Είκοσι μέρες οι Έλληνες νιώσαμε κάπως… Μη ζητάτε να το εξηγήσω, ούτε εσείς μπορείτε. Νιώσαμε πως επιτέλους μετά από τόσα χρόνια κάτι γίνεται, κάτι πάει να γίνει, κάτι νέο ξεκινάει, κάτι παλιό τελειώνει.
Πιστέψαμε ξανά στην ειλικρίνεια της πολιτικής και των εκφραστών της, αφεθήκαμε στο δίκαιο λόγο της νέας Προέδρου της Βουλής, παρασυρθήκαμε από το γοητευτικό παράστημα και αιχμηρή γλώσσα του νέου Υπ.Οικονομικών, μαγευτήκαμε από τον κοινωνικό και πατριωτικό λόγο του νέου Πρωθυπουργού. Μαζευτήκαμε χιλιάδες μέσα σε δέκα μέρες, στις πλατείες όλης της Ευρώπης για το πρωτοφανές: τη στήριξη της κυβέρνησης. Πρωτοφανές σε πολλά επίπεδα.
Η κυβέρνηση απολαμβάνει το 80% της εμπιστοσύνης του ελληνικού λαού, ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης… Ποσοστά απίθανα και πρωτόγνωρα. Πώς να διαχειριστείς αυτούς τους αριθμούς;
Η απάντηση είναι πολύ απλή: προτείνεις για ΠτΔ κάποιον που σαφώς ΔΕΝ πληροί όσα θέτεις ως προαπαιτούμενα ενώπιον της Κοινοβουλευτικής σου ομάδας: ‘’Χρεαζόμαστε έναν Πρόεδρο Δημοκρατίας που να χαίρει ευρύτατης αποδοχής τόσο στην κοινωνία όσο και στην Βουλή των Ελλήνων που θα κληθεί αύριο να τον εκλέξει’’, είπε ο Πρωθυπουργός χθες.
Αυτό που σίγουρα πέτυχε η χθεσινή ανακοίνωση και πρότασή του είναι όντως να ενώσει όλους τους Έλληνες – εναντίον της/του! Πρωτοφανές κι αυτό; Μάλλον όχι. Ο Αλέξης Τσίπρας πήρε μια προσωπική απόφαση στο θέμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Έριξε τη προηγούμενη κυβέρνηση, και πολύ ορθώς έπραξε κατά τη γνώμη μου, με αφορμή ακριβώς αυτό το θεσμό. Δυό μήνες μετά και αντί του Δήμα, τα χέρια του στο Μνημόνιο δε τα έβαλε, για να τα λέμε όλα, προτείνει κάποιον που στα λόγια κατήγγειλε το Μνημόνιο πολλές φορές κι άλλες τόσες το ψήφισε. Κάποιον που ελέγχεται ΑΚΟΜΑ για τη νύχτα της 8ης Δεκεμβρίου 2008.
Τι ώθησε τον Τσίπρα σε αυτήν την ΚΑΚΙΣΤΗ επιλογή; Η πολιτική, είναι η απάντηση. Η χειρίστου είδους πολιτική, συμπληρώνω εγώ. Αυτή τη πολιτική που νομίσαμε αφελώς πως καταδικάσαμε στις 25 Γενάρη του 2015. Αυτή η πολιτική είναι εδώ, πιό δυνατή από ποτέ, με παιχνίδια μικροκομματικά, αντί του καθαρού Μανώλη Γλέζου (δανείζομαι ένα όνομα) για το αξίωμα, το ύψιστο αξίωμα-σύμβολο της Δημοκρατίας.
Κύριε Τσίπρα, ο Προκόπης Παυλόπουλος μπορεί να είναι ένας εξαιρετικός καθηγητής, όπως λένε, δεν έχω προσωπική άποψη επ’ αυτού, αλλά σύμβολο Δημοκρατίας ΔΕΝ είναι. Το μόνο σύμβολο που θα μπορούσε να είναι, είναι αυτό της παλιάς Νέας (Καραμανλικής) Δημοκρατίας. Κι όσοι πουν πως τον αδικώ διότι έφερε το Βασικό Μέτοχο, να πω πως όσα ακολούθησαν του Βασικού Μετόχου φρόντισε ο ίδιος να τα βάλει σε πρώτο πλάνο, έτσι ώστε να σβηστεί η όποια καλή του πρόθεση να τα βάλει με το ελληνικό μιντιακό κατεστημένο. Και θα τους αντιπαρατάξω το αιώνια ντροπιαστικό περιστατικό του δημόσιου χαστουκιού και ρίψη νερού σε Κανἐλλη και Δούρου αντίστοιχα και την απαράδεκτη στάση του.
Είναι το σύμβολο του μπόνους των 50 εδρών, που τόσο ΣΦΟΔΡΑ επικρίνατε όλα αυτά τα χρόνια. Είναι το σύμβολο των κομματικών προσλήψεων (σαφώς δεν είναι ο μόνος που έκανε, αλλά είναι σύμβολο), που τόσο αντιταχθήκατε, είναι ο Υπουργός των δολοφονικών πυρκαγιών του 2007. Κύριε Πρωθυπουργέ είστε ένας νέος άνθρωπος, δε μπορεί να έχουν σβηστεί όλα αυτά από τη μνήμη σας. Κι επειδή είμαι σίγουρη πως τα θυμάστε, όπως κι εγώ, σας προτείνω να κρατήσετε στη μνήμη σας και κάτι ακόμα: όσοι προσπάθησαν να πατήσουν σε δυό βάρκες, τους φάγαν οι καρχαρίες… Και οι μικροί…και οι μεγάλοι.
Κύριε Τσίπρα μας αφήσατε όλους Παυλόπουλους… Και πιστέψτε με, αυτό ήθελε πολύ κόπο να το πετύχετε. Αλλά βρήκατε τον τρόπο. Βρείτε σύντομα και τον τόπο που θα κρυφτείτε.
*Φωτογραφία του Boris Eldagsen