Στην ταινία των Τηλέμαχου Αλεξίου και Αθηνάς Μαθιού, μια νεαρή γυναίκα ζει με τον κατάκοιτο πατέρα της και τον έφηβο αδελφό της σε μια παραθαλάσσια πόλη της Ελλάδας. Εργαζόμενη σ’ ένα κατάστημα ρούχων, απλήρωτη για μήνες, αδυνατεί να ανταπεξέλθει οικονομικά στην περίθαλψη του πατέρα της, ενώ προσπαθεί απεγνωσμένα να προστατέψει τον ομοφυλόφιλο αδελφό της από τον σχολικό εκφοβισμό. Τελικά θα βρεθεί στο μεταίχμιο μεταξύ κοινωνικής πραγματικότητας και περιθωρίου, αδυνατώντας να ξεχωρίσει τι είναι πιο ερειπωμένο.
Πάμε τώρα στην ουσία. Η “Βασίλισσα Αντιγόνη” εσωτερικεύει όλα τα αδιέξοδα που την περιβάλουν και τα διοχετεύει σε αποσπάσματα από το κείμενο της τραγωδίας, χαρίζοντάς τα έτσι στο κοινό. Παρ’ όλ’ αυτά, ο δημιουργός δεν περιορίζεται σε μία στερεοτυπική πρωτοπρόσωπη αφήγηση. Δεν πρόκειται καν περί αυτού. Ο εσωτερικός μονόλογος είναι σαφές από την αρχή ότι είναι στην πραγματικότητα ένας ανοιχτός και θαρραλέος εξωτερικός διάλογος. Και τα προσωπικά αδιέξοδα της ηρωίδας αποκαλύπτουν τα αδιέξοδα της κοινωνικής αφήγησης στην Ευρώπη της κρίσης.
Η ταινία φλερτάρει με το δήθεν αλλά δραπετεύει θεαματικά από αυτό. Ο queer προβληματισμός, στον οποίο όμως ο δημιουργός δεν εγκλωβίζεται, καθώς και ο αποδομιστικός τρόπος αφήγησης, δεν αποτελούν αποπροσανατολισμό από τον σκληρό και σαφή πολιτικό χαρακτήρα της ταινίας. Πέρα και πίσω από ζητήματα ψυχοκοινωνικά, σχέσεις μεταξύ φύλων και ρόλων στην οικογένεια, μέσα από αυτιστικά ποιηματάκια και τελετουργίες που επαναλαμβάνουν οι ήρωες μεταξύ τους για να ανταπεξέλθουν, ξεγυμνώνεται το αόρατο bullying εναντίον μίας ολόκληρης κοινωνίας.
Δεν ξέρω πού θα την βρεις. Αλλά δες την.