Κυκλοφορούν ανάμεσά μας φορείς περιγραφής της πραγματικότητας, σκιαγραφητές της κοινής γνώμης, που νομίζουν ότι το ευρώ είναι νόμισμα.
Το ευρώ δεν είναι νόμισμα. Το ευρώ δεν είναι στρατηγική κατεύθυνση. Το ευρώ δεν είναι καν επιλογή ανάγκης. Το ευρώ είναι κοινωνική πρόταση.
Η ευρωζώνη είναι ένα θεσμικό οικοδόμημα με ισχυρή συγκρότηση, που επιβάλει σαφές κοινωνικό μοντέλο. Αυτό το μοντέλο είτε το αποδέχεσαι, ή το απορρίπτεις. Το bullying στον Τσίπρα και την πρώτη εκδοχή της κυβέρνησής του έδειξε πέραν πάσας αμφιβολίας ότι δεν μπορείς να πας κόντρα στο μοντέλο, μη αμφισβητώντας το θεσμικό πλαίσιο.
Και το μεγάλο πρόβλημα είναι με όσους στο όνομα του νομίσματος, δηλαδή από θεσμικό συντηρητισμό, αποδέχονται “προσωρινά” ή “τακτικά” αυτό το κοινωνικό μοντέλο, πιστεύοντας ότι μπορεί στο μέλλον να αλλάξει. Αυτοί οι άνθρωποι τζογάρουν επικίνδυνα. Φλερτάρουν με μία μοιραία και δηλητηριώδη απάτη, έναν ψυχωσικό τρόπο ανάγνωσης της πραγματικότητας, στην ουσία μια βαθιά άρνηση αναγνώρισης της αλήθειας.
Πένες που πρωτοστάτησαν στο αντιμνημονιακό κίνημα, τις τελευταίες εβδομάδες πριν τις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου, έδειξαν τα φιλοσοφικά τους αδιέξοδα. Με ρητορική που περιέχει χαρακτηριστικά προσωπολατρίας, στοιχεία από σύνδρομο της Στοκχόλμης, και κάνοντας σοβαρά λογικά σφάλματα, βοήθησαν να επανεκλεγεί θριαμβευτικά ο πρωθυπουργός που νομιμοποίησε την πολιτική ΠΑΣΟΚ του ’10 και τον θατσερισμό Σαμαρά του ’12, ενώ στο τελευταίο του διάγγελμα ανακοίνωνε εμφατικά “αυτή η συμφωνία πρέπει να εφαρμοστεί”. Βοήθησαν, επίσης, να εξοριστεί η αντιμνημονιακή κυβερνητική πρόταση στο εξωκοινοβούλιο, στην ουσία πετώντας εκτός πολιτικού συστήματος το 62% του λαού.
Έτσι, αυτοί οι άνθρωποι, που στη γραφίδα και τον λόγο τους είχε ακουμπήσει κάποτε η ελπίδα, βοήθησαν να γίνει συμπαγές το δόγμα “δεν υπάρχει εναλλακτική”. Θυσίασαν το πολιτικό πρόταγμα απόρριψης μίας γενοκτονικής κοινωνικής πρότασης, στο όνομα του νομίσματος που… ταυτίζεται με αυτήν ακριβώς την κοινωνική πρόταση. Κοινωνική πρόταση που ευθυγραμμίζεται με τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης στην Ελλάδα, που έχει συνεπώς μόνο το ευρώ πια ως εργαλείο για να διατηρηθεί στην εξουσία.
Όποιος διαβάζοντας αυτές τις γραμμές σκέφτεται “ναι, εντάξει, αλλά…”, ακολουθούμενο από τη λεξικολογική σούπα του σχήματος σύριζα-ποδέμος-βενσερέμος, που ανακατεύει “το μνημόνιο είναι κακό και θα το αλλάξουμε” με αρκετό από “η συμφωνία είναι καλύτερη από τα προηγούμενα μνημόνια” και ολίγον από “δεν θα το εφαρμόσουμε έτσι κι αλλιώς”, πρέπει να αναλογιστεί αν δεν είχαν άραγε την ίδια σιγουριά και οι παπαγάλοι του “σαξές στόρι”. Αν οι χειροκροτητές του λαβωμένου λιονταριού δεν αναλογιστούν αυτή την πιθανότητα, θα το βρουν μπροστά τους, και θα το βρούμε μπροστά μας όλοι.
Γιατί το ευρώ δεν είναι μεταρρυθμίσιμο. Τουλάχιστον όχι σε χρονικό ορίζοντα που να επιτρέπει την επιβίωση του έθνους. Δεν πρόκειται για μέσο άσκησης διακρατικής εξουσίας. Πρόκειται για μη-στρατιωτικό εργαλείο επέκτασης του νεοφιλελευθερισμού ως νεοφεουδαρχία. Συνεπώς, δεν αλλάζει με διακρατικές ή θεσμικές διαπραγματεύσεις. Η επιλογή είναι μεταξύ κοινωνικών μοντέλων. Κι αυτό είναι πια ορατό, καθαρά, κρυστάλλινα.
Σε αυτά τα πλαίσια, δεν νοείται τακτική υποχώρηση. Μόνο με παραδειγματική κοινωνική αλλαγή, στο μέτρο που αυτό μπορεί να γίνει, μπορεί να υπονομευτεί η δύναμη των εκβιασμών. Και η κοινωνική αυτή αλλαγή είναι αδύνατη κάτω από τη στενή εποπτεία των ίδιων των θεσμών για τους οποίους μιλάμε.
Αλίμονο, όμως, διότι όχι απλώς δεν απέρριψε το κοινωνικό μοντέλο του ευρώ, αλλά η ελληνική κυβέρνηση συνέβαλε τα μάλα στην εμπέδωση του δόγματος “δεν υπάρχει εναλλακτική”.
Αυτό όχι μόνο πυροβολεί στα πόδια την απόπειρα αλλαγής των συσχετισμών στην Ευρώπη, αλλά προκαλεί και ένα μεγάλο σοκ στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Διότι αν δεν υπάρχει εναλλακτική, δεν υπάρχει σκοπός στην πολιτική. Ο μηδενισμός της έννοιας της πολιτικής εξυπηρετεί ακόμα περισσότερο την άκαμπτη κοινωνική πρόταση του ευρώ.
Η μόνη περίπτωση πραγματικής Ευρωπαϊκής Ένωσης θα περάσει μέσα από τη ρήξη, όχι με άλλα κράτη, αλλά με αυτό το κοινωνικό μοντέλο, ρήξη που πρέπει να ξαναπούμε και να τονίσουμε ότι αντίθετα με ό,τι μας λένε ο Τσίπρας και θαυμαστές του, είναι αδύνατη μέσα στα πλαίσια της επιτροπείας και του ελέγχου της ρευστότητας από τους θεσμούς που το υποστηρίζουν. Και αυτό δεν είναι ηττοπάθεια.
Βρισκόμαστε στο και πέντε, που η χώρα αδειάζει από ανθρώπινο κεφάλαιο, και ακόμα διαβάζουμε εγκώμια για τη μαχητικότητα του Τσίπρα που δυστυχώς αναγκάστηκε προσωρινά να… παραδοθεί άνευ όρων. Αυτή είναι η ηττοπάθεια.
ΥΓ. Οι εθνικοσοσιαλιστές είναι de facto αξιωματική αντιπολίτευση, ενώ στη θέση της ελάσσονος αντιπολίτευσης βρίσκουμε παραθρησκευτική οργάνωση με έδρα στον Περισσό.
Η λογική της κατηφόρας είναι ο πάτος.