Δεν σταματούν τα δημοσιεύματα ξένων ΜΜΕ για την ανάγκη αλλαγής μοντέλου διακυβέρνησης στην Ελλάδα και τη μετάβασή του από την ανάθεση μέσω εκλογών, σε διορισμούς κυβερνήσεων και κυβερνητικών συμμάχων απευθείας από τις Βρυξέλλες.
Τις τελευταίες δύο εβδομάδες εμφανίστηκαν και πάλι πολλά άρθρα γνώμης ή ρεπορτάζ που επικαλούνται εκείνες τις ανώνυμες πηγές αξιωματούχων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στα οποία όλοι λένε ότι ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να διώξει τον Λαφαζάνη, την Αριστερή Πλατφόρμα, και τον Πάνο Καμμένο, και να κάνει κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι.
Επιπλέον, ο Αντώνης Σαμαράς δηλώνει «παρών» σε περίπτωση που η Ελλάδα χρειαστεί κυβέρνηση συνεργασίας, ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης λέει μέσω γερμανικής εφημερίδας ότι η παρούσα ελληνική κυβέρνηση μπορεί να μην κρατήσει για πολύ, γι’ αυτό μην της δίνετε εσείς οι Ευρωπαίοι λεφτά γιατί μπορεί να κάνει αυξήσεις σε μισθούς κι επιδόματα αντί να πληρώσει τις τράπεζες και τους εθνικούς εργολάβους.
Αξιοσημείωτη είναι η επιμονή των ξένων αξιωματούχων στο Ποτάμι. Πόσω δε μάλλον, όταν μιλάμε για ένα κόμμα το οποίο εμφανίστηκε στις Ευρωεκλογές και δεν έχει δώσει από τότε κανένα ιδεολογικό ή πολιτικό στίγμα.
Ίσως οι Ευρωπαίοι να γνωρίζουν αυτό που θα μας έλεγε ο Σταύρος Θεοδωράκης στις 26 Γενάρη, όπως μας είχε προϊδεάσει προεκλογικά. Ίσως πάλι, να δείχνουν συμπάθεια σε ό,τι πολιτικό γεννιέται μέσα από τα σπάργανα των ολιγαρχών.
Φανατικός υποστηρικτής της αλλαγής κυβέρνησης με απόφαση των Βρυξελλών είναι ο Γερμανός πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς.
Ο σοσιαλδημοκράτης πολιτικός είχε δηλώσει λίγο μετά τις εκλογές ότι δεν θέλει να κυβερνά την Ελλάδα ο Τσίπρας με τους ακροδεξιούς του Καμμένου, αλλά επιθυμεί να δει τον Σταύρο Θεοδωράκη και τον Βαγγέλη Βενιζέλο πίσω στην κυβέρνηση.
Φυσικά, όταν ο Αντώνης Σαμαράς και η Νέα Δημοκρατία κυβερνούσαν την Ελλάδα, κανείς Ευρωπαίος δεν είχε δει -ούτε ακούσει- τα προεξέχοντα ακροδεξιά και φιλοχουντικά στελέχη της να καλούν τον κόσμο να μην αφήσει τους αριστερούς να καταλάβουν την εξουσία, όπως έκαναν οι πατεράδες τους στον εμφύλιο με τα όπλα.
Βέβαια, οι σχέσεις ανώτατων κυβερνητικών στελεχών της ΝΔ με την Χρυσή Αυγή δεν τέθηκαν καν προς συζήτηση, καθώς, όπως όλοι γνωρίζουμε, η Ευρωπαϊκή Ένωση δείχνει μια ιδιαίτερη συμπάθεια στον ναζισμό. Τρανό παράδειγμα η Ουκρανία.
Από την άλλη, και παρά τις αλλεπάλληλες εκκλήσεις αρμόδιων ευρωπαϊκών οργάνων, η ηγεσία της ΕΕ δεν έδειξε να θορυβείται ούτε για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, ούτε για τα κρατικά πογκρόμ εναντίον οροθετικών γυναικών· και φυσικά, ούτε λόγος για τις δηλώσεις του ίδιου του Αντώνη Σαμαρά, ότι οι μετανάστες στην Ελλάδα είναι όσοι οι άνεργοι. Αυτά τα έλεγαν και οι ναζί για τους Εβραίους. Όμως είπαμε· ο ναζισμός ταιριάζει πολύ σε αυτήν την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Μαθημένοι από τις εποχές της περιόδου 2010-2011, οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι θεωρούν ότι η κυβέρνηση στην Ελλάδα πρέπει να αλλάξει τρεις μόλις μήνες μετά τις εκλογές, γιατί πολύ απλά δεν τους αρέσει. Άλλωστε, και ο –κατά τα άλλα φιλέλληνας- Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, είχε δηλώσει πως οι εκλογές δεν μπορούν να αλλάζουν τους κανόνες. Οι Ευρωπαίοι τεχνοκράτες, όμως, μπορούν να ρίχνουν και να ανεβάζουν εκλεγμένες κυβερνήσεις.
Προφανώς, στο μυαλό των πολιτικών των Βρυξελλών οι εκλογές γίνονται για ομορφιά. Είναι κάτι σαν παράδοση, όπως η Βασίλισσα στην Αγγλία ή ο πελεκάνος στη Μύκονο.
Το ενδιαφέρον των ευρωπαϊκών ΜΜΕ, και κυρίως των γερμανικών, επικεντρώνεται από τον Δεκέμβρη και μετά σχεδόν αποκλειστικά στην Ελλάδα και τις κινήσεις όλων των κυβερνητικών στελεχών – και κυρίως του Τσίπρα.
Ποτέ ξανά μια επίσκεψη Έλληνα πρωθυπουργού, όπως αυτή στη Μόσχα, δεν έτυχε τέτοιας προσοχής κι ενδιαφέροντος. Μάλιστα, τα σχόλια σχεδόν όλων ήταν επιθετικά για τον Τσίπρα, επειδή τάχα μου πήγε στη Ρωσία για να δείξει στην Ευρώπη ότι εάν δεν αφήσουν την Ελλάδα να ανασάνει, τότε θα τους φέρει τον Πούτιν πεσκέσι στο Βερολίνο.
Βέβαια, ελάχιστοι είναι εκείνοι που τονίζουν πως, από τη μια πλευρά, κάθε ηγέτης κράτους έχει το δικαίωμα να συναντιέται με όποιον θέλει, κι από την άλλη ο καλύτερος και πιο συχνός συνομιλητής της γερμανικής πολιτικής ηγεσίας και βιομηχανίας είναι ο Ρώσος πρόεδρος και οι κρατικές του εταιρείες.
Οι οικονομικές και ενεργειακές σχέσεις Γερμανίας-Ρωσίας είναι τόσο στενές, που όλα όσα έχουν συμβεί στην Ουκρανία δεν τις έχουν επηρεάσει, παρά στο ελάχιστο. Κι αυτό θα τελειώσει πολύ σύντομα, γιατί οι Γερμανοί βιομήχανοι έχουν πατήσει πόδι από την αρχή με τις αλχημείες της Μέρκελ και της απίθανης υπουργού Άμυνας που αναμένεται να τη διαδεχτεί, Ούρσουλας Φον Ντερ Λάιεν (Όποιος έχει χρόνο ας την ψάξει αυτήν την Ούρσουλα. Μιλάμε για απίθανη περίπτωση).
Η εμμονή της κεντρικής γερμανικής πολιτικής σκηνής με την Ελλάδα τείνει πλέον να κατηγοριοποιηθεί ως φαινόμενο που χρίζει ψυχιατρικής προσοχής – αλλά σύσσωμη η γερμανική διπλωματία έχει βαλθεί να πείσει τους πάντες ότι το ενδιαφέρον της για την Αθήνα είναι καθαρά πλατωνικό.
Είναι προφανές ότι γνωρίζουν πως η αποτυχία της Ελλάδας (δηλαδή των μνημονίων της) είναι αποτυχία ολόκληρου του γερμανικού πολιτικού και οικονομικού οικοδομήματος. Η παραδοχή ότι ο πληθυσμός της χώρας βιώνει μια ανθρωπιστική κρίση, είναι παραδοχή πως οι επιλογές βίαιης πτώχευσης εκατομμυρίων πολιτών ήρθαν απευθείας από την ισχυρότερη οικονομία της Ευρώπης. Όσο κι αν προσπαθεί να πείσει ότι οι αποφάσεις είναι κοινές, κι είμαστε όλοι ίσοι.
Όμως και η ίδια η Γερμανία βρίσκεται μπροστά το φάσμα της μαζικής φτώχειας, και μάλιστα εντονότερα κι από την περίοδο της επανένωσης της χώρας και της πλήρους αποβιομηχανοποίησης της Ανατολικής Γερμανίας, για λογαριασμό των μεγάλων δυτικογερμανικών εταιρειών.
Η Ελλάδα θυμίζει επίσης σε κάποιους στην Ευρώπη το ναζιστικό παρελθόν της Γερμανίας. Είτε με τις γραφικότητες μερικών στους δρόμους, τα πρωτοσέλιδα εφημερίδων και περιοδικών, τα άρθρα και τις σατυρικές εκπομπές της γερμανικής τηλεόρασης, είτε με όσα –πολύ προσεγμένα- κάνει ο Τσίπρας από τότε που εκλέχτηκε (Καισαριανή, Μνημείο Ολοκαυτώματος, Άγνωστος Στρατιώτης στην Κόκκινη Πλατεία), η γερμανική πολιτική ελίτ τσιτώνεται πολύ άσχημα.
Φυσικά, την πλέον περίοπτη θέση σε όλο αυτό έχουν οι απαιτήσεις για τις γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις και –κυρίως- το κατοχικό δάνειο.
Ρόλο σε όλο αυτό παίζει ο Μανώλης Γλέζος, ο οποίος συνεχίζει να ζει προς απογοήτευση πολλών ακροδεξιών πολιτικών που συμμετέχουν στην γερμανική κυβέρνηση.
Η πρόσφατη τάση των γερμανικών ΜΜΕ, κι ιδιαίτερα της ίδιας της γερμανικής δημόσιας τηλεόρασης, να χλευάσουν την κυβέρνηση για την αδικαιολόγητη εμμονή που δείχνει για την Ελλάδα και να δείξουν στους Γερμανούς πολίτες ότι ο πόλεμος προπαγάνδας μέσω των άκρως αντιαισθητικών δημοσιευμάτων της Bild απευθύνεται σε χάπατα κι όχι σε σκεπτόμενους ανθρώπους, καταδεικνύει ότι ο ίδιος ο γερμανικός λαός είναι αυτός που ζημιώνεται από την έξαρση ανεξέλεγκτης μεγαλομανίας των πολιτικών ηγετών του.
Δυστυχώς, η νοοτροπία της κεντρικής ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής αποτελείται η ίδια από τέτοιου είδους χάπατα. Οι πλέον αποτυχημένοι αλλά και διεφθαρμένοι πολιτικοί του ευρωσυστήματος βρίσκονται στο τιμόνι των κοινοτικών οργάνων. Ο ξεφτισμένος πρώην μαοϊκός Μπαρόζο, έγινε ο άνθρωπος που αποφάσισε πώς θα σκοτωθεί η ελληνική οικονομία. Ο μάστερ της φοροαποφυγής Γιούνκερ, ήταν εκείνος που προέδρευε όταν εκτελούνταν οι οικονομίες τις μισής Ευρώπης. Ο Ολλανδός αγρότης, Γερούν Ντάισελμπλουμ, είναι ένας άνθρωπος ο οποίος κατάφερε μέσα σε ελάχιστους μήνες να τινάξει το τραπεζικό σύστημα της χώρας του στον αέρα. Και μετά έκανε τα ακριβώς αντίθετα από όσα ζητά να γίνουν στην Ελλάδα.
Η μεγαλομανία άβουλων και άκρως ανίκανων Ευρωπαίων ηγετών δεν μπορεί να ελεγχθεί ούτε καν από τους ίδιους. Σε κάθε ευκαιρία, επαναλαμβάνουν πως όταν δεν είναι ικανοποιημένοι από μια κυβέρνηση τότε πρέπει να την αλλάξουν.
Όμως, όπως είπα, σε αυτήν την εξίσωση δεν εμπλέκονται οι ναζί της Ουκρανίας. Αυτή η κυβέρνηση είναι φιλοευρωπαϊκή και εθνικοσοσιαλιστική. Και με το ΝΑΤΟ, και με τη σβάστικα. Σαν την χαριτωμένη εικόνα του κειμένου.