Προσκάλεσες τους κομματάρχες σου να μπουν στο μυαλό σου. Τους υποδέχθηκες σε στάση προσοχής γεμάτος ευγνωμοσύνη.
Ορκίστηκες την πίστη και την αφοσίωση σου παραδίδοντας την ψυχή και το σώμα σου. Είσαι ιδιοκτησία του κόμματος. Δεν έχεις όνομα. Μεγάλη η ευθύνη της ελεύθερης σκέψης και πού να την σηκώσεις. Και τώρα ακούς τους κομματάρχες σου να σου υπαγορεύουν τί θα πείς πώς θα το πείς, πώς θα ντυθείς, πότε να χαρείς πότε να θυμώσεις ποιους να συναναστρέφεσαι ποιους να αποφεύγεις.
Εθελοντής δούλος. Προδότης του εαυτού σου. Πιστός ακόλουθος της κομματικής γραμμής και σκλάβος της κομματικής πειθαρχίας. Κατεβάζεις τα βρακιά σου μπροστά στους ιδιοκτήτες σου. Πρόθυμο κομματόσκυλο που τρέφεται από τις σάρκες των ιδεών που παπαγαλίζει.
Τα συνθήματα πέθαναν στο στόμα σου και οι σημαίες κουρελιάστηκαν στα χέρια σου. “Δίκαιο είναι η διαταγή του αφεντικού μου” γαβγίζεις υπερήφανα. Εκπαιδεύτηκες στην ήττα. Και ζητάς να εκπαιδεύσεις σε αυτήν και όποιον συναντάς στον δρόμο σου.
Ονειρεύομαι την μέρα που θα γλιτώσουμε από εσένα και το σινάφι σου μπας και καταφέρουμε να πάμε τον κόσμο ένα βήμα πιο πέρα. Ονειρεύομαι τη μέρα που θα βάλω φωτιά στο μαντρί σου μπας και γλυτώσουμε από την μπόχα σου που πνίγει κάθε ελεύθερη σκέψη και την βρωμιά σου που λερώνει κάθε νέα δημιουργική ιδέα.
Και εάν θυμωμένος τώρα αναρωτιέσαι ποιος τα λέει αυτά, πώς τολμάει και με ποιους είναι σου απαντώ: Το έχεις ξεχάσει ή ίσως να μην το έμαθες και ποτέ αλλά δεν χρειάζεται να είσαι με κάποιους για να μιλάς ούτε και για να τολμάς. Δεν είμαι με κανέναν αλλά εσένα ευχαρίστως θα σε έστελνα να πας να γαμηθείς με όποιους κι αν είσαι.
Σταμάτης Μορφονιός, για το Νόστιμον ήμαρ