(χαλαρώστε, μη σφίγγεστε, δεν είναι δοκίμιο, μια λαογραφία του ποδαριού είναι, με παιχνιδιάρικη διάθεση)
Κάποιοι από εμάς μεγάλωσαν με τους γονείς τους να τους λένε: “κάνε ό,τι θες στη ζωή σου, αρκεί να είσαι ευτυχισμένος, και να είσαι καλός άνθρωπος”.
Κάποια άλλα παιδιά μεγάλωσαν με τους δικούς τους γονείς να τους λένε: “εκεί έξω είναι ζούγκλα, αν δεν τους γαμήσεις πρώτος θα σε γαμήσουν”.
Οι πρώτοι γονείς είναι συνήθως “φτωχοί πλην τίμιοι βιοπαλαιστές”, ή άνθρωποι που κατάφεραν να μην έχουν οικονομικά προβλήματα, λόγω του ότι σπούδασαν ή λόγω του ότι ήταν πάντα δουλευταράδες.
Οι γονείς της δεύτερης κατηγορίας είναι γονείς από φραγκάτα τζάκια, ή γονείς που έκαναν περιουσίες με λαμογιές, ή, κυρίως, γονείς που προσπάθησαν να κάνουν φράγκα με λαμογιές, αλλά τους έφαγαν τα μεγαλύτερα ψάρια.
Τα παιδιά των πρώτων είναι συνήθως αριστεροί ή αναρχικοί.
Τα παιδιά των δεύτερων είναι συνήθως κεντρο-αριστερο-δεξιο-φιλελεφθερο-ΠΑΣΌΚοι ή ακροδεξιοί.
Όσο για τα παιδιά που είναι σήμερα φασίστες, είχαν γονείς που τους έλεγαν “Θα κάνις αυτώ που σου λαίο ΕΓΟ! κολλόπεδο!”, πριν τα πλακώσουν στις σφαλιάρες.
Οι γονείς αυτοί είναι συνήθως φτωχοί, πιστεύουν πως εκπαίδευση σημαίνει πειθαρχία, ηθική σημαίνει υπακοή, και αλήθεια σημαίνει ό,τι λέει ο αρχηγός.
Τα παιδιά της πρώτης κατηγορίας (“κάνε ό,τι θες αρκεί να είσαι καλός άνθρωπος”) αν είναι επιπλέον και άθεοι, κάποια στιγμή συνειδητοποιούν πως η ιδεολογία επιλογής είναι η αναρχία. Αν τα παιδιά αυτά είναι αγνωστικιστές, στην καλύτερη περίπτωση είναι ανένταχτοι αριστεροί, αλλιώς ψηφίζουν σοσιαλιστές ή αριστερούς, ή κομμουνιστές, ενώ αν είναι ένθεα παιδιά επιλέγουν για Θεό τους τον Στάλιν ή τον Μάο.
Τα παιδιά της δεύτερης κατηγορίας (“γάμησέ τους πριν σε γαμήσουν”) αν είναι άθεα γίνονται νεοφιλελεύθεροι, και Θεός τους είναι η λογική και η Αγορά. Είναι οι πιο “σκεπτόμενοι” αυτής της κατηγορίας. Τα άλλα παιδιά που είναι ένθεα, αν απλώς πιστεύουν λόγω παράδοσης, ψηφίζουν οποιοδήποτε κόμμα με το οποίο πολιτεύεται συγγενής (εκτός φυσικά από αριστερά, ακροδεξιά ή φασιστικά κόμματα). Αν είναι φανατικοί χριστιανοί τότε φυσικά ψηφίζουν δεξια-ακροδεξιά, ενώ, συνήθως, δεν θα τους χάλαγε και μια Χούντα. Τα παιδιά αυτά εύκολα μπορεί να μεταπηδήσουν στην τελευταία κατηγορία.
Τα παιδιά της τελευταίας κατηγορίας, τα παιδιά που είναι φασίστες, έχουν τέτοια τρικυμία στο κρανίο που οτιδήποτε δεν περιέχει γυμναστήριο, γήπεδο, πολεμικές τέχνες και όπλα είναι “θολοκουλτούρα“. Οπότε Θεός τους είναι ο αρχηγός τους, κι εδώ μπαίνει τελεία.
Τα παιδιά που είναι αναρχικοί, στην εφηβεία τους διαβάζουν πολύ, είναι κοινωνικά ευαίσθητα παιδιά, και απεχθάνονται την ιεραρχία και την αδικία. Έτσι, μερίδα από αυτά τα παιδιά όταν ενηλικιώνονται είναι μορφωμένοι άνθρωποι, συνήθως έχουν μεταπτυχιακό, όμως δεν γίνονται καθηγητές πανεπιστημίου, καθώς σιχαίνονται τις καριέρες. Στις ανθρωπιστικές σπουδές, στις θετικές επιστήμες και στα πολυτεχνεία θα βρείς αρκετούς αναρχικούς. Μια άλλη μερίδα αναρχικών γίνονται καλλιτέχνες, συνήθως μουσικοί, συγγραφείς ή ποιητές, αλλά απεχθάνονται τον επίσημο “καλλιτεχνικό χώρο” και τους καλλιτέχνες-λακέδες του συστήματος, κι έτσι τα ονόματά τους πιο συχνά θα τα βρεις στους φακέλους της Ασφάλειας παρά στους καλλιτεχνικούς καταλόγους. Μια τρίτη μερίδα, παραμένουν περιστασιακοί εργάτες στις πιο απίθανες δουλειές, αλλά η παιδεία τους είναι τέτοια που σε κάνει να πιστεύεις πως η αυτομόρφωση είναι πιο ουσιαστική από τις σπουδές. Στον αναρχικό χώρο η αλληλεγγύη είναι ίσως το κυρίαρχο χαρακτηριστικό. Κάνουν διακοπές στη Γαύδο, ελεύθερο κάμπινγκ στο Αγκίστρι, σε νησιά της άγονης γραμμής και σε αχαρτογράφητα ξερονήσια.
Σε αυτό το χώρο αυτοί που πρέπει να αποφεύγεις είναι οι “παρτάκηδες” και οι “τελειωμένοι”, που δηλώνουν αναρχικοί για να εκμεταλλευτούν την αλληλεγγύη των υπολοίπων, οι ασφαλίτες που καταφέρνουν κατά καιρούς να διεισδύουν, οι “υπερεπαναστάτες” και οι “αναρχοπατέρες”.
Τα παιδιά που είναι αριστεροί είναι κι αυτά ευαίσθητα και διαβασμένα, αλλά εστιάζουν αρκετά και στην προσωπική τους εξέλιξη. Έτσι, αυτοί που σπουδάζουν, συνεχίζουν τις σπουδές τους μέχρι και το διδακτορικό, ή τελειώνουν τις σπουδές και φτιάχνουν δική τους μικρή επιχείρηση, ή γίνονται καθηγητές σε σχολεία. Τα Πολυτεχνεία, οι σχολές Θετικών Επιστημών, και οι Ανθρωπιστικές Επιστήμες, έχουν κυρίως αριστερούς καθηγητές. Οι περισσότεροι καλλιτέχνες που γνωρίζεις και δεν είναι σκυλάδες ή ποπ-σκυλάδες είναι αριστεροί. Διακοπές κάνουν στην Ικαρία, στην Αμοργό, και σε οργανωμένα κάμπινγκ σε ημιάγνωστα νησιά. Θα ήθελαν να είναι αναρχικοί, αλλά δεν είναι.
Το πρόβλημα σε αυτή την κατηγορία είναι οι αριστεροί που πολιτεύονται. Είτε στις νεολαίες των κοινοβουλευτικών κομμάτων αρχικά, είτε στα κόμματα στη συνέχεια. Όταν ενεργοποιούνται στο “πολιτικό μετερίζι” τους, ξεχνάνε το “γίνε καλός άνθρωπος” και μετασχηματίζονται στο “γάμησέ τους να μη σε γαμήσουν”, κι έτσι αρχίζει η κατρακύλα από την αριστερά στην κεντροαριστερά, από εκεί στο κέντρο, κι από το κέντρο στα καλοπληρωμένα πόστα. Επίσης, καλό είναι να αποφεύγεις τα αριστερά αφεντικά.
Τα παιδιά του “κέντρου” είναι η πιο πολυπληθής κατηγορία, και είναι η πραγματική μάστιγα κάθε κοινωνίας. Αν σπουδάσουν, γίνονται ΔΑΠήτες ή ΠΑΣΠήτες ή απολιτίκ “εμείς νά ‘μαστε καλά” τυπάκια. Μια μερίδα αυτών που δεν έχουν μεγάλη περιουσία, είναι δουλοπρεπή και κομ-ιλ-φο, είναι η χαρά της μανούλας, και είτε γίνονται δημόσιοι υπάλληλοι με μέσον, είτε σπουδάζουν και μετά γίνονται δημόσιοι υπάλληλοι με μέσον. Από αυτή την κατηγορία προέρχονται οι Πανεπιστημιακοί και οι καλλιτέχνες που είναι υπηρέτες της πιο σάπιας αντίδρασης. Είναι ξερόλες και γυμνασμένοι, κάνουν υγιεινή διατροφή, κάνουν διακοπές στη Μύκονο και στη Σαντορίνη, νοικιάζουν ιστιοπλοϊκά, ακούνε σκυλάδικα, και εκκλησιάζονται το Πάσχα με την οικογένειά τους. Η άλλη μερίδα, με τα πολλά φράγκα, κάνει σπουδές στο εξωτερικό και γυρνάει στην Ελλάδα να αναλάβει τις επιχειρήσεις του μπαμπά. Είναι φλώροι, και όσο κι αν δεν θέλουν να το πιστέψουν, η κόκα και οι πληρωμένες γκόμενες δεν τους καθιστούν γαμάτους. Διακοπές κάνουν στο εξωτερικό ή με το κότερό τους στην Ελλάδα.
Αυτή η κατηγορία έχει μια χειρότερη υποκατηγορία: Όσους αναλαμβάνουν πόστα, είτε οικονομικά είτε πολιτικά. Μοναδικός τους εχθρός οι αναρχικοί και οι αριστεροί ανένταχτοι. Παραδουλεύτρες τους είναι οι “κεντρώοι”, ενώ τα δουλικά τους προέρχονται από την τελευταία κατηγορία: τους φασίστες.
Τα παιδιά-φασίστες μεγαλώνουν και γίνονται ενήλικοι φασίστες. Δεν σπουδάζουν, ενώ συνήθως δυσκολεύονται φριχτά ακόμα και να τελειώσουν το σχολείο. Η καριέρα που ακολουθούν είναι γηπεδικοί φανατικοί που τρώνε και ρίχνουν ξύλο στους “αντίπαλους”, πορτιέρηδες σε σκυλάδικα και “λέσχες”, σεκιουριτάδες, μπράβοι και “εισπράκτορες” μεγαλοκαρχαριών της νύχτας, μπράβοι νονών του ποδοσφαίρου, μπράβοι πολιτικών, ειδικοί φρουροί, ΜΑΤατζήδες, ΔΕΛΤΆδες, ασφαλίτες με πολιτικά σε πορείες, ή ΧρυσΑυγήτες. Πολιτισμός γι αυτούς είναι μόνο ο Νότις.
Οι αναρχικοί και οι αριστεροί είναι οι πιο καλλιεργημένοι, κοινωνικά ευαίσθητοι και ευφυείς άνθρωποι που μπορείς να συναναστραφείς. Είναι διαβασμένοι, ευχάριστοι για παρέα, και έχουν χιούμορ.
Οι κεντρο-αριστερο-φιλελεύθεροι είναι ψύχραιμοι και λογικοί, συναισθηματικά κενοί, και μετά το πεντάλεπτο σε πιάνει βαρεμάρα και δυσφορία, εκτός αν σου αρέσουν η περιαυτολογία, οι κοινοτοπίες, τα ανέκδοτα, και οι ταυτολογίες.
Οι δεξιοί αντιμετωπίζουν όλους τους υπόλοιπους ως αποτυχημένους κοινωνικά και οικονομικά, ενώ η πραγματικότητα είναι πως οι ίδιοι είναι αποτυχημένοι ως άνθρωποι. Όλες τους οι συναναστροφές είναι μετά από υπολογισμό. Αν θέλουν να σε συναναστραφούν είναι επειδή θέλουν να σε εκμεταλλευτούν. Το χιούμορ είναι χαμένος χρόνος για τους δεξιούς, και ως γνωστόν ο χρόνος είναι χρήμα.
Τέλος, αν, παρ’ ελπίδα, συναναστραφείς φασίστες, τότε αρχίζεις να αναρωτιέσαι μήπως έχουν δίκιο τελικά, και όντως υπάρχουν υπάνθρωποι…