Τις μέρες αυτές διεξάγεται μια ακόμη σειρά διαπραγματεύσεων της Ελλάδας με τους δανειστές της, για τα μέτρα που θα χρειαστούν ούτως ώστε να ξεκινήσουν να έρχονται τα νέα δανεικά ύψους 80 δισεκατομμυρίων ευρώ και βάλε, για να χρηματοδοτήσουν τις τράπεζες, τα παλαιότερα δανεικά, αλλά και τα επόμενα που θα συνεχίσουν να έρχονται στα επόμενα χρόνια.
Σύμφωνα με διάφορα δημοσιεύματα αυτής της εβδομάδας, οι δανειστές απαιτούν να αλλάξουν από τώρα τα όρια συνταξιοδότησης, αλλά και να εφαρμοστεί επίσης από τώρα η «αναλογικότητα» στις συντάξεις, δηλαδή η πληρωμή μιας βασικής σύνταξης από τα 67 έτη και μετά (κάπου μεταξύ 400 και 450 ευρώ) συν το υπόλοιπο ποσό που θα προκύπτει από τις εισφορές του εργαζόμενου για όσα χρόνια κατάφερε να δουλέψει.
Επιπλέον, οι ίδιοι δανειστές, απαιτούν να αλλάξει η ρύθμιση για τις 100 δόσεις για οφειλές στο δημόσιο και τα Ταμεία, και να αυξηθεί το επιτόκιο που τώρα είναι στο 3% – κι ενώ για ποσά κάτω από 5.000 ευρώ είναι μηδενικό. Αυτό που γράφεται είναι να πάει στο 5%, ή κάπου εκεί κοντά.
Τέλος, όσον αφορά τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, μια ακόμη φερόμενη ως απαίτηση των δανειστών είναι να μην δημιουργηθεί ένα –πολύπλοκο στη θεωρία- ταμείο που με ημικρατική χρηματοδότηση θα τα χρησιμοποιήσει ως μια «κακιά τράπεζα» ούτως ώστε να μην καταλήξουν για το 5% ή 10% της αξίας τους στους λεγόμενους «επενδυτές της δυστυχίας (του κόσμου)», δηλαδή σε εκείνα τα επενδυτικά ταμεία που πληρώνουν ένα πολύ μικρό ποσοστό ενός δανείου για να το αγοράσουν και μετά ζητούν την πλήρη αποπληρωμή του στην ονομαστική του αξία, αλλιώς προχωρούν σε μαζικές κατασχέσεις ιδιωτικής περιουσίας.
Την ίδια στιγμή, οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας είναι στην ουσία στον αέρα, με μόνη «διαβεβαίωση» την ανακοίνωση της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών ότι θα συνεχίσουν ως το τέλος του έτους να μην προχωρούν σε καμία κατάσχεση, ακολουθώντας το γράμμα του λεγόμενου «νόμου Κατσέλη» για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά.
Ως γνωστόν, πάγια τακτική όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων ήταν να διαρρέουν συγκεκριμένα, τραβηγμένα από τα μαλλιά, μέτρα, ούτως ώστε όταν περάσουν κάποια «λιγότερο ανώδυνα», να θεωρηθούν ως «νίκη» της Ελλάδας απέναντι στις «παράλογες απαιτήσεις» των δανειστών. Κι αυτήν την τακτική θεωρώ ότι ακολουθεί και η συγκεκριμένη «αριστερή» κυβέρνηση, η οποία υπόσχεται ότι μιλά μόνο τη γλώσσα της αλήθειας – αλλά όλοι διαπίστωσαν πως όταν παραβιάζεις ακόμη και την απόφαση ενός δημοψηφίσματος τότε είσαι ικανός για τα πάντα.
Όμως το αξιοσημείωτο της ιστορίας αυτής είναι πως η στάση των δανειστών δείχνει σε κάθε σχεδόν βήμα της ότι δεν ενδιαφέρονται καθόλου να βοηθήσουν στην αύξηση του παραγόμενου πλούτου στη χώρα και στην ενίσχυσή των δυνατοτήτων δημιουργίας νέων παραγωγικών δομών. Κι αυτό αποδεικνύεται πολύ απλά εάν κάνει κάποιος του υπολογισμούς για το πόσο θα του κοστίσει να ξεκινήσει μια επιχείρηση, από τον πρώτο κιόλας μήνα.
Επιπλέον, δεν δείχνουν να τους καίγεται καρφί ούτε για το εάν υπάρχει η δυνατότητα να ανταποκριθεί κάποιος εργαζόμενος ή επαγγελματίας στις υποχρεώσεις του, ούτε καν για να συμπεριφερθεί ξανά ως ο καλός πελάτης των εισαγόμενων προϊόντων του πλούσιου βορά που τόσο πολύ αγαπήθηκαν την περασμένη δεκαετία από εκατομμύρια καταναλωτές στην Ελλάδα.
Είναι φανερό πως η υπόθεση Ελλάδα για τους ίδιους τους δανειστές της, έχει τελειώσει. Η όποια «θέληση» να επανέλθει η οικονομία σε κάποιου είδους ομαλότητα και να συνεχίσει να καταναλώνει με σχετικά καλούς ρυθμούς, εξαφανίστηκε. Μπορεί να ακούγεται αντικαπιταλιστικό, όμως δεν είναι. Η κατανάλωση στη χώρα είναι πλέον δευτερεύουσα δραστηριότητα. Η απόλυτη προτεραιότητα είναι η δημιουργία μιας βάσης εξαθλίωσης μέχρι το σημείο που οι πολίτες θα παρακαλούν να φύγουν από αυτήν την ΕΕ και το ευρώ.
Μπορεί να ακούγεται διαστροφικό, όμως όλες οι κινήσεις των δανειστών μαρτυρούν ότι μοναδική τους επιθυμία είναι να απαλλαγούν από την Ελλάδα, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει καμία θέληση πραγματικής κατανόησης της κατάστασης της. Η χώρα έχει αποκτήσει, πλέον, καταναλωτική δύναμη υπανάπτυκτης περιοχής, οι χρεοκοπημένοι μικροεπιχειρηματίες δεν μπορούν να γίνουν ούτε καν χαμηλόμισθοι υπάλληλοι γιατί δεν υπάρχει κανείς να τους προσλάβει, κι εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες ζουν με τις συντάξεις 70ρηδων και 80ρηδων που αργά ή γρήγορα θα αφήσουν αυτόν τον μάταιο κόσμο.
Επομένως, δύο είναι τα πράγματα που πρέπει να γίνουν άμεσα, για να μην έρθουν ως χριστουγεννιάτικο δώρο-έκπληξη σε μερικούς μήνες από τώρα. Το πρώτο είναι η απόλυτη εξυγίανση των τραπεζών και η προετοιμασία τους να γίνουν πραγματικά δημόσιες, γιατί μετά τα 25 περίπου δισ. ευρώ που θα ξαναπέσουν από το κράτος δεν θα υπάρχει (σχεδόν) κανείς ιδιώτης με διψήφιο ποσοστό στο μετοχικό τους κεφάλαιο. Το δεύτερο είναι η δημιουργία και η υλοποίηση ενός παραγωγικού σχεδίου σε όλους τους τομείς που θα στηρίξει τη μετάβαση στη νέα οικονομικοπολιτική κατάσταση που οδηγούμαστε από ένα πρόγραμμα-καρμανιόλα, για το οποίο όλοι οι οικονομικοί επιστήμονες του πλανήτη έχουν δηλώνει σε κάθε τόνο ότι δεν πάει πουθενά.
Αλλά, δυστυχώς, τα δείγματα πλήρους ανικανότητας των στελεχών της κυβέρνησης είναι τόσο απογοητευτικά, που για το μόνο για το οποίο είναι ικανοί είναι να ψηφίζουν μνημόνια και μετά να καλούν σε συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας εναντίον τους.