«Πριν από λίγους μήνες έτυχε να βρεθώ δύο φορές σε αυτή τη μέχρι πρότινος άγνωστη πόλη της ΝΑ Τουρκίας, όπου χτυπούσε η καρδιά της κουρδικής αλληλεγγύης στους μαχητές του Κομπάνι. Δεν ήταν λίγες οι ώρες που πέρασα στο Πολιτιστικό Κέντρο “Amara”..»
Κηδεύτηκαν πριν από λίγες ώρες τα αγόρια και τα κορίτσια που χάθηκαν από το τυφλό χτύπημα των φανατικών ισλαμιστών στην πόλη Σουρούτς της Τουρκίας.«Και δεν μπορείς να μας λυγίσεις, σκοτώνοντας τ’ αδέρφια μας της μάχης και να το ξέρεις, θα βγούμε νικητές κι ας είναι βαριές μας οι θυσίες» είχε γράψει κάποτε ο Ναζίμ Χικμέτ και οι στίχοι του Τούρκου ποιητή συνόδεψαν τα 32 παιδιά που είχαν ταξιδέψει ώς τα τουρκοσυριακά σύνορα για να βοηθήσουν στην ανοικοδόμηση του ηρωικού Κομπάνι.
Πριν από λίγους μήνες έτυχε να βρεθώ δύο φορές σε αυτή τη μέχρι πρότινος άγνωστη πόλη της ΝΑ Τουρκίας, όπου χτυπούσε η καρδιά της κουρδικής αλληλεγγύης στους μαχητές του Κομπάνι. Δεν ήταν λίγες οι ώρες που πέρασα στο Πολιτιστικό Κέντρο “Amara”, ένα κτήριο που είχε μετατραπεί σε κέντρο οργάνωσης των χιλιάδων εθελοντών που ταξίδευαν ώς το Σουρούτς από κάθε γωνία της Τουρκίας. Νέοι και νέες, στη συντριπτική τους πλειοψηφία κουρδικής καταγωγής, διέθεταν κατά ομάδες τις δυνάμεις τους τόσο για την υποστήριξη των δομών αλληλεγγύης στους εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες όσο και για τη δημιουργία ομάδων εργασίας για το χτίσιμο του μισογκρεμισμένου Κομπάνι. Κατά τη διάρκεια των επισκέψεών μου στο Σουρούτς είχα την τύχη να γνωρίσω και να συζητήσω με όλα αυτά τα νέα παιδιά που με πάθος και ενθουσιασμό στρατεύτηκαν στον αγώνα των υπερασπιστών του Κομπάνι και του «πειράματος της Ροζάβα» στην γειτονική Συρία.
Δεν θα μπορούσα να ξεχάσω τη μορφή της Φιλίς Ελμάζ, της Κούρδισσας δικηγόρου από την Κωνσταντινούπολη, που μαζί με άλλους συντρόφους της άναβαν φωτιές και τραγουδούσαν τις νύχτες, λίγες εκατοντάδες μέτρα από το Κομπάνι, «για να μας βλέπουν και να μας ακούν οι αδερφές και οι αδερφοί μας που πολεμούν τους φασίστες του IS». Δεν θα μπορούσα να ξεχάσω τον Μπουλάντ, τον γιατρό από την πόλη Βαν, που μερόνυχτα αγωνιζόταν με ελάχιστα μέσα και υλικά για να απαλύνει τον πόνο των προσφύγων του Κομπάνι.
Σύμφωνα με πρόσφατους υπολογισμούς, περίπου 3.000 ήταν οι εθελοντές που πέρασαν από το Σουρούτς κατά τη διάρκεια των δέκα τελευταίων μηνών. Έξι χιλιάδες χέρια νέων ανθρώπων που δούλεψαν αγόγγυστα, αρχικά για την αξιοπρεπή διαβίωση των προσφύγων και στη συνέχεια για τη μάχη της ανοικοδόμησης του Κομπάνι. Πριν από λίγες ημέρες σταμάτησαν στο Σουρούτς 300 φοιτητές από την Ομοσπονδία Αριστερών Φοιτητών Τουρκίας και Κουρδιστάν, καθ’ οδόν για την πόλη Κομπάνι, όπου πήγαιναν να βοηθήσουν στην ανοικοδόμηση μετά τη σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή της πόλης. Κάποια από αυτά τα παιδιά θα μείνουν για πάντα στο Σουρούτς. Εκεί, απέναντι από το Κομπάνι, και τον ύπνο τους θα συντροφεύει το τραγούδι της Φιλίς, όπως εκείνο το βράδυ του Νοεμβρίου, «δες τον αντάρτη πόσο όμορφος είναι μέσα στην κίτρινη φορεσιά του, δες τον πώς μοιάζει με γίγαντα κρατώντας το όπλο του, δείτε κι εμένα που είμαι έτοιμη να θυσιαστώ για να νικήσει ο αντάρτης μου».
Πηγή:left.gr