«Όταν στην Ισπανία μιλούν για τη διαρκώς κλιμακούμενη κρίση στις σχέσεις της Καταλονίας με το Ισπανικό Κράτος, συνηθίζουν να κάνουν λόγο για την επερχόμενη «σύγκρουση δύο τρένων». Ε, λοιπόν,… μπορούμε να πούμε ότι αυτά τα δυο τρένα όχι μόνο ξεκίνησαν αλλά και αναπτύσσουν όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα στη πορεία τους προς τη μετωπική τους σύγκρουση!».Τώρα μπορούμε να προσθέσουμε ότι η σύγκρουση αυτών των δυο τρένων είναι προγραμματισμένη να αρχίσει αύριο Κυριακή βράδυ με το άνοιγμα των καλπών των καταλανικών εκλογών!
Σε πείσμα λοιπόν των ανόητων που, και εδώ στην Ελλάδα, είχαν σπεύσει να δηλώσουν πέρυσι ότι η καταλανική κρίση ήταν «μπόρα που πέρασε», οι αυριανές καταλανικές κάλπες, που στήνονται παρά και ενάντια στη τρομοκρατία του κ. Ραχόϊ και των Ευρωπαίων εταίρων του, αναμένεται να αναδείξουν εκείνη την πλειοψηφία των υπέρμαχων της ανεξαρτησίας της Καταλονίας που θα επιτρέψει στο νέο Κοινοβούλιο της χώρας να προχωρήσει σύντομα στη μονομερή κήρυξη της ανεξαρτησίας της από το Ισπανικό Κράτος.
Ας μας επιτραπεί όμως να κάνουμε σε αυτό το σημείο μια παύση για να απαντήσουμε προκαταβολικά στο εύλογο ερώτημα του Έλληνα πολίτη, αφήνοντας για το προσεχές μας άρθρο την παρουσίαση των νικητών και ηττημένων των αυριανών καταλανικών εκλογών: Γιατί πρέπει να με ενδιαφέρει εμένα αν θα γίνει η Καταλονία ανεξάρτητη όταν εδώ έχω να αντιμετωπίσω ένα τρίτο Μνημόνιο που είναι τρισχειρότερο από τα προηγούμενα δύο;
Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα τη δανειζόμαστε από περυσινό άρθρο μας γραμμένο πριν από το «άτυπο» καταλανικό δημοψήφισμα (Consulta) της 8ης Νοεμβρίου 2014, επειδή το μόνο που έχει αλλάξει από τότε μέχρι σήμερα είναι η συνείδηση που έχουν αποκτήσει οι Έλληνες για την αποφασιστικότητα της ευρωπαϊκής Ιεράς Συμμαχίας των «από πάνω» να συντρίψει τους «από κάτω» προκειμένου να επιβάλει με κάθε μέσο τις απάνθρωπες νεοφιλελεύθερες πολιτικές της.
Γράφαμε λοιπόν τότε ότι «Αξίζει και πρέπει να δώσουμε προτεραιότητα στο καταλανικό ζήτημα επειδή βάζει σε βαθύτατη κρίση όχι μόνο την ισπανική αλλά όλη την ευρωπαϊκή νεοφιλελεύθερη αντίδραση και καθεστηκυία τάξη! Επειδή μια ήττα της κυβέρνησης Ραχόϊ σε αυτό το μέτωπο θα οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια όχι μόνο στην πτώση της αλλά και στη κατάρρευση του ισπανικού νεοφιλελεύθερου δικομματισμού. Και τέλος, επειδή και μόνη η διεξαγωγή της Consulta στις 9 Νοεμβρίου θα έδινε μια τεράστια ώθηση στους λαϊκούς αγώνες και στη ριζοσπαστική αριστερά τόσο στη Καταλονία, όσο και στο Ισπανικό Κράτος, με συνέπειες που θα γίνονταν άμεσα αισθητές σε ολάκερη την Ευρώπη!…»
Αν και η διακύβευση παραμένει όπως την περιγράψαμε πέρυσι, ωστόσο πολλά πράγματα άλλαξαν μέσα στο χρόνο που πέρασε. Επειδή λοιπόν οι αυριανές εκλογές δεν είναι «άτυπες» και επειδή όλες οι δημοσκοπήσεις προβλέπουν καθαρή νίκη των υπέρμαχων της ανεξαρτησίας, για αυτό και η τωρινή τρομοκρατία που ασκείται στους Καταλανούς για να τους κάνει να ψηφίσουν υπέρ της παραμονής στο Ισπανικό Κράτος δεν συγκρίνεται με την περυσινή. Και ιδού ευθύς αμέσως για τι πρόκειται.
Πέρα λοιπόν από τις περίπου «καθιερωμένες» απειλές για τις συντάξεις που δεν θα πληρώνονται, το σύστημα υγείας που θα διαλυθεί, την οικονομία που θα καταρρεύσει ή ακόμα και την αυτόματη εκδίωξη της ανεξάρτητης Καταλονίας από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση (!), η «στρατηγική του φόβου» της κεντρικής εξουσίας της Μαδρίτης χρησιμοποίησε τις τελευταίες βδομάδες και μέρες και τα εξής «όπλα» της: Καταρχήν, έριξε στη μάχη το τραπεζικό σύστημα με επικεφαλής την Κεντρική Τράπεζα της Ισπανίας.
Έτσι, οι επτά μεγαλύτερες ισπανικές τράπεζες έδωσαν συνέντευξη τύπου και έβγαλαν ανακοίνωση στην οποία έφτασαν να απειλήσουν μια ενδεχόμενη ανεξάρτητη Καταλονία όχι μόνο με την ομαδική τους αποχώρηση αλλά και με ένα «κοραλίτο» (πάγωμα διαρκείας των καταθέσεων και απαγόρευση των αναλήψεων) σαν κι εκείνο της Αργεντινής το 2001! Φυσικά, η απάντηση που πήραν οι τραπεζίτες ήταν αποστομωτική και το “καλό κατευόδιο και νέα τράπεζα” (Bon vent i banca nova) που έσπευσε να τους ευχηθεί η ανερχόμενη αντικαπιταλιστική, αντιπατριαρχική, οικοσοσιαλιστική και ανεξαρτησιακή CUP, έγινε μέσα σε λίγες ώρες σύνθημα των περισσότερων Καταλανών…
Την ίδια μέρα με τους τραπεζίτες, οι μεγάλοι εργοδότες της Ισπανίας (Circulo de Empresarios) αλλά και εργοδοτικές οργανώσεις της Χώρας των Βάσκων και της Καταλονίας εξαπέλυαν τις δικές τους απειλές που συνοψίζονται στην αποχώρηση μεγάλων ομίλων (ακόμα και της πολυεθνικής των ειδών γάμου!) από την Καταλονία και στην κατάρρευση της οικονομίας της χώρας σε χρόνο ρεκόρ στη περίπτωση που οι Καταλανοί «παραβιάσουν το Σύνταγμα και αποσχιστούν από το Ισπανικό Κράτος».
Αυτές οι ισπανικές απειλές που συνδυάζονται συχνά με ελάχιστα καλυμμένους υπαινιγμούς για άσκηση στρατιωτικής και άλλης βίας αλλά και με την εκδίωξη της πρωταθλήτριας Ευρώπης Μπαρσελόνα από το πρωτάθλημα Ισπανίας (!), δεν θα ήταν πάντως δυνατές αν ο κ. Ραχόϊ και οι δικοί του δεν είχαν τις πλάτες των Βρυξελλών και των διαφόρων Μέρκελ, Ολάντ, Κάμερον και των λοιπών «ευρωπαίων εταίρων» που τόσο καλά γνωρίζουμε πια στην χώρα μας. Όλοι αυτοί εδώ και τουλάχιστον ένα χρόνο, δεν σταματάνε να κουνάνε απειλητικά το δάκτυλο στους Καταλανούς άλλοτε προεξοφλώντας την αυτόματη εκδίωξη της ανεξάρτητης Καταλονίας από την ΕΕ και άλλοτε δηλώνοντας ότι δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση των λαών.
Ενδεικτικό μάλιστα της ατμόσφαιρας που επικρατεί αυτό τον καιρό στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι η κρίση που προκάλεσε η «ισπανική μετάφραση» δήλωσης του γνωστού μας κ. Γιούνκερ στην οποία προδικαζόταν η αποπομπή της ανεξάρτητης Καταλονίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Λίγες ώρες μετά από τον σάλο και την οργή των Καταλανών που προκάλεσε αυτή η δήλωση, η δήλωση «διορθώθηκε» και της αφαιρέθηκε η σχετική εκφοβιστική παράγραφος με τη δικαιολογία ότι αυτή οφειλόταν στο ζήλο κάποιου… «υπαλλήλου» που πρόσθεσε κάπου 250 δικές του λέξεις στα λεγόμενα του προέδρου της Κομισιόν!
Όλα αυτά δεν μπορούν φυσικά να προκαλέσουν έκπληξη στους Έλληνες πολίτες που είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν από την καλή την αποτρόπαιη και απεχθή πλευρά των διαβόητων «ευρωπαίων εταίρων». Μπορούν όμως να προσφέρουν μια ακόμα πιο στέρεη βάση στην ανάπτυξη της ελληνο-καταλανικής αλληλεγγύης και φιλίας που τόσο χρειάζεται στους χαλεπούς καιρούς μας.
Όπως γράφαμε πέρυσι τέτοιο καιρό: «Ενώ λοιπόν όλα δείχνουν ότι οδεύουμε πια ταχύτατα προς μια «σύγκρουση των δυο τρένων», που υπόσχεται να είναι εξαιρετικά βίαιη αλλά και κατακλυσμική ως προς τις γενικότερες κοινωνικές και πολιτικές συνέπειές της, το μεγάλο δίλημμα του μακρινού 1936 ξαναρχίζει να πλανιέται πάνω από την Ευρώπη ταλανίζοντας όσους και όσες εξακολουθούν να βλέπουν πέρα από τη μύτη τους και κυρίως, να διατηρούν την ικανότητα να εξεγείρονται μπροστά στην αδικία: Θα αφήσουμε, όπως και τότε, τον καταλανικό λαό τραγικά μόνο απέναντι στο αρραγές μέτωπο της πιο μαύρης ισπανικής και ευρωπαϊκής αντίδρασης ή θα σταθούμε στο πλευρό του επειδή ο δικός του είναι και δικός μας αγώνας;»