Η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί τις τελευταίες μέρες είναι εξαιρετικά διασκεδαστική. Θυμίζει μάλιστα ένα πασίγνωστο σλόγκαν που κυκλοφορεί εδώ και χρόνια με πολλές παραλλαγές: πάμπλουτοι άνθρωποι, πληρώνουν πλούσιους ανθρώπους, για να βάλουν τους νοικοκυραίους να ρίξουν το φταίξιμο στους φτωχούς.
Η κυρίαρχη αφήγηση των μέσων ενημέρωσης και της πολιτικής χωρίζεται σε δύο ιδέες. Η πρώτη ιδέα θέλει τον εγχώριο πληθυσμό να αποτελείται από λωτοφάγους. Η δεύτερη και πιο ισχυρή λέει πως πριν μπούμε στο ευρώ τρώγαμε ρίζες και ζούσαμε σε σπηλιές.
Το ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ ήταν το άλλοθι που έκανε εκατομμύρια ανθρώπους να ψηφίσουν ξανά, πριν από δύο χρόνια, τα κόμματα που χρεοκόπησαν τη χώρα. Διότι κανείς δεν μπορεί να λέει ότι, μετά από όσα έγιναν το 2011 και το 2012, δεν ήξερε.
Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά τη χρεοκοπία της χώρας, η έξοδος από το ευρώ παραμένει το επιχείρημα όσων ζουν και αναπνέουν για την επιβίωση αυτής της κυβέρνησης.
Μάλιστα, ως ανίδεος και σε πολιτικό αλλά και σε οικονομικό επίπεδο, ο Γιάννης Στουρνάρας -που το 2011, το 2012 και το 2013 έβλεπε ανάπτυξη- δήλωσε ότι οι καταθέσεις μειώνονται κι απειλείται το σύστημα με κατάρρευση αν δεν βγει Πρόεδρος της Δημοκρατίας τώρα.
Δεν γνωρίζω και δεν με ενδιαφέρει πώς αντιμετώπισαν την τοποθέτηση του Στουρνάρα για τις καταθέσεις οι τραπεζίτες, όμως θα είχε πολύ πλάκα η φάτσα τους εκείνη την ώρα. Ειδικά αν κρίνω από το τι γράφουν τα χρυσαυγίτικα τραπεζικά sites.
Παρόλα αυτά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα ζουν Έλληνες. Και οι Έλληνες έχουν αποδείξει στη μακρά τους ιστορία ότι ως επί το πλείστον είναι χάπατα. Γι’αυτό και δεν είναι διόλου απίθανο να πιστέψουν ξανά ότι κάποιος είναι τόσο ηλίθιος για να βγάλει μια χώρα από το ευρώ και να μη διαλυθούν τα πάντα.
Προσωπικά, θεωρώ ότι οι πιθανότητες να βγει πρόεδρος της δημοκρατίας τώρα, είναι πολλές. Άλλωστε, τα τέσσερα τελευταία χρόνια ζήσαμε μία διορισμένη κυβέρνηση από τους δανειστές. Ευκαιρία να αποκτήσουμε κι έναν διορισμένο Πρόεδρο.