“Οι Αμερικανοί Πολίτες χρειάστηκαν είκοσι ολόκληρα χρόνια, καθώς επίσης τη χρηματιστηριακή καταστροφή του 2008, για να καταλάβουν τις αληθινές επιπτώσεις των αποκρατικοποιήσεων, καθώς επίσης για να αποδεχθούν τη θλιβερή πραγματικότητα, σύμφωνα με την οποία: ο ταχύτερος τρόπος της ιδιωτικοποίησης του πλούτου είναι η κλοπή”
Ο πρόεδρος των Η.Π.Α. στέκεται απολογητικά μπροστά σε έναν ζητιάνο, ο οποίος κάθεται σε έναν δρόμο της Wall Street – προσπαθώντας να συζητήσει μαζί του, με ανοιχτά τα δύο του χέρια, όπως ένας παπάς κατά τη διάρκεια της εξομολόγησης.
Ξεκινάει δε τη συζήτηση λέγοντας του πως λυπάται που δεν έκανε καλά τη δουλειά του, όταν τον έπεισε πως η οικονομία της χώρας ήταν σε πολύ καλή κατάσταση – υποσχόμενος, όπως ο κάθε πολιτικός για να κερδίσει τις εκλογές ότι, θα κάνει πολλά πράγματα για να βοηθήσει τα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού και ιδιαίτερα την καταρρέουσα μεσαία τάξη.
Στην καρικατούρα της αμερικανικής χρηματοοικονομικής σελίδας, ο ζητιάνος κρατάει ένα πλακάτ, ζητώντας να βοηθηθεί η μεσαία τάξη – η οποία στις Η.Π.Α. ευρίσκεται στα πρόθυρα της απόγνωσης, με τους περισσότερους να προβλέπουν πως θα αποτελέσει την αφετηρία μεγάλων κοινωνικών αναταραχών στη Δύση.
Την ίδια στιγμή, η εφημερίδα WSJ απευθύνεται με άρθρο της στους «τσιγκούνηδες» καταναλωτές, ρωτώντας τους γιατί δεν ξοδεύουν χρήματα, με αποτέλεσμα να είναι στάσιμη η οικονομία της χώρας – προτρέποντας τους να ξυπνήσουν επιτέλους από τη «χειμερινή νάρκη», σταματώντας να αποταμιεύουν (5,6% περισσότερα από τον προηγούμενο μήνα).
Οι υπόλοιποι βέβαια συμμετέχοντες, ειδικά το δημόσιο, συνεχίζουν να δαπανούν χρήματα σαν να μην υπάρχει αύριο – με τα χρέη να αυξάνονται σε δυσθεώρητα επίπεδα . Όσον αφορά τις τράπεζες, οι οποίες πρόσφατα διασώθηκαν με τα χρήματα των φορολογουμένων, παίζουν ξέφρενα στο χρηματιστηριακό καζίνο, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη – ενώ προφανώς δεν φοβούνται το ρίσκο, αφού έχουν ήδη εξασφαλίσει τη βοήθεια των Πολιτών, ειδικά της μεσαίας τάξης που συνήθως επιβαρύνεται με τους μεγαλύτερους φόρους, στην περίπτωση που θα κάνουν λάθη.
Επεξήγηση γραφήματος: Η εξέλιξη του Αμερικανικού χρέους ανά τομέα από το 1977 μέχρι το 2009. (Στεγαστικά Δάνεια: κόκκινο, Πιστώσεις προς Καταναλωτές: σκούρο πράσινο, Νοικοκυριά και άλλα: μοβ, Επιχειρήσεις: γαλάζιο, Πολιτειακές και Τοπικές Κυβερνήσεις: πορτοκαλί, Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση: μπλε, Εγχώριο οικονομικό: ροζ ,Εξωτερικό: ανοιχτό πράσινο )
Οι καταναλωτές τώρα κατανοούν πως δεν τους βοήθησε και δεν θα τους βοηθήσει κανένας. Αντίθετα, ακόμη και οι αποταμιεύσεις τους συρρικνώνονται συνεχώς από τα χαμηλά επιτόκια, σε συνδυασμό με τον πληθωρισμό που τους αποκρύπτεται έντεχνα από τις στατιστικές – όπως επίσης συμβαίνει με την ανεργία, η οποία διατηρείται σε χαμηλά επίπεδα, μέσω του αποκλεισμού μεγάλου μέρους του πληθυσμού από το σύστημα.
Οι πραγματικοί τους μισθοί δεν έχουν αυξηθεί καθόλου από τη δεκαετία του ‘90, η αγοραστική τους ικανότητα μειώνεται, ενώ τα χρέη, με τη βοήθεια των οποίων προσπάθησαν να διατηρήσουν το βιοτικό τους επίπεδο, τους έχουν πλέον «πνίξει». Εν τούτοις, η εφημερίδα δεν φαίνεται να το καταλαβαίνει, γράφοντας πως πρέπει να είναι ευτυχισμένοι επειδή δεν είναι στην οδυνηρή θέση των Ελλήνων – λόγω της «μητέρας του έθνους», της Fed, η οποία προστατεύει τα παιδιά της.
Οι Αμερικανοί όμως καταλαβαίνουν πως η Fed και η ελίτ που την ελέγχει είναι ο δήμιος τους – αφού αυτή μηδένισε τα επιτόκια, βοηθάει τις τράπεζες με τα χρήματα τους, μεταφέρει τον πλούτο από τα κάτω προς τα επάνω με τα πακέτα διευκόλυνσης (τετραπλασιασμός της ποσότητας χρήματος) και κυριολεκτικά τους ληστεύει. Εάν δε, αρνηθούν να υποκύψουν στις πιέσεις για αύξηση της κατανάλωσης, τότε θα απαγορευθούν τα μετρητά χρήματα, όπως ήδη συμβαίνει σε ορισμένα κράτη της Ευρώπης – έτσι ώστε να αναγκασθούν.
Τα ΜΜΕ τώρα, τα οποία αποτελούν το «φύλακα-σκύλο» της ελίτ, προσπαθούν να υποκινήσουν τους καταναλωτές, λέγοντάς τους πως δεν είναι πατριωτικό να μην δαπανούν τα χρήματά τους, βοηθώντας τη χώρα να αναπτυχθεί – όπως τουλάχιστον συμπεραίνεται από την ανοιχτή επιστολή της WSJ.
Δυστυχώς δε, έχουν αποθρασυνθεί, προσπαθώντας να υπηρετήσουν δουλικά τους κυρίαρχους του σύμπαντος – ενώ ευτυχώς οι Πολίτες το έχουν πια καταλάβει, αρνούμενοι να υποστούν την καθημερινή «πλύση εγκεφάλου» που έχει κορυφωθεί τα τελευταία χρόνια, παράλληλα με το θάνατο της μεσαίας τάξης.
Μία μεσαία τάξη όμως που καταρρέει, αποτελεί συνήθως τον πρόδρομο των κοινωνικών αναταραχών και των επαναστάσεων – οπότε η ελίτ απειλείται από την ίδια της την απληστία, όπως συμπεραίνεται τόσο από τις Η.Π.Α., όσο και από την Ευρώπη.
Πηγή:analyst.gr