Από το Μάνθο Τριαντάφυλλο
Το σχέδιο της κυβέρνησης ήταν εξαρχής η ισχυροποίηση της διαπραγματευτικής θέσης της χώρας. Στη λογική αυτή επεχείρησε την αναθέρμανση των σχέσεων με τις χώρες στ’ ανατολικά (Ρωσία – Κίνα) αλλά και την εύρεση συγγενών πολιτικών δυνάμεων εντός της ΕΕ, κυρίως στην Ιταλια και τη Γαλλία. Παράλληλα επέλεξε ένα Υπουργό Οικονομικών αμερικανοτραφή που δεν θα ξενίζει ως επιλογή τις ΗΠΑ.
Με τον τρόπο αυτό πίστευε ότι διαπραγματευόμενη θα πετύχαινε την απεμπλοκή της χώρας από τα μνημόνια.
Η στόχευση αυτή πολύ γρήγορα ματαιώθηκε, κυρίως γιατί οι συσχετισμοί εντός της ΕΕ δεν ήταν οι ποθούμενοι. Η κυβέρνηση φάνηκε να λησμονει ότι στο eurogroup σχεδόν άπαντες οι Υπουργοί οικονομικών ήταν επιλογές Σόιμπλε και γρήγορα διαπίστωσε ότι οι Γάλλοι και οι Ιταλοί, μόλις εξασφάλισαν τα δικά τους συμφέροντα (παράταση δημοσιονομικής προσαρμογής οι Γάλλοι και δανεισμό με τις πλάτες της ΕΚΤ οι Ιταλοί) απέσυραν την οποία στήριξη διακριτικά παρείχαν.
Απεδείχθη ότι ο νεοφιλελευθερισμός της Ευρώπης δεν ήταν συμπτωματική πολιτική επιλογή των κρατούντων διαμορφωθείσα από την ισχύουσα πολιτική συγκυρία αλλά μακρόπνοη στρατηγική της ΕΕ.
Μετά από 4 μήνες διαπραγματεύσεων έχει διαφανεί ότι τα ισχυρότερα διαπραγματευτικά ερείσματα μας είναι η απόσυρση της εμπιστοσύνης στο νόμισμα- σε περίπτωση grexit-γεγονός που θα τροφοδοτήσει την αβεβαιότητα των αγορών σε περίπτωση που άλλη χώρα βρεθεί στη θέση μας και το γεωπολιτικό ντόμινο που θα φέρει στη περιοχή μας ενδεχόμενη έξοδος από την ΟΝΕ.
Για τον λόγο αυτό κύκλοι των Βρυξελλών προωθούν πλέον το grexident, δηλαδή μια κατάσταση ελεγχόμενης χρεοκοπίας εντός του ευρώ με σταθερή ισοτιμία, που θα κρατά τη χώρα πολιτικά όμηρο εντός της ΕΕ εν συγκρίσει με μια κατάσταση άτακτης χρεοκοπίας που θα ειχε απροβλεπτες εξελίξεις.
Στην προοπτικη αυτή, η κυβερνηση υποχωρεί διαρκώς έναντι των δανειστικών κακώσεων και σε συνδυασμό με την οικονομική ασφυξία που επέβαλαν οι εταίροι οδηγείται σε ταπεινωτικη ήττα.
Στο εσωτερικό του ο Σύριζα γρήγορα μεταμορφώθηκε από Ριζοσπαστική δύναμη σε σοσιαλδημοκρατικό μόρφωμα που δεν επιθυμεί να συγκρουστεί με κατεστημένες νοοτροπίες .
Σε τομείς όπως η δικαιοσύνη, το μεταναστευτικό, η παιδεία και τα ανθρώπινα δικαιώματα κάποια δειλά βήματα φαίνεται να γίνονται. Σε άλλους όμως όπως ο διαχωρισμός κράτους εκκλησίας, ο εκδημοκρατισμός της αστυνομίας, η σύγκρουση με τους ολιγάρχες, εφοπλιστές κοκ η κυβέρνηση μοιάζει να προτιμά την ανακωχή, φοβούμενη να ανοίξει νέα μέτωπα πριν διασφαλίσει την συμφωνία με τους πιστωτές. Για το λόγο αυτόν οι επιλογές της σε πρόσωπα και σχήματα ουδεμία σχέση έχουν με την αριστερά. Από τον Πανουση μέχρι τον Ταγματάρχη και από τους καραμανλικους μέχρι τον Σπιρτζή, γίνεται σαφές ότι ο Σύριζα προσπαθεί να κρατήσει ισορροπίες πάρα να ασκήσει Ριζοσπαστική πολιτική.
Δικαίως η εξέλιξη αυτή έχει δημιουργήσει αίσθημα προδοσίας στην παραδοσιακή βάση του αλλά και σε όσους ανθρώπους της αριστεράς και των κινημάτων τον εμπιστεύθηκαν βάσει αυτού που τους συστήθηκε και προεκλογικά υποσχέθηκε.
Συμπερασματικα ο Σύριζα έχει πραγματοποιήσει συντηρητική στροφή επιδιώκοντας να προσαρμοστεί στα δεδομένα. Σε επίπεδο διπλωματικό, έχει προαποδεχθεί την πολιτική ομηρία των μνημονίων και σε επίπεδο εσωτερικό αποφεύγει να συγκρουστει με τις υφιστάμενες κατεστημένες δυνάμεις και νοοτροπίες.
Αν καταφέρει να επιτύχει μια συμφωνία που θα του επιτρέπει να μην επιβαρύνει τα λαϊκά στρώματα και παράλληλα συγκρουστεί με μέρος έστω των ολιγαρχών- θεραπεύοντας το περί δικαίου συναίσθημα- έχει ελπίδες, αντιθέτως αν μετατραπεί σε μια πλήρως συστημική δύναμη, τότε πολύ φοβάμαι ότι θα οδηγηθεί μοιραία στο περιβόητο ‘’χρονοντούλαπο της ιστορίας’’, παίρνοντας μαζί του τις ελπίδες του κόσμου που τον εμπιστεύτηκε κι εκείνες των ανθρώπων που καταστράφηκαν από τις προηγούμενες πολιτικες.
Για το Νόστιμον Ήμαρ