“Ρωτάς λοιπόν τι θα ψηφίσω εγώ;
Μα ξέρεις πάντοτε ψηφίζω τον θεό.
Και για να δώσω πλήρη απάντηση στα λόγια σου
η κάλπη βρίσκεται ανάμεσα στα πόδια σου”.
(Γιάννης Υφαντής)
Κι όπου θεός ο Άνθρωπος. Ψηφίζω πάντοτε τον άνθρωπο. Δεν απέχω. Παίρνω γόμες και σβήνω τα σύνορα, αλλάζω τους κανόνες. Καθένας βαδίζει σε ετούτον τον πλανήτη χωρίς να σταματά για ελέγχους σε συρματοπλέγματα. Φεύγει απ’ τον τόπο του γιατί το επιλέγει, γιατί είναι δικιά του η απόφαση όπως δικιά του κι αυτή του προορισμού του. Κι εγώ είμαι πλάι του. Παρέα του στο ταξίδι, σπαθί του στα κτήνη, “πρόσεχε” στις κακοτοπιές.
Είμαι ενεργός πολίτης. Ασκώ το δικαίωμά μου στις παραλίες του ανατολικού Αιγαίου, σ’ αυτές της Σικελίας και της νότιας Ιταλίας. Απλώνω το χέρι και ρίχνω σωσίβιο για να σώσω κάτι απ’ την ψυχή ετούτου του κόσμου που χρόνια τώρα όλο και λιγοστεύει. Βγαίνω στ’ ανοιχτά με φτιαγμένο σε μικρό καρνάγιο ιστιοφόρο και κυνηγάω δουλέμπορους και λιμενικά, στρατιωτικά σκάφη και ιδιωτικούς στρατούς. Ανοίγω δρόμους, καθαρίζω τις θάλασσες για τα φουσκωτά, τα ντίνγκι, τις σχεδίες εκείνων που στα χώματά μας βλέπουν τον παράδεισό τους, που στον αέρα μας έχουν ποντάρει, ως ύστατη λύση τους, τις ανάσες τους.
Διπλώνω σε φάκελο το ψηφοδέλτιό μου. Πάνω του γράφει για αλλαγή σε αυτό τον άθλιο τρόπο ζωής της πλούσιας μειοψηφίας. Λέει για την αλόγιστη υπερκατανάλωση, για την εξάντληση των πόρων, για τα δάση που λιγοστεύουν και τα νερά που γίνονται δηλητήρια, για ερημοποίηση και λιώσιμο των πάγων. Λέει για ζώα που εξαφανίζονται κι άλλα στις πόλεις μας που βασανίζονται και λιμοκτονούν. Λέει για πετρελαϊκές εταιρείες και τάνκερ με μονά τοιχώματα, για απόβλητα δίχως έλεγχο και μεταλλευτικές εταιρίες που νεκρώνουν τόπους.
Μπαίνω σε παραβάν και γδύνομαι. Τραβάω την κουρτίνα κι εμφανίζομαι στα μάτια όλων. Δεν ντρέπομαι και δεν φοβάμαι για το σώμα μου. Αγαπώ τη γύμνια μου κι είμαι περήφανος για τις επιλογές μου. Είμαι straight, είμαι gay, είμαι trans, είμαι λεσβία. Ερωτεύομαι τον άνθρωπο. Η κάλπη μου ανάμεσα στα πόδια του και μέσα στο στήθος του και πάνω στα χείλη του και μέσα στο μυαλό του. Τον χαϊδεύω, τον φιλάω, τον γλείφω παντού. Του αφιερώνομαι και ζω μαζί του είτε ελεύθερα, είτε με σύμφωνα συμβίωσης, είτε με γάμους, είτε με όποιο τρόπο διαλέξω. Πάλι χωρίς περιορισμούς, χωρίς κανείς να μου επιβάλει, μόνο με δικιά μου απόφαση.
Την Κυριακή δεν απέχω. Όπως δεν απείχα ποτέ στη ζωή μου. Το ίδιο και την επόμενη, το ίδιο και την Τρίτη και κάθε μέρα. Η ψήφος μου είναι η συμμετοχή μου. Είναι κάθε χαμόγελο που θα έρθει αντιγύρισμα στις πράξεις μου και κάθε οργή που το φυτίλι της θα ανάψει απ’ τις λέξεις μου. Θα βάλω τα πιο σκισμένα μου μαύρα ρούχα και θα πάω να θυμίσω στη δημοκρατία πόσο νεκρή είναι χωρίς εμένα, πόσο ανύπαρκτη χωρίς το ΟΧΙ μου, πόσο βρώμικη χωρίς την ξεκάθαρη θέση μου.
Την Κυριακή, την Δευτέρα, την Πέμπτη και κάθε μέρα θα χτυπηθώ και θα χτυπιέμαι με τους φασίστες που σηκώνουν κεφάλι, που συγκροτούνται, που οργανώνονται ξανά σε όλη την Ευρώπη. Θα ψηφίσω την διαρκή μάχη, τον μέχρι τέλους πόλεμο απέναντί τους. Δίχως μισόλογα, δίχως στρογγυλεμένες απόψεις, δίχως “μορφώστε τους ναζί”. Ψηφίζω μόνο την κατά μέτωπο σύγκρουση μαζί τους.
Την Κυριακή δεν απέχω, επιλέγω τη συμμετοχή. Και Κυριακή είναι κάθε μέρα στη ζωή μου.
*Η εικόνα είναι πίνακας του ζωγράφου Jacob Lawrence με τον τίτλο “Freedom to vote”.