Μένει τώρα μόνο μια παράμετρος που θα μπορούσε να τους έχει ξεφύγει: η αντίδραση του κόσμου…
του Κώστα Εφήμερου
Λίγο πριν ξεψυχήσει το σενάριο της εξόδου από τα μνημόνια ο Ευάγγελος Βενιζέλος είχε δηλώσει την Δευτέρα ότι «δεν θα πάρουμε ενοχλητικά μέτρα». Είχε κάνει και τότε μια μικρή υπαναχώρηση σε σχέση με την απόλυτη διαβεβαίωση της προηγούμενης εβδομάδας, τότε που η κυβέρνηση δεν θα δεχόταν τίποτα που θα «πρόσθετε βάρη στον ήδη επιβαρυμένο Έλληνα».
Μάλιστα μετά το αλησμόνητο πέρασμα του «Success Story» που το όλοι μας νιώσαμε στο πετσί μας (και λίγο πιο έντονα οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ) η συγκυβέρνηση είχε αποφασίσει να πετάξει έξω από την Ελλάδα τους εκπροσώπους του μνημονίου και να τρίξει τα δόντια ψηφίζοντας ένα νόμο για τη ρύθμιση των χρεών προς το δημόσιο χωρίς την προηγούμενη έγκριση της Τρόικας.
Ο εξευτελισμός της εθνικής μας υπερηφάνειας ξεκίνησε πριν από δύο εβδομάδες όταν οι εκπρόσωποι των δανειστών απαίτησαν και πέτυχαν να αφαιρεθεί από τη ρύθμιση ο άδικος ΕΝΦΙΑ αλλά αυτή τη φορά καθώς φαίνεται πάμε για πάτο: Η Τρόικα απαιτεί να αλλάξει το νομοσχέδιο και να μειωθούν οι δόσεις από 100 σε 72. Μεγάλος σεβασμός στην κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Τι άλλαξε τις τελευταίες ημέρες; Γιατί η Τρόικα δεν ανοίγει ούτε μια ρωγμή για να αναπνεύσει ο Αντώνης Σαμαράς; Ο Σάλλας λέει ότι δεν φοβάται μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και τα ΜΜΕ παίζουν τώρα ξανά το παιχνίδι του εκβιασμού επαναφέροντας το προπατορικό δίλλημα: ή Αντώνης ή αντίο.
Αν όμως ρίξετε μια πιο προσεκτική ματιά στα καθιερωμένα μέσα ενημέρωσης θα παρατηρήσετε κάτι πολύ εντυπωσιακό: Δεν υπάρχει έντονη εκλογολογία. Και αν θέλετε την ταπεινή μου γνώμη είναι γιατί κανείς δεν περιμένει στα αλήθεια εκλογές.
Ίσως η κυβέρνηση να έχει βρει ήδη τους 180. Κάτι τέτοιο θα εξηγούσε αρκετά: Την αδιαλλαξία της Τρόικας, την έλλειψη προεκλογικής ατμόσφαιρας, τον εκνευρισμό της ηγεσίας των Ανεξαρτήτων Ελλήνων κ.λπ.
Ίσως να ζούμε απλά την αλλαγή της ιστορικής δικαιολογίας. Τώρα δηλαδή που η Τρόικα ξέρει ότι μπορεί να συνεχίσει να κάνει τον νταή στους εθελόδουλους Έλληνες πολιτικούς να πρέπει να στηθεί το σκηνικό που θα δώσει την ευκαιρία στους «ανεξάρτητους» που μέχρι σήμερα είχαν τοποθετηθεί αρνητικά στην πιθανότητα ψήφισης Προέδρου της Δημοκρατίας να κάνουν την κολοτούμπα με ένα επιχεήρημα. Κι αν και φυσικά θα προτιμούσαν να συνδέσουν την ψήφο τους με το θετικό μήνυμα της εξόδου από την επιτήρηση, στην ανάγκη θα ψηφίσουν για να «σωθεί» και πάλι η χώρα. Από τους ίδιους που την έφεραν εδώ.
Αν ο συλλογισμός μου είναι σωστός μένει τώρα μόνο μια παράμετρος που θα μπορούσε να τους έχει ξεφύγει: η αντίδραση του κόσμου.
Δυστυχώς όμως η ιστορία των τελευταίων ετών έχει δείξει ότι όσο πιο μεγάλος είναι ο Γολιάθ, τόσο μικρότερος αισθάνεται ο Δαυίδ. Και μην ξεχνάτε. Αν ο Δαυίδ τελικά άπλωσε το χέρι του και άρπαξε μια πέτρα αυτό το έκανε από ανάγκη και όχι από γενναιότητα. Δεν χρειάζεται δηλαδή να γίνεις ήρωας για να αλλάξεις τον κόσμο, αρκεί την ώρα που κινδυνεύεις να μην κλήσεις τα μάτια περιμένοντας το μοιραίο αλλά να αμυνθείς.
Έτσι και η άμυνα σου πιάσει τόπο τότε μπορεί στα αλήθεια να είσαι ήδη ήρωας χωρίς καν να το σκεφτείς. Αλλιώς απλά τους αφήνουμε να πας παίρνουν… μέτρα.