Default Category

Η Χούντα του λαού – by To Skouliki Tom

By Τhe Τhree Μooges

April 21, 2015

Ένα χρόνο μετά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, η Χούντα των Συνταγματαρχών διενέργησε δημοψήφισμα, όπου το εκλογικό σώμα – εκτός από τους πολιτικούς κρατούμενους που είχαν συλληφθεί κι εκτοπιστεί – κλήθηκε να εγκρίνει με ΝΑΙ ή ΟΧΙ σχέδιο Συντάγματος το οποίο είχε προηγουμένως δημοσιοποιηθεί.

Τον Σεπτέμβριο λοιπόν του 1968, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, με αφορμή το δημοψήφισμα, χαρακτήρισε σε ομιλία του τον ελληνικό λαό ασθενή που βρίσκεται στο γύψο και δοκιμάζεται εάν μπορεί να περπατήσει χωρίς αυτόν.

Ο γιατρός Παπαδόπουλος είπε στους Έλληνες ασθενείς ότι η ζωή τους, τα παιδιά τους, η οικογένειά τους δεν αξίζουν τίποτα από μόνα τους. Δεν υποσχέθηκε προσωπική ελευθερία και προσωπική αξιοπρέπεια. Όχι, δεν το έκανε ποτέ αυτό. Υποσχέθηκε εθνική ελευθερία, αφού ήξερε ότι η προσωπική ελευθερία κι αξιοπρέπεια δε σημαίνουν τίποτα για τους Έλληνες, ενώ η εθνική ελευθερία και τα εθνικά συμφέροντα κάνουν τα σάλια τους τα τρέχουν, όπως του σκύλου μπροστά στο κόκαλο.

Τους περιφρόνησε όλους και κάθε έναν ξεχωριστά, γιατί γνώριζε πολύ καλά ότι κι αυτοί περιφρονούν τον εαυτό τους.

Κατά τη διάρκεια της 7ετίας, ο ελληνικός λαός απέδειξε ότι ήταν όντως ασθενής. Οι Έλληνες ήταν βαριά άρρωστοι κι έφεραν μόνοι τους την ευθύνη της απαλλαγής από την αρρώστια τους.

Αλλά εκείνοι ήταν ανεκτικοί στην καταπίεση, την ενθάρρυναν. Μετέτρεψαν το ανθρωπάκι Παπαδόπουλο σε δυνάστη κι έκαναν μάρτυρες όσους του εναντιώθηκαν. Δε νοιάστηκαν ποτέ γι’ αυτούς και τους κόπους τους.

Τα μότο της εποχής ήταν “μίλα σιγά” ή “μη μιλάς καθόλου”. H συντριπτική πλειοψηφία έκανε ότι δεν καταλάβαινε, ότι δεν άκουγε. Έφθασε το Πολυτεχνείο και πολλοί δεν είχαν πάρει τίποτα είδηση.

Μα κι όταν έπεσε ο Παπαδόπουλος, τί έκαναν με την ελευθερία τους; Τί παραπάνω έκαναν από το να εξοντώσουν τον έναν και μοναδικό δυνάστη και να φέρνουν συνεχώς άλλους καινούριους στη θέση του;

Αυτοί οι άλλοι πήραν το θέμα της ελευθερίας του λαού πολύ σοβαρά. Μάζεψαν γύρω τους πλήθος σπουδαιοφανή ανθρωπάκια που προηγουμένως είχαν συνεργαστεί με τον δυνάστη Παπαδόπουλο και γνώριζαν καλά τις αδυναμίες του λαού. Αντί να τους τιμωρήσουν, τους αντάμειψαν.

Οι νέοι αυτοί δυνάστες κατέκτησαν την εξουσία για χάρη του λαού κι έγραψαν νέους νόμους και συντάγματα με τις ευλογίες του. Για να είναι σε θέση να τον καθοδηγούν, για να αποκτήσουν τον σεβασμό του έπρεπε να γίνουν απρόσιτοι, εξυψωμένοι στη θέση του καινούριου αφέντη.

Και τα σπουδαιοφανή ανθρωπάκια γύρω τους, αντλώντας κύρος από τους νέους αυτούς δυνάστες, κατέλαβαν θέσεις εξουσίας στην οικονομία, τη διοίκηση, τη διπλωματία και τις τέχνες. Τίποτα δεν άλλαξε γι’ αυτούς μετά την πτώση του παλιού δυνάστη.

Κι ο λαός τί απέγινε; Συνέχισε να περιφέρεται εξαθλιωμένος, να ζει μέσα σε τρώγλες περήφανος για τη Δημοκρατία και τη Δικαιοσύνη που δήθεν κερδήθηκαν με κόπο κι αγώνα. Δε σταμάτησε ποτέ να έχει την ψευδαίσθηση ότι συμμετέχει στα τεκταινόμενα, μέχρι την πτώση των νέων αφεντάδων και την ανάδειξη άλλων καινούριων.

Κι όταν αυτοί οι νέοι αφεντάδες τον απογοήτευσαν, όχι γιατί δεν τήρησαν την υπόσχεσή τους για προσωπική ελευθερία – δεν τον ενδιαφέρει κάτι τέτοιο τον λαό – αλλά γιατί δεν έφεραν την ελάχιστη σιγουριά που ήταν το μόνο που απαιτούσε ο λαός για να μείνει φρόνιμος, πώς αντέδρασε τότε αυτός;

Έγινε νοσταλγός. Νοσταλγός του δυνάστη Παπαδόπουλου και της Χούντας. Θυμήθηκε ότι τότε έτρωγε ψωμί κι αν δε μιλούσε ζούσε καλά. Ίσως μάλιστα κατάφερνε να γίνει κι αυτός ένα από εκείνα τα σπουδαιοφανή ανθρωπάκια. Ο Παπαδόπουλος μπορεί να ήταν δυνάστης αλλά τουλάχιστον δεν έκανε περιουσία, δεν έκλεψε, δεν ήταν λαμόγιο, έδινε ευκαιρίες. Αρκεί να τον υπηρετούσες σωστά, δίχως να ρωτάς πολλά.

Ο λαός πάντα δημιουργεί μύθους για τους παλιούς δυνάστες. Γιατί δε θέλει να ακούσει την αλήθεια. Δε θέλει να σηκώσει το βάρος της μεγάλης ευθύνης που του αναλογεί για τα εγκλήματά τους. Θέλει απλά να είναι ελεύθερος. Ελεύθερος να γίνεται σκλάβος του καθενός.

by To Skouliki Tom

(Ανήθικο δίδαγμα: Κατά γενική ομολογία, προσπαθώ να κρατάω τα κείμενά μου όσο το δυνατό πιο μικρά και περιεκτικά. Σε κάθε περίπτωση, η ψυχολογία ενός λαού – που μοιάζει περισσότερο με όχλο παρά με λαό – δε μπορεί να περιγραφτεί σε ένα κείμενο μερικών παραγράφων. Για περισσότερες πληροφορίες απευθυνθείτε στον Βιλχελμ Ράιχ.)

Κάντε πραξικόπημα στη σελίδα μας facebook.com/TheThreeMooges