Τα ξημερώματα βρίσκουν δεκάδες Σύρους πρόσφυγες, κυρίως γυναίκες και παιδιά, να έχουν διανυκτερεύσει μέσα σε σκηνές στην πλατεία Ομονοίας. Η πρόσβαση σε βασικές συνθήκες προσωπικής υγιεινής, όπως τουαλέτα, είναι ανύπαρκτη. Όταν ξημερώσει, μαζεύουν τις σκηνές και συνήθως αργότερα απομακρύνονται.
Ακόμα και τα κανάλια τούς ξέχασαν μέσα στην αναμπουμπούλα της δραχμής και του Grexit. Δεν πάνε να λιάζονται. Δεν πάνε να μετράνε τα άστρα τις νύχτες. Έχουμε σοβαρότερα τώρα να ασχοληθούμε. Κι ας βάζουν φωτιές διαμαρτυρίας κάποιοι στην Αμυγδαλέζα. Κι ας συνεχίζουν να πνίγονται στα Φαρμακονήσια. Κι ας διψάνε μέρες τώρα κατά χιλιάδες απέναντι από πάνοπλους Σκοπιανούς στρατιώτες στα σύνορα. Κι ας μοιράζονται στα τέσσερα μια φέτα ψωμί στη Λέσβο. Αχρείαστοι είναι τώρα. Άσε να ξεμπλέξουμε με τη χρεοκοπία τώρα και βλέπουμε. Άσε να ανοίξουν πρώτα οι τράπεζες, να φύγουν οι συνταξιούχοι από τις ουρές κι εδώ θα είμαστε να ξαναπιάσουμε το έργο με τις υγειονομικές βόμβες και την αύξηση της εγκληματικότητας στης Ομόνοιας τα πέριξ.
Δεν ξέρω αν τελικά είναι για το καλό τους, αλλά τώρα, στη φάση της αόρατης ύπαρξής τους έχουν τουλάχιστον ένα πρόβλημα λιγότερο. Γιατί όταν είναι να ασχοληθεί η κοινή γνώμη μαζί τους, μόνο για καλό δεν είναι. Ας όψεται η τραπεζική αργία. Τι κι αν πέφτουν οι εκθέσεις των διεθνών οργανισμών βροχή; Τι κι αν βομβαρδίζεται η Ε.Ε. από ψηφίσματα και καταγγελίες; Εδώ το ιερατείο των Βρυξελλών έχει σοβαρότερα θέματα να ασχοληθεί. Εδώ ολάκερες οικονομίες “πνίγονται”, με τις σάπιες βάρκες της απελπισίας θα ασχοληθούμε;
Την ώρα που η Ελλάδα υποδέχθηκε μόνο τον Ιούνιο περισσότερους από 30 χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες στα νησιά του Αιγαίου, οι Ευρωπαίοι εταίροι μας τσακώνονται μεταξύ τους πώς θα μοιραστούν τις 40 από τις εκατοντάδες χιλιάδες κυνηγημένες ψυχές που βρίσκονται σήμερα εγκλωβισμένες στη χώρα μας και την Ιταλία, με κάποιες χώρες να γυρίζουν επιδεικτικά την πλάτη ακόμα και στην ελάχιστη αυτή ανακούφιση. Βούτυρο στο ψωμί των ρατσιστών η επιδεινούμενη εξαθλίωση χιλιάδων προσφύγων σε μια χώρα που αναστενάζει μέσα στο καθεστώς της οικονομικής ασφυξίας.
Τα ξημερώματα στην Ομόνοια, γυναίκες και παιδιά από τη Συρία μαζεύουν βιαστικά τα λιγοστά υπάρχοντά τους να μην τους βρει σε κοινή θέα ο ήλιος. Προς το παρόν, τους έχουμε αφήσει τουλάχιστον στην αγουροξυπνημένη τους ησυχία. Όταν θα στρώσουν τα πράγματα, θα βρούμε χρόνο να ασχοληθούμε πάλι με το πλήγμα που προκαλούν στον τουρισμό μας και την τραυματισμένη αισθητική της Ομόνοιας.