Για την ανάγκη φασιστοποίησης όσων βρίσκονται στην εξουσία μίλησε σε μια τηλεοπτική εκπομπή ο αντιπρύτανης του ΑΠΘ, Γιάννης Τζιφόπουλος. Μετά την αποκάλυψη της άποψης του ο ίδιος παραιτήθηκε, όμως κανένας δεν αισθάνεται ότι αποκαταστάθηκε η τάξη.
Τα πανεπιστήμια και η εκπαίδευση γενικότερα είναι ένας χώρος στον οποίο το τελευταίο διάστημα γίνονται πολλά πειράματα που αφορούν την επόμενη μέρα. Κι αυτό γιατί, όπως παραδέχονται ανοιχτά οι κυβερνητικοί βουλευτές και παράγοντες, οι φοιτητές είναι οι μόνοι που δεν έχουν καταλάβει ακόμη τι σημαίνει να ζεις σε μια χρεοκοπημένη χώρα χωρίς κανένα δικαίωμα.
Δυστυχώς, γι’ αυτούς, πολλοί νέοι έχουν προλάβει ακόμη να διαβρωθούν.
Τα πανεπιστήμια έχασαν τα αποθεματικά τους από το κούρεμα των καταθέσεων τους για να σωθεί η ελληνική οικονομία και οι τράπεζες, όμως οι τελευταίες ήταν οι μόνες που μπήκαν στο πρόγραμμα αποκατάστασης των αδικιών τις οποίες όλος ο άλλος κόσμος δέχτηκε με ξύλο, ΜΑΤ και δακρυγόνα.
Πλέον, με νόμο που προωθεί ο υπουργός της διαπόμπευσης οροθετικών γυναικών, τα δημόσια πανεπιστήμια αποκτούν ανταγωνιστές όσα κολέγια έχουν αναγνωριστεί από ιδρύματα του εξωτερικού, ενώ οι τράπεζες συνεχίζουν να απολαμβάνουν και τα προνόμια της μη καταβολής των φόρων που τους αναλογούν για τις επόμενες δεκαετίες, αλλά και της προώθησης των συμφερόντων τους στο νέο δικανικό σύστημα που ετοιμάζεται.
Σύμφωνα με τον Νέο Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, όσες επιχειρήσεις χρωστούν σε εργαζόμενους, ασφαλιστικά ταμεία, δημόσιο και τράπεζες, θα πρέπει να διαθέτουν πρώτα το 65% των εσόδων από τους πλειστηριασμών των χρεοκοπημένων επιχειρήσεων για να εξυπηρετήσουν τα τραπεζικά δάνεια, ενώ το 25% θα πηγαίνει στο δημόσιο, τα ασφαλιστικά ταμεία και τους απλήρωτους εργαζόμενους και το 10% θα λαμβάνουν οι προμηθευτές με αυτή της σειρά προτεραιότητας.
Με άλλα λόγια, οι εργαζόμενοι και το δημόσιο έρχονται μετά τις τράπεζες, οι οποίες κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον θα μπορούν να γεμίζουν με δάνεια τους φίλους τους όπως έκαναν κάποτε, χωρίς να ρισκάρουν να χάσουν τα λεφτά τους, ή σημαντικό μέρος αυτών.
Παρόλα αυτά, ο κόσμος ασχολείται ακόμη με τον τρόπο που θα ψηφίζουν οι φοιτητές τις καταλήψεις και το λόγο για τον οποίο ένας φοιτητής αδειάζει σκουπίδια στο γραφείο του πρύτανη του πανεπιστημίου του.
Τέσσερα χρόνια μετά την χρεοκοπία της χώρας, όσοι νόμοι έχουν αλλάξει αφορούν το συμφέρον των τραπεζιτών, αλλά και των φίλων τους, που γκρέμισαν τις τράπεζες και μετά χρέωσαν τον κόσμο για να πάρουν τα λεφτά τους πίσω.
Είναι φοβερό ότι η χρεοκοπία της χώρας και η εξαφάνιση του 25% του πλούτου των πολιτών της συνεχίζει να αντιμετωπίζεται σαν ένα φυσικό φαινόμενο από το οποίο ελπίζουμε ότι θα συνέλθουμε. Σα να μας χτύπησε τσουνάμι κι εμείς απλώς να περιμένουμε να τραβηχτούν τα νερά για να δούμε τι βρίσκεται θαμμένο από κάτω.
Κι όμως, το ζήτημα της νομιμοφροσύνης έρχεται πρώτο στις προτιμήσεις διότι είναι πολύ πιο εύκολο να πεις ότι ο φοιτητής που κάνει το γραφείο του πρύτανη χωματερή παραβιάζει το νόμο, ενώ ο τραπεζίτης ή ο δημόσιος λειτουργός που αμνηστεύεται προκαταβολικά με νόμο της βουλής, είναι η ελπίδα για το μέλλον της χώρας.
Στην Ελλάδα όλοι γνωρίζουμε πού και πότε έγινε κάποιο σκάνδαλο, όμως αν κάποιος μιλήσει με ονόματα και ζητήσει την τιμωρία τους, τότε είναι λαϊκιστής.
Αυτές τις μέρες μάθαμε ότι 60κάτι άτομα που μπλέκονται σε μίζες της Ζίμενς για να κάνει συμφωνίες με τον ΟΤΕ το 1997, οδηγούνται στο δικαστήριο. Φυσικά, ανάμεσα σε αυτά τα άτομα δεν είναι κανένα πολιτικό πρόσωπο. Και πώς να ήταν, όταν ο Χριστοφοράκος απέδρασε από την Ελλάδα με τη συνοδεία της αστυνομίας μετά από εντολή της τότε κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Οι άνθρωποι ήθελαν είναι σίγουροι ότι θα μπει στο αεροπλάνο και θα πάει στο καλό, γιατί αν έμενε πίσω και κάποιος του ζητούσε να μιλήσει θα έκαιγε τις οικογένειες που κυβερνούν τη χώρα εδώ και έναν αιώνα.
Από την άλλη, βλέπουμε ότι ο άνθρωπος που ήταν πρωθυπουργός τα χρόνια που ξεσκίστηκαν τα δημόσια ταμεία και γέμισαν μίζες οι υπουργοί (και ο Καρατζαφέρης) δεν κυκλοφορεί απλά ελεύθερος, αλλά μας κουνάει κάθε τόσο και το δάχτυλο και μας δίνει οδηγίες.
Τέσσερα χρόνια μετά την χρεοκοπία της χώρας, τα πάντα έχουν μείνει στη θέση τους. Ο Γιώργος Ανωμερίτης είναι πρόεδρος στον ΟΛΠ, ο Χρήστος Πρωτόπαπας πάει στο Παρίσι για να διαπραγματευτεί με την τρόικα, και ο Κώστας Σημίτης, ο άνθρωπος δίπλα στον οποίο μεγάλωσαν όλοι οι επόμενοι υπουργοί Οικονομικών και πλούτισαν όλοι όσοι πέρασαν από το υπουργείο Άμυνας, δεν καλείται καν να απαντήσει τι νταραβέρια γίνονταν δίπλα του όταν ήταν πρωθυπουργός της χώρας.
Κι όμως, εμάς μας ενδιαφέρει ακόμη αν είναι σωστό ή λάθος και λαϊκισμός να λέμε ότι τα σκουπίδια στην πρυτανεία είναι το μείζον ζήτημα της ελληνικής κοινωνίας, γι’ αυτό και πρέπει να το αντιμετωπίσουμε αν θέλουμε να πάει η χώρα μπροστά.
Δυστυχώς, το αίτημα που έπρεπε να γίνει σημαία σε όποιον δηλώνει αηδιασμένος με την κατάσταση, κατέληξε ενοχή.
Η έλλειψη δικαιοσύνης ήταν ο μόνος λόγος για τον οποίο τα πράγματα οδηγήθηκαν εδώ.
Το αποτέλεσμα της έλλειψής της ζούμε σήμερα, και θα συνεχίσουμε να το ζούμε για τις επόμενες δεκαετίες. Γι’ αυτό και όποιος νιώθει ότι δεν ζει σε μια πολιτεία που όλοι είναι ίσοι απέναντι στον νόμο, θα κάνει ότι γουστάρει.
Διότι όταν όλα γύρω σου διαλύονται κι εσύ συνεχίζεις να τηρείς τον νόμο για να μη σε πούνε κλέφτη, φοροφυγά ή ταραχοποιό, τότε δεν είσαι πλέον νομοταγής, αλλά μαλάκας.
(Σε πολλούς αρέσουν οι θεωρίες συνωμοσίας, γιατί μόνο έτσι μπορούν να δικαιολογήσουν το λόγο για τον οποίο δεν κάνουν τίποτα. Εκτός κι αν θεωρούν ότι τα δημοκρατικά τους δικαιώματα εξαντλούνται κάθε τέσσερα χρόνια στην κάλπη. Περαστικά τους)