Του Λεωνίδα Μουμούρη, για το Νόστιμον ήμαρ
Η δουλειά μου είναι μάγειρας, όχι σεφ, μάγειρας Αυτό είναι το όνομα του επαγγέλματός μου. Έχω φάει τα χρόνια μου πάνω από κατσαρόλες και τηγάνια και όταν βρίσκομαι σε τραπέζι το μόνο που γλιτώνει είναι τα πιάτα και τα πηρούνια ( αν και αυτά πολλές φορές παίρνουν φωτιά και καίγονται).
Από επαγγελματική διαστροφή – κυρίως – βλέπω τις 6500 εκπομπές κουζίνας της ελληνικής τηλεόρασης. Ξαφνικά, εκεί που μετά τη δουλειά σου πήγαινες σε κάποιο μπαρ να ξεθολώσεις από τη φωτιά και απ΄όπου περνούσες εντόπιζες ζάρωμα μύτης, σμίξιμο φρυδιών και καπάκι βλέμμα απέχθειας, τώρα περνάς ανάμεσά τους και απλώνουν ένα τεράστιο χαμόγελο ευχαρίστησης, αποδοχής και επιδοκιμασίας…
«Ναι παιδιά μάγειρας είμαι και αυτό που μυρίζετε είναι τηγανίλα, δώστε μου και το χέρι σας για χειραψία, η μυρωδιά του κρεμμυδιού ακόμα πάλλεται στο χέρι μου»…
Από πότε η λαδωμένη ποδιά, το αλεύρι στη μπλούζα σου και η τσίκνα έγιναν αφροδισιακά και ο Σκαρμούτσος είναι το sex symbol της νέας δεκαετίας;
Από πότε ο δημοσιογράφος που παίρνει συνέντευξη από έναν μάγειρα κλείνει το κείμενο με «Γαμώτο…έπρεπε να έχω γίνει μάγειρας».
Δε λέω, μια χαρά είναι για μένα αυτή η νέα τάση. Εκεί που το χέρι σου κολλάει στον καυτό φούρνο και ζεματίζεται λες « no pain αγόρι μου, είσαι πολύ popular πια για να πονάς…» ξεχνάς το πόνο και συνεχίζεις.
Έχεις θέμα κουβέντας όταν κάνει κοιλιά η παρέα, πάντα πέφτει μία ερώτηση του τύπου «ποια ποικιλία ραπανακιού νομίζεις ότι θα ήταν καλύτερη για τη σαλάτα με τσουκνίδες που θέλω να φτιάξω για αύριο» και ξεκολλάει η κουβέντα αναλύοντας τη σπιρτάδα στη γεύση του κάθε είδους…
Πολλές,πολλές οι ευεργετικές συνέπειες…ναι.Έχω όμως και μερικές ενστάσεις. Και σαν μάγειρας και σαν λάτρης του φαγητού.
Αγαπητοί, το ότι είδαμε 10 εκπομπές στη τηλεόραση, μας έκανε σίγουρα πιο σχετικούς αλλά, ας μη ξεχνάμε όταν βγαίνουμε έξω να φάμε, να χαλαρώνουμε κιόλας. Οι περισσότεροι πια είναι στημένοι στη γωνία να κρίνουν αν ο σερβιτόρος έσκυψε 10 μοίρες λιγότερο στο τραπέζι τους ή αν το φαγητό τους είχε τρεις κόκκους πιπέρι λιγότερους ίσως να ακουγόταν η εσάνς μανταρινιού καλύτερα.
Χαλαρώστε, το έχουμε ανάγκη. Όλοι. Το καλό φαγητό είναι αντικειμενικά καλό, το ίδιο και το κακό. Η υποκειμενική κρίση εναπόκειται στα γούστα μας.
Και κάτι τελευταίο…
Βλέπω μερικά νέα παιδιά και τα ζηλεύω που έχουν εξελίξει τόσο τις γνώσεις τους και τις τεχνικές τους. Πηγαίνουν τη τέχνη μου παραπέρα και το θαυμάζω, αλλά αγαπητοί συνάδελφοι, μην υποτιμάτε τη δύναμη μιας καλής παραδοσιακής συνταγής. Φτιάξε κι εσύ ένα καλό στιφάδο, ένα γιουβέτσι, ένα αρνάκι με μυρωδικά εποχής, και στείλε με σπίτι μου ευτυχισμένο, μάγειρά μου. Γιατί τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με ένα καλό μοσχαράκι με χυλοπίτες στο πήλινο φουρνιστό.
Και αφήστε τα πινέλα καμιά φορά στην άκρη και αδειάστε τη σάλτσα στο πιάτα.Τόσα πιάτα πέρασαν από τις οθόνες μας και κανένα δεν είχε σάλτσα.Όλα στεγνά. Φιλέτο κοτόπουλο, λέει, με φουα γκρα και σάλτσα από κουκούτσι παπαρδομούσμουλου και έχει πάρει ένα πινέλο και έχει τραβήξει μία γραμμή στο πιάτο.Ρε ρίξε τη σάλτσα στο πιάτο λέμε!!!
Δεν έχω μεγαλύτερη ικανοποίηση από όταν βλέπω τα πιάτα να γυρνούν στη κουζίνα στεγνά από το παπάριασμα!
Λευτεριά στην παπάρα σύντροφοι!
Υ.γ (από τη συντακτική ομάδα του Νόστιμον Ήμαρ): Ο Λεωνίδας Μουμούρης είναι ένας υπέροχος μάγειρας -όχι σεφ- και μπορείτε να κάνετε απολαυστικές παπάρες στα πιάτα του στο Ρακ εν Ρολ, 25ης Μαρτίου 134 στο Κερατσίνι.