Γράφω Σάββατο βράδυ πιωμένος. Κυριακή ξημέρωμα. Γράφω να προλάβω την ανακοίνωση της Nasa τη Δευτέρα. Όχι, δε θέλω να προλάβω τους εξωγήινους που θα ‘ρθουν, ένα παιχνίδι του μυαλού είναι, ένας αφέτης που πυροβολεί στο βρόντο κι ένας μόνος δρομέας που τρέχει γελώντας σε ένα κουλουάρ με τερματισμό μια συνέντευξη τύπου. Το φαντάζεστε; Κόβω την κορδέλα πάνω στον πάγκο, μπροστά απ’ τα μικρόφωνά τους. Ντράγκι, εσένα σε νίκησαν με κομφετί, εγώ θα τους διαλύσω με το μάτι στην πλάτη και τις κεραίες στο κεφάλι μου.
Είμαι ο εξωγήινος που ψάχνετε. Είμαι η συχνότητα ταλάντωσης των φωνητικών χορδών της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Είμαι το μανό που ξέφυγε στην άκρη του δαχτύλου που κοιτούσες ενώ σου έδειχνε το φεγγάρι. Είμαι το αίμα στ’ ακρόχειλα του Χάνιμπαλ Λέκτερ μετά τη συνάντησή του με τον φασίστα της γειτονιάς. Είμαι ο ιδρώτας γύρω απ’ τη ρώγα της Σκάρλετ Γιόχανσον βράδυ Σεπτέμβρη που δεν υπολόγισε σωστά τη ζέστη και ντύθηκε βαριά. Είμαι η πένσα που έκοψε το συρματόπλεγμα στον φράχτη της Ουγγαρίας και τώρα φυλάσσεται ως εικόνισμα για προσκύνημα σε ένα νοικιασμένο δυάρι στην Στουτγάρδη. Είμαι το σκουλαρίκι μιας τρανς που λάμπει στο αντικαθρέφτισμα του ήλιου λίγο πριν ξεκινήσει το ματς στην εξέδρα του γηπέδου της St. Pauli.
Είμαι ο εξωγήινος που ψάχνετε. Τα chemtrails σας δε με έπιασαν. Ο φόβος που μας ραντίζετε με τα δελτία σας δεν έπεσε στο χωράφι μου. Το σπίτι μου είναι ανοιχτό. Δεν ζήλεψαν φυλακή τα παράθυρά μου. Ο παππούς μου δεν είχε κάγκελα στο κονάκι του και το κλειδί το ‘χε πάντα στην πόρτα. Δεν φοβάμαι. Αφήστε τις μπότες σας στην αυλή μου. Τα τακούνια τους ενοχλούν την ηρεμία μου. Χαμηλώστε τις φωνές σας. Οι Θεοφιλογιαννάκοι πέθαναν. Τα τσιγάρα τους σβήνουν πριν αγγίξουν το δέρμα μου. Ζω σε κόσμο στρογγυλό, δίχως γωνίες. Ανθρωπάκια, με τους σουγιάδες στο μανίκι, πού θα κρυφτείτε να με τρομάξετε;
Nasa εδώ; Γεια σας, έχω ένα δέμα να παραδώσω. Όχι, δε θα το φέρω μετά, τώρα θα γίνει η παράδοση. Εγώ είμαι το δέμα. Εγώ είμαι η ανακάλυψή σας. Αφήστε τα βακτήρια, αφήστε το κρυσταλλωμένο νερό και τις υποενδείξεις για ζωή στον Κόκκινο Πλανήτη. Να ‘μαι, ολόφωτος, στεφανωμένος οξυγόνο μπρος σας. Να ‘μαι, ο άνθρωπος, η Φύση, το Όλον. Παντού, σε κάθε χώμα, σε κάθε ύλη των άστρων, σε κάθε γαλαξιακή δίνη. Κρατάω πετσέτα καθαρή κι σηκώνω τον αντίχειρα για ωτοστόπ στο σύμπαν. Διαλεχτείτε μαζί μου όσο ακόμη είμαι εδώ. Περαστικός όσο κι εσείς, ανακαλύψτε με όσο ο χρόνος ποντάρει στην παρέα μας. Ανακαλύψτε τον άνθρωπο πριν φύγει.
Είμαι ο εξωγήινος που ψάχνετε. Μη με πείτε αποκρουστικό επειδή δε σας μοιάζω. Όμοια μου φαίνεστε κι εμένα. Αγγίξτε με. Δια της αφής γνωριζόμαστε. Έτσι πραγματώνεται ο έρωτας. Αλλιώς, έτσι γεννιούνται οι νέοι κόσμοι.