μέσα σε εγκαταλειμμένα τρένα, να βρεθούμε στο έλεος κάθε λογής μαφίας και λαθρέμπορων που μας παίρνουν τα λεφτά και την αξιοπρέπεια και βάζουν σκληρούς όρους προκειμένου να μας αφήσουν να περπατήσουμε αυτά τα δύσβατα μονοπάτια.
Δεν μπορώ να σου δώσω να καταλάβεις τι περάσαμε για να φτάσουν τα τέσσερα παιδιά μου στην Ευρώπη, κι ευχαριστώ το Θεό που τα κατάφεραν να φτάσουν ασφαλή. Εκατοντάδες άλλοι πέθαναν και συνεχίζουν να πεθαίνουν καθώς το προσπαθούν.
Αναρωτιέμαι: αν οι ευρωπαϊκές χώρες θέλουν στ’αλήθεια να μας δεχτούν, γιατί δεν το κάνουν νόμιμα, μέσω των πρεσβειών τους; Έχει τυφλωθεί ολόκληρος ο κόσμος και δε βλέπει τι γίνεται; Θέλουν να εξαφανίσουν το συριακό λαό; Ποντάρουν πως θα πεθάνουμε πριν φτάσουμε;
Ευχαριστούμε τον ελληνικό λαό και γνωρίζουμε ότι η οικονομική του κατάσταση δεν του επιτρέπει να δεχτεί πρόσφυγες και να τους εξασφαλίσει παροχές. Για μας η Ελλάδα είναι χώρα τράνζιτ. Γιατί λοιπόν μας πιέζουν κι άλλο; Γιατί μας φυλακίζουν; Γιατί μας συλλαμβάνουν στο αεροδρόμιο, στο λιμάνι, ακόμα και στο δρόμο; Επειδή είμαστε πρόσφυγες;
Όταν μου ζήτησες να σου γράψω για την κατάστασή μας, είπες ότι το γράμμα θα μπορούσε να μείνει εμπιστευτικό. Γιατί; Δεν πρέπει να μείνει κρυφό. Πρέπει να δημοσιεύσεις τα πάντα – ονόματα, περιστατικά, γεγονότα. Πρέπει να αναλάβεις δράση γρήγορα και να πιέσεις τις ευρωπαϊκές χώρες να δεχτούν τους πρόσφυγες με ασφάλεια, χωρίς να τους αναγκάζουν να βάζουν τη ζωή τους σε κίνδυνο για την ελευθερία.”
Χ.Α., μια γυναίκα από τη Συρία
Μετάφραση και απόδοση της επιστολής στα ελληνικά: Δημήτρης Αγγελίδης (Εφημερίδα των Συντακτών)