Όχι, ετούτο το φως δεν ήταν της ελπίδας. Όχι, εκεί δεν ήταν ο παράδεισος. Το πέρασμα απ’ την υγρασία και το σκοτάδι, στον ήλιο και τη ζέστη δεν ήταν το βήμα στο καλύτερο. Καμιά θρησκεία, καμιά fiction θεωρία δεν είχε στήσει τραπεζάκι να προϋπαντήσει τους νιόφερτους στη μέρα. Φέρτε μου όσους σε όλη την ιστορία ταύτισαν το φως με τη ζωή να τους στήσω στο απόσπασμα ετούτων των αχτίδων. Να τους δώσω εικόνες πόνου. Πόνου που έφερναν τον ορισμό της λέξης στα όριά του.
Όχι, κι ετούτοι οι τοίχοι δεν ήταν για στήριγμα. Δεν ακουμπούσαν κάποιοι τα κουρασμένα κορμιά τους να ξαποστάσουν. Φυλακή ήταν. Τα όρια ενός διαδρόμου που οδηγούσε στα έξω βασανιστήρια. Στο κάψιμο του ήλιου, στο αλάτι της θάλασσας, στις πέτρες, στις πέτρες και ξανά στις πέτρες… Όχι, δεν έχουν τόσο τη σκληράδα του υλικού τους όσο τη σκληράδα της ψυχής των ανθρωποφυλάκων που πλάι τους περπατούσαν. Δεν έχουν τόσο τη θερμοκρασία του χώρου όσο την παγωνιά της ματιάς εκείνων που συνειδητά μισούσαν μέχρι θανάτου ανθρώπους.
Όχι, δεν μπορώ να βλέπω ανέμελος τέτοιες φωτογραφίες.
——————-
Αυτό το κείμενο, όπως και τα υπόλοιπα πέντε της ενότητας για την Γυάρο, γράφτηκε πάνω στις φωτογραφίες που τράβηξε η Βάσια Ρεντούμη και τις βρήκα στον τοίχο της ένα χρόνο πριν. Απείραχτες, με όλο το φως τους και το τρέμουλο απ’ το αίσθημα της στιγμής, γέμισαν τα χαρτιά μου με εκείνη την παγωνιά που είχα νιώσει στην πρώτη επίσκεψή μου στο Άουσβιτς πριν χρόνια. Την παγωνιά του θανάτου και του μίσους του ανθρώπου για τον άνθρωπο. Στη Γυάρο δεν έχω πάει.