Σήμερα δεν είναι στιγμή συναισθηματικά φορτισμένων παραγράφων
Σήμερα δεν υπάρχει η πολυτέλεια της πομφόλυγας και του φληναφήματος ρητορικών μονολόγων, σουρεαλιστικής αυταπάτης εκλογικών θαυμάτων. Σήμερα είναι η στιγμή της ευθύνης, η στιγμή της παραδοχής.
Από τον Μάνο Ναρασλή
Καμία υγιής δημοκρατία δεν προσυπογράφει δικαιώματα με επιφυλάξεις. Καμία υγιής δημοκρατία δεν υιοθετεί πολιτικές κοβεντρίερ μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Καμία υγιής δημοκρατία δεν αναγάγει μιντιακά αναχώματα μεταξύ, παλαιοκομματικής προπαγάνδας, οχληρής ψευδοδημοσιογραφίας και δικαιοσύνης, σε κοινοβουλευτικούς θεματοφύλακες της διαφθοράς. Καμία υγιής δημοκρατία δεν σφραγίζει σε σκοτεινά συρτάρια λίστες που ανήκουν στο φως.
Μισό δευτερόλεπτο μπροστά στο δημοκρατικό καθρέφτη, μιας αδιαμφισβήτητα ζαλισμένης δημοκρατίας, φαντάζει αρκετό για να αποδείξει ότι ο ελληνικός πολιτισμός στροβιλίστηκε στη δύνη της ναζιστικής καρικατούρας, του υστερικού νεοφιλελεύθερου ολοκληρωτισμού και της πλέον λαβωμένης εθνικής τηλεκρατορίας.
Τα αποτελέσματα αυτής της εγκληματικής περιδίνησης, αποτυπώνονται σε ένα θηριώδες μνημείο, αλήστου μνήμης, ηθικού μπουμπουκισμού, που στόχο έχει τη γιγάντωση της κοινωνικής ανεκτικότητας στη βία, συχνά με το πρόσχημα της ασφάλειας και άλλοτε με την πρόφαση ιδεολογικών μονοδρομήσεων. Πρακτικές αυτού του τρομοκρατικού εκτοπίσματος οδηγούν σε βαθιά αξιακή αγκύλωση, τεχνηέντως αγκιστρωμένη στη στοιχειώδη ικανότητα ενός πολιτισμού να διεκδικεί.
Ο ακρωτηριασμός αυτής της θεμέλιας κοινωνικής ιδιότητας αποτελεί βασικό συστατικό εθνικής παράκρουσης. Αναβαθμίζοντας την σύγχυση σε φόβο. Ο φόβος δεν είναι κάποιο πολιτικό ή κοινωνικό ατύχημα. Αποτελεί εικονικό αντανακλαστικό πολιτικών επιλογών, μεγαλειώδη επένδυση συνειδησιακής λοβοτομής, χαρακτηριστικό πολυεπίπεδης κοινωνικής εξαθλίωσης.
Η ελληνική κοινωνία είναι μια μπερδεμένη κοινωνία. Υπήρχε ένα σχολείο στα Καλάβρυτα. Εκεί σε ένα κρεσέντο ναζιστικής μανίας διαχωρίστηκε ο ανδρικός πληθυσμός από τα γυναικόπαιδα. Άνδρες και έφηβοι άνω των δεκατριών ετών οδηγήθηκαν στο λόφο ΚΑΠΠΗ όπου εκτελέστηκαν, ενώ γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι στοιβάχτηκαν στο κτίριο το οποίο πυρολύθηκε σε μία επίδειξη φασιστικής κτηνωδίας. Όποιος διέφυγε της πυρκαγιάς έσυρε σε μία κουβέρτα τους νεκρούς για να ταφούν. Σήμερα εκεί βρίσκεται, σημάδι των καιρών, το μουσείο Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος.
Οι γερμανικές αποζημιώσεις δεν μπορεί να θεωρηθούν παρακαταθήκη εθνικής σωτηρίας εφάμιλλες με μία χούφτα χαρτονομίσματα. Η διεκδίκηση αποζημιώσεων φρίκης, βουτηγμένες στο αίμα δεν είναι παρά διεκδίκηση αξιοπρέπειας, διεκδίκηση πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα, με τάση και ροπή μεταρρύθμισης μιας άτεγκτης ευρωπαϊκής πολιτικής και ως τέτοια οφείλει να αντιμετωπίζεται.
Η ελληνική κοινωνία ακροβατεί μεταξύ ψευδεπίγραφης εθνικής υπερηφάνειας, αμάθειας και ασυνείδητου αμοραλισμού. Καθώς είναι επικίνδυνο όσο και κωμικοτραγικό ένας πολιτισμός να μένετε υπέρ κατάκτησης αποζημιώσεων οικτρής κτηνωδίας ενώ την ίδια στιγμή δημιουργεί αντιπολίτευση ανατριχιαστικών αντιθέσεων, σκληροπυρηνικής διαφθοράς και φασιστικών καταβολών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να μετουσιώσει μία ψήφο λυσσαλέων αντιδράσεων σε ψήφο εμπιστοσύνης, αποτινάσσοντας τον φόβο. Καλείται να ξεμπλέξει ένα νήμα ιστορικής διαπλοκής, παρακράτους, δικαστικής φρενίτιδας και μιντιακής προπαγάνδας. Μία προσπάθεια απάνθισμα πολιτισμικής και πολιτικής αξιοπρέπειας. Ωστόσο οφείλει να συνειδητοποιήσει πως ο ορυμαγδός μιας ενδεχόμενης αποτυχίας μπορεί να έχει καταστρεπτικές συνέπειες για την μετέπειτα ιδεολογική και πολιτική πορεία της χώρας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να θωρακίσει την Ελλάδα επενδύοντας στην παιδεία, την μόρφωση και τη συνείδηση, επένδυση με χαρακτηριστικά πανανθρώπινα συνώνυμα της αξιοπρέπειας. Περισώζοντας τα εναπομείναντα υγιή κοινωνικά αντανακλαστικά, γενεών πνευματικά και ηθικά αφημαγμένων, όχι ως κοινωνικός σωτήρας αλλά ως πολιτικός και πολιτισμικός άτλαντας, με βαρύ φορτίο στις πλάτες.
Σε χαλεπούς καιρούς ήρθε η στιγμή αυτός ο πολιτισμός να ανθίσει. Ήρθε η στιγμή αυτός ο πολιτισμός να νιώσει τους παλμούς του να σφυροκοπούν με πάθος το κορμί του. Ήρθε η στιγμή να παλέψει για το φως που πεθαίνει. Να παλέψει και το αίμα του να δέσει τον ιδρώτα του και το δάκρυ να γίνει ελπίδα και το φως ανεξίτηλα να χαραχθεί στις σελίδες της ιστορίας. Ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας οφείλει να θυμάται. Οφείλει να κοιτάζει εκεί που έχει ωραία θέα.