Τα ονόματά τους ακούγονται στην αίθουσα του δικαστηρίου για δεύτερη φορά. Η διαδικασία έχει φτάσει στην ανάγνωση του καταλόγου των μαρτύρων και οι Αιγύπτιοι ψαράδες που τα ξημερώματα της 12ης Ιουνίου του 2012 είχαν δεχτεί άγρια δολοφονική επίθεση από τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής στο σπίτι τους την ώρα που κοιμόντουσαν, δηλώνουν παρόντες.
Η υπόθεσή τους είναι ανάμεσα σε αυτές που έχει φέρει στο εδώλιο την Χρυσή Αυγή, η οποία δικάζεται με την κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης. Στο διάλειμμα τους πλησιάζω κι ακούω να σχολιάζουν τη διαδικασία. Συζητούν για το μεροκάματο που έχασαν για ακόμη μία φορά μόνο και μόνο για πουν «παρών» στο δικαστήριο χωρίς να προχωράει η διαδικασία.
Κατά την δεύτερη ημέρα της δίκης ο κατηγορούμενος Ιωάννης Βασίλειος Κομνιανός ανέφερε ότι ο δικηγόρος που τον είχε αναλάβει δεν τον εκπροσωπεί πλέον και ζήτησε από το δικαστήριο να διορίσει συνήγορο υπεράσπισής του. Το αίτημα οδήγησε σε νέα διακοπή της δίκης, προκειμένου ο δικηγόρος να ενημερωθεί για την ογκωδέστατη δικογραφία.
Ανάλογο αίτημα είχε γίνει κι από τον κατηγορούμενο Νίκο Παπαβασιλείου, που είχε προκαλέσει την αναβολή της δίκης και κατά την έναρξη της διαδικασίας στις 20 Απριλίου. Για τον Saad, τον Mohamed, τον Ahmed και τον Abouzid όμως αυτά τα “παιχνίδια” με τις συνεχείς αναβολές στοιχίζουν κάθε φορά κι από ένα μεροκάματο, απαραίτητο για την διαβίωσή τους.
Απογοητευμένοι κι από τη δεύτερη ημέρα της δίκης, αφού έχει διακοπεί πριν γίνει η νομιμοποίηση και τυπικά της πολιτικής αγωγής που θα τους εκπροσωπήσει, φεύγουν από το δικαστήριο. Λίγες ώρες μετά, τους συναντώ στο νέο τους σπίτι. Τα τρία αδέλφια μετά την επίθεση που είχαν δεχτεί στη μονοκατοικία που ζούσαν στο Νέο Ικόνιο Περάματος, άλλαξαν σπίτι και πλέον ζουν σε άλλη γειτονιά. Με ενημερώνουν ότι ο φίλος τους, ο Abouzid έχει μετακομίσει στην Πάτρα κι έπρεπε να πάρει το λεωφορείο να επιστρέψει. Τα τρία αδέλφια δουλεύουν ακόμα ως ψαράδες για να συντηρήσουν τους ίδιους, τις οικογένειες και τα παιδιά τους στην Αίγυπτο. Κάθε αναβολή όμως τους στοιχίζει τόσο ψυχολογικά όσο και οικονομικά.
Ο Saad κάθεται στο κρεβάτι κι αρχίζει να μου λέει για τη δυσκολία που έχει να αφήνει τη δουλειά του για να βρεθεί στο δικαστήριο: «Χάνω το μεροκάματό μου για να πάω να ακούσω το όνομά μου κάθε φορά. Δεν γίνεται. Να έρθω εγώ τώρα δύο φορές, να ακούσω μόνο το όνομά μου και να φύγω τι νόημα έχει; Και την επόμενη φορά πάλι τα ίδια και τα ίδια θα γίνουν. Μπορεί να το κάνουν επίτηδες μέχρι να βαρεθώ κάποια μέρα και δεν πάω. Όμως πώς μπορώ να τους αφήσω; Τι να πω; Όχι εγώ θα πάω για μεροκάματο; Και να αφήσω αυτούς να βγουν από τη φυλακή και να έρθουν πάλι να μας κάνουν ζημιά; Όχι μόνο σε εμάς, αλλά σε όλους;», μου λέει ο Saad και συμπληρώνει αποφασιστικά: «Θα είμαστε εκεί για όλο τον κόσμο. Θα πρέπει να μπουν φυλακή. Είναι επικίνδυνο να είναι έξω. Πρέπει να δικαστούν πολύ βαριά, ώστε να μάθουν και οι άλλοι τι θα γίνει αν πάνε να κάνουν το ίδιο. Γιατί αν βγουν τώρα, θα βγουν χειρότεροι». «Φοβάσαι μην έρθουν εδώ;», τον ρωτώ δεδομένου ότι το κράτος δεν έχει προβλέψει για την προστασία τους. «Αν σου πω όχι θα είναι ψέματα», μου λέει.
Του ζητάω να μου διηγηθεί ό, τι θυμάται από τα ξημερώματα της 12ης Ιουνίου: «Ήμασταν τα τρία αδέλφια στο σπίτι κι εκείνη την εποχή φιλοξενούσαμε το φίλο μας τον Abouzid που δεν ήταν ούτε ένα μήνα στην Ελλάδα. Κοιμόμασταν οι τρεις μας και λίγο μετά τις 3.00 άρχιζαν να χτυπάνε τις πόρτες και τα παράθυρα με ξύλα. Τρομάξαμε. Σκεφτήκαμε ότι ήταν η Χρυσή Αυγή που ήρθε να μας χτυπήσει. Αυτοί τραβούσαν προς τα έξω κι εμείς προς τα μέσα. Είχαν έναν πυροσβεστήρα, έσπασαν την πόρτα που ήταν από τζάμι και τον πέταξαν μέσα στο σπίτι. Το σπίτι άσπρισε και δεν μπορούσαμε να δούμε ο ένας τον άλλον. Φοβόμασταν πολύ γιατί ήταν τουλάχιστον 30 άτομα. Έσπασαν και τα αυτοκίνητά μας και μετά έφυγαν.
Δεν ξέραμε ότι ο Abouzid κοιμάται στην ταράτσα. Ξύπνησε από το ξύλο. Τον χτυπούσαν και του έσπασαν το σαγόνι. Ανεβήκαμε πάνω και βρήκαμε όλη την ταράτσα μέσα στο αίμα. Ξύπνησαν από τη γειτονιά, τον κουβαλήσαμε, τον φέραμε κάτω και πήραμε τηλέφωνο στην αστυνομία και στο νοσοκομείο και ήρθαν και μας πήραν», θυμάται ο Saad.
Ο Abouzid ήταν 28 ετών τότε, πατέρας 3 παιδιών, και τα χτυπήματα του προκάλεσαν βαρύτατο διπλό κάταγμα στην κάτω γνάθο και στα ρινικά οστά. Αρχικά μεταφέρθηκε στο Τζάνειο και στη συνέχεια στον Ευαγγελισμό λόγω των βαρύτατων τραυμάτων του. Λίγο αργότερα η αστυνομία συνέλαβε έξι άτομα – 5 άντρες και 1 γυναίκα – στη Λ. Σχιστού. Τους απέδωσαν κατηγορίες για βαριά απρόκλητη σωματική βλάβη, διατάραξη οικιακής ειρήνης, φθορά ξένης περιουσίας και παράβαση του νόμου περί όπλων. Οι δράστες της επίθεσης αναγνωρίστηκαν από τους ίδιους τους Αιγύπτιους ψαράδες και η υπόθεση πήρε την οδό της δικαιοσύνης κάτω από το βάρος των αποκαλύψεων για τη δράση της Χρυσής Αυγής.
Ο Abouzid πλέον δουλεύει σε ένα καΐκι στην Πάτρα κι έρχεται από εκεί στη δίκη με λεωφορείο. Εκτός λοιπόν από το μεροκάματο που χάνει, ο Abouzid έχει και έξοδα μετακίνησης. «Αν φεύγει συνέχεια, θα υπάρξει πρόβλημα στη δουλειά. Γι’ αυτό λέμε ότι δεν γίνεται στη δίκη να πηγαίνουμε μόνο για να ακούμε το όνομά μας. Να γίνει, να τελειώνουμε. Να δικαστούν όπως πρέπει», μου λέει ο Saad.
Όταν μπήκαν φυλακή ένιωσα ότι αυτό το κράτος έχει δικαιοσύνη», μου λέει ο Saad. Πιστεύεις ότι θα καταδικαστούν;», αναρωτιέμαι. «Ναι», μου απαντά: «Έχουν μαζευτεί τόσα πάνω τους. Και να γλιτώσουν από το ένα, δε θα γλιτώσουν από το άλλο».
Τα αδέλφια του επιστρέφουν κι εκείνα στο σπίτι. Μου λένε για το κόστος που έχουν από κάθε χαμένο μεροκάματο κάθε φορά που υπάρχει αναβολή. Συμφωνούν και οι τρεις ότι αυτό που ζητούν είναι η δίκη να γίνει γρήγορα και οι κατηγορούμενοι να καταδικαστούν για να μην επαναληφθεί ποτέ ξανά ανάλογη νύχτα για κανέναν όπως αυτή που έζησαν τα ξημερώματα της 12ης Ιουνίου το 2012.
Πηγή:Vice,(Κείμενο: Μελπομένη Μαραγκίδου, Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μαϊδής).