Με συγχωρείτε προκαταβολικά για την αγοραία γλώσσα και την χοντροκομμένη αλληγορία.
Μια αλληγορία, για την οποία δεν διεκδικώ δάφνες πρωτοτυπίας, αφού πολλοί την έχουν σκεφτεί και λιγότεροι την έχουν ξεστομίσει.
Ας υποθέσουμε ότι κάπου ζει μια φτωχή κοπέλα. Οι πρόγονοι της έζησαν σχετικά πλουσιοπάροχα, άνετα πάντως. ”Σχετικά” γιατί κάποιοι έφαγαν πολλά -και όχι μαζί με τους άλλους. Τώρα οι πρόγονοι γέρασαν, αποσύρθηκαν και της άφησαν πολλά χρέη.
Την έπιασε ο νταβατζής μαφιόζος και της είπε ή κάθεσαι εδώ στον οίκο ανοχής να δουλεύεις, να μου δίνεις όλα τα λεφτά που βγάζεις κι εγώ θα σου δίνω στέγη και τροφή, για όλη σου τη ζωή (γιατί δεν πρόκειται ποτέ να το ξεπληρώσει με αυτούς τους όρους) ή φεύγεις και θα είσαι για καιρό άνεργη και δεν ξέρω τί θα τρως, που θα μένεις, μπορεί να γίνεις άστεγη ζητιάνα για μήνες και ίσως και να σε κυνηγήσω.
Η κοπέλα είχε φτιάξει σωματείο, πήρε την πλειοψηφία στη δουλειά και τώρα ”μπορεί να επιλέξει”. Έκαναν και παραστάσεις διαμαρτυρίας τα κορίτσια και τα παιδιά τους, όσο αυτή μιλούσε με το αφεντικό, αλλά τζίφος. Ούτε θα προσφέρει στην κοπέλα καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και εργασίας, ούτε αύξηση στο μισθό, ούτε άδειες, ούτε φυσικά θα της κόψει το χρέος.
Οι ”εταίροι” μας και ”δανειστές” μας, δηλαδή η νεοφιλελεύθερη μούργα που διαφεντεύει την Ευρώπη στις μέρες μας, ούτε έγιναν φιλεύσπλαχνοι, ούτε θα κάνουν πίσω, ούτε θα ξεχάσουν το χρέος.
Ο Σύριζα πήρε τις εκλογές και παρ’όλο που υιοθετεί τις προεκλογικές του δεσμεύσεις για ουσιαστική διαπραγμάτευση και αντίσταση, αυτή η Ε.Ε. δεν θα κουρέψει ούτε τρίχα ούτε θα δεχτεί συνδικαλιστικού τύπου αιτήματα. Το αν κάποιος/α θα κρίνει την προσπάθεια του Σύριζα ως επιτυχία ή αποτυχία, είναι ζήτημα αν πρόκειται για υποστηριχτή ή πολέμιο της κυβέρνησης, αυτά είναι βασικές αρχές πολιτικής πραγματικότητας. Σε κάθε περίπτωση, ο Σύριζα ήταν ειλικρινής, το προσπάθησε. Και πραγματικά δεν είναι απλά ένα θέμα επιλογής νομίσματος.
Το ζήτημα είναι καθαρά πολιτικό. Δεν θα σταματήσουν μέχρι να μας υποτάξουν ή έστω να μας ενσωματώσουν σε όλο αυτό. Μέχρι να δημιουργήσουν ένα κόσμο με ισχυρά και ανίσχυρα κράτη, κοινωνίες πολύ προνομιούχων και εξευτελιστικά απόρων, μια σύγχρονη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία Πατρίκιων και Πληβείων.
Καλώς ή κακώς, για μένα καλώς, ο Σύριζα μπορεί και να μπορεί να στήσει ένα Γαλατικό χωριό όπως στο comic. Τσίπρας Μαζεστίξ, Γαβριήλ-Παππάς βαστάζοι, Κωνσταντοπούλου Μπονεμίνα (που είχε βαρύ χέρι όταν έπρεπε), Βαρουφάκης Αστερίξ, Καμμένος Οβελίξ, Δραγασάκης Πανοραμίξ, Λαφαζάνης Κακοφονίξ, Γλέζος Μαθουσαλίξ κ.ο.κ.
2 μήνες μετά, όλα δείχνουν ότι τα έξωθεν αφεντικά μας δεν θα υποχωρήσουν. Ο Σαμαράς δεν ήταν κάποιος ψυχωτικός μισάνθρωπος που επέλεξε να φτωχοποιήσει τους πολλούς, αβαντάροντας μόνο τους ήδη πολύ προνομιούχους. Ή και να ήταν, αλλά δεν το έκανε από χόμπι ή λόξα.
Ο Ραχόι στην Ισπανία ξέρει ότι θα καταβαραθρωθεί στις επικείμενες εθνικές εκλογές, αλλά επιμένει σε σκληρότατα μέτρα λιτότητας και ανθρωπιστικής εξόντωσης, όπως η κατάσχεση πρώτης κατοικίας, μέτρο που ούτε η ακροδεξιά κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου δεν τόλμησε. Ο Ραχόι δεν το κάνει αυτό επειδή τρελάθηκε. Ή ο κάθε Ραχόι, Σαμαράς, Παπανδρέου κλπ:
Το κάνουν επειδή είναι εντολοδόχοι του πιο απάνθρωπου καπιταλισμού που έζησε ποτέ η ανθρωπότητα. Αυτού του τύπου το πολιτικοοικονομικό μοντέλο δεν είναι ούτε διαχειρίσιμο ούτε διαπραγματεύσιμο. Η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και δεν ξέρω ποιος άλλος κάνει κουμάντο στο πολιτικό προσκήνιο, έχουν δώσει εντολή να καταστραφούν οι οικονομίες πολλαπλασιάζοντας τα χρέη τους, να τσακιστεί η μεσαία τάξη, να δημιουργηθούν καθεστώτα εκκωφαντικά πλουσίων και αβάσταχτα φτωχών. Να επιβιώσουν οι τράπεζες και το κεφάλαιο, πάνω σε πτώματα και δυστυχία. Να μην μπορεί μετά κανένας Τσίπρας ή Ιγκλέσιας να κάνει και πολλά γι αυτό.
Η μονάδικη βιώσιμη λύση για μένα λοιπόν, είναι η ολική ρήξη με αυτό το σύστημα. Και να επιλέξει ο λαός. Είτε με δημοψήφισμα (στο οποίο δεν έχεις καμία δύναμη ανάπτυξης ελεύθερου πολιτικού συλλογισμού και κριτηρίου και μάλλον θα γίνει με τρομοκράτηση όπως πρόσφατα στο αντίστοιχο της Σκωτίας) είτε με νέες εκλογές, αυτή τη φορά όμως με ξεκάθαρο μπετοναρισμένο πλαίσιο εξόδου με όποιο κόστος από αυτήν την κατάσταση.
Κι ας αναγκαστώ σε αυτό το σενάριο ακόμα και να κλείσω την επιχείρηση μου, επειδή για μήνες ο κόσμος θα έχει άλλες προτεραιότητες από το να φτιάξει τα δόντια του παιδιού του κι ας δουλέψω υπάλληλος προλετάριος αλλού και ίσως μετά από χρόνια να μπορώ να την στήσω εκ νέου, πάνω σε καλύτερες βάσεις και με ευνοϊκότερες συνθήκες.
Κατα τα άλλα, στο εσωτερικό, καλοδεχούμενα τα μέτρα εκδημοκρατισμού, η νέα πολιτική -και όχι μόνο- κουλτούρα, οι δίκαιες μεταρρυθμίσεις προς την ελάχιστη έστω ευημερία. Αλλά δεν φτάνουν.
Δεν γίνεται να αφήσεις ξέμπαρκα τα ΜΜΕ της διαπλοκής που για χρόνια στήριξαν με λύσσα το παλαιό καθεστώς, ενώ έχεις στοιχεία ότι και χρωστάνε περιουσίες και έχουν διαπράξει πλείστες παραβάσεις της νομιμότητας και της δεοντολογίας. Τα οποία μέσα σε περιμένουν στην γωνία, όχι μόνο για να χτυπήσουν τα όποια τρωτά σου σημεία (αυτό είναι προφανές) αλλά ακόμα και να δημιουργήσουν χαλκευμένες ειδήσεις και σκάνδαλα. 2-3 τέτοια αρκούν για την δυνητικά κανιβαλιστική ελληνική κοινωνία και σε λίγες βδομάδες έπεσες από το δημοσκοπικό 45% στο 20%. Στο πιτς φιτίλι.
Δεν γίνεται να αφήσεις να τριγυρνάνε και ουσιαστικά να σε εξουσιάζουν ακόμα αυτοί που παρέδωσαν κάθε εθνική και πολιτική κυριαρχία χωρίς να λογοδοτήσουν στην δικαιοσύνη, αυτοί που επεδίωξαν και εκμεταλλεύτηκαν την κρίση και τους υφιστάμενους τους/της, για να γίνουν ακόμα πιο ισχυροί, οι σύγχρονοι μαυραγορίτες και ταγματασφαλίτες.
Θέλει πυγμή, Να δείξεις εμφατικά οτι δεν είσαι μια απ’ τα ίδια κι ας είναι και για επικοινωνιακούς λόγους. Γιατί αλλιώς θα σε λιώσουν και δεν θέλω να ζήσω σκηνικά Ουκρανίας, με ”αγανακτισμένους” ναζί να κάνουν πλιάτσικα και να βιαιοπραγούν.
Καμία διάθεση επικριτικότητας ή ψευτικου καθωσπρεπισμού ή κοινωνικού ρατσισμού για το επάγγελμα της κοπέλας της ιστορίας. Μόνο σεβασμός και αλληλεγγύη για τις γυναίκες που αναγκάστηκαν (συνειδητά ή εκβιαστικά) λόγω σκληρών συνθηκών να εκδίδονται για τα προς το ζην. Γι αυτό και δεν έχω αναστολές ή ταμπού στο να παρομοιάσω το κόμμα του οποίου είμαι μέλος, ή αν θέτε και την ίδια μου τη χώρα, με το επάγγελμα της ”πουτάνας”.
Μια λέξη που χρησιμοποιείται βρώμικα. που όταν τη διαβάζω ή την ακούω σαν βρισιά ή μειωτικό χαρακτηρισμό, τυφλώνομαι και κουφαίνομαι από οργή.
Εγώ λοιπόν θα έλεγα στην κοπέλα να φύγει από το μπουρδέλο (ζήτησα συγγνώμη εξαρχής). Να μην κάτσει να πηγαίνει με πελάτες με το ζόρι, να τ’ ακουμπάει στον προαγωγό, ο οποίος θα την δέρνει αμα δεν του φέρνει αρκετά.
Να φύγει τρέχοντας κι ας την κυνηγήσουνε κι ας πεινάσει κι ας ψάξει να γίνει αγρότισσα, εργάτρια, καμαριέρα ή να δουλέψει κάπου, όπου δεν θα είναι υπόδουλη αυτή και τα παιδιά της για όλη τους τη ζωή.
Από μια αιωνιότητα χωρίς ελπίδα και προοπτική, καλύτερα ένα ξέφωτο ελευθερίας, μια πιθανότητα αξιοπρέπειας.