Πραγματικά δεν ξέρω, δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορεί κάποιος να αισθάνεται: να ζει σε μια πλούσια Ευρωπαϊκή χώρα, η οποία είναι πλούσια, κυρίως επειδή έχει λεηλατήσει ευθέως πολλές φτωχές χώρες σε όλο τον κόσμο. Ή έχει λεηλατήσει μέσω μιας ένωσης, μέσω της συμμετοχής της σε κάποια εξτρεμιστική οργάνωση, όπως το ΝΑΤΟ. Να ζεις εκεί, αρνούμενος να αναγνωρίσεις το γιατί είναι πλούσια η χώρα σου και με ποιον τρόπο πλούτισε.
Σκηνές από την προσφυγική κρίση στην Κω
Ανάκτορα, θέατρα, σιδηρόδρομοι, νοσοκομεία και πάρκα σε αυτήν την πλούσια χώρα έχουν χτιστεί πάνω σε σπασμένους σκελετούς και ανήσυχα φαντάσματα, σε λίμνες από αίμα και αναίσχυντη κλοπή.
Κατόπιν, όταν οι λεηλατημένες χώρες αρχίζουν να βουλιάζουν η μια μετά την άλλη, όταν δεν έχει μείνει τίποτα πια εκεί, όταν τα παιδιά αρχίζουν να πεθαίνουν από την πείνα και όταν οι άνδρες αρχίζουν να πολεμάει ο ένας τον άλλον για μικροσκοπικές κοτρώνες και βρώμικα κομμάτια εδάφους, τότε, αξιοθρήνητες βάρκες ή λέμβοι, αρχίζουν να διασχίζουν τις θάλασσες, και καταφθάνουν, μισό πεινασμένοι- μισό τρελοί πρόσφυγες στα Ευρωπαϊκά θαλάσσια φρούρια, που είναι διακοσμημένα με μάρμαρο.
Τι τρομακτικό θέαμα! Λες και μια γυναίκα, που τα μαλλιά της ανακατεμένα από τον αέρα, τα χείλη της σχισμένα, έρχεται να ζητιανέψει από τον άνθρωπο που τη βίασε αφότου δολοφόνησε τον σύζυγό της, να εκλιπαρήσει για καταφύγιο και τουλάχιστον για κάποια δουλειά και ένα κομμάτι ψωμί. Αυτή η γυναίκα αποφάσισε να εγκαταλείψει όλη την υπερηφάνεια της, γιατί τα παιδιά της είναι άρρωστα και πεθαίνουν από την πείνα, επειδή πρέπει να επιλέξει είτε αυτό ή το θάνατο.
Να που κατάντησες τον κόσμο, Ευρώπη – εσύ, και το τεράστιο, αχόρταγό σου βλαστάρι – η Βόρεια Αμερική!
Όντας άκρως εγωκεντρική, πάρα πολύ σκληρή, έχασες την ικανότητα να κρίνεις, να αισθάνεσαι. Όλα τα ηθικά στάνταρντ κατέρρευσαν. Δεν υπάρχουν υψηλές αξίες, πια, παρά μόνο το προσωπικό συμφέρον.
Στο Καλαί και την Κω, στο Παρίσι, το Λονδίνο, τη Στουτγάρδη, και τη Πράγα, άκουσα τα ίδια ερωτήματα που τίθενται με απόλυτη απλότητα: «Πώς θα απορροφήσουμε όλες αυτές τις ορδές μεταναστών;”.
Σχεδόν κανείς στη Δύση δεν διερωτάται δυνατά: «Πώς οι άνθρωποι σε άλλες ηπείρους κατάφεραν να αντέξουν αυτούς τους ατέρμονους αιώνες της αποικιοκρατίας και της νέο-αποικιοκρατίας, της ξεδιάντροπης λεηλασίας, της δουλείας, της διαρκούς επίθεσης, σαν από ακρίδες, των εταιρικών και νεοφιλελεύθερων κανιβαλιστικών ορδών; Δεν θα ήταν το πιο βασικό και στοιχειώδες δείγμα δικαιοσύνης να δοθεί ένα σετ κλειδιών για ένα σπίτι σε κάθε πολίτη μιας καταληστευμένης, πρώην ή νυν αποικιοκρατούμενης χώρας;».
Σκηνές από την προσφυγική κρίση στην Κω
Είναι ηθικά αποδεκτό το γεγονός ότι ένας κλέφτης, ένας εμπρηστής, ένας βιαστής, ένας ψεύτης, ένας κατά συρροή δολοφόνος, ένα συνονθύλευμα όλων αυτών, ζει σε ένα αρχοντικό, που περιβάλλεται από φτωχογειτονιές που στεγάζουν τα θύματά του;
Στη Δύση, στην Χριστιανική Δύση, στην Φονταμενταλιστική Δύση, τέτοια κατάσταση είναι προφανώς ανεκτή.
***
Οι περισσότεροι από τους πολίτες της Ευρώπης, είναι εντελώς αμετανόητοι. Μόνο λίγοι από αυτούς είναι ικανοί να εντοπίσουν την σύνδεση ανάμεσα στον πλούτο της ηπείρου τους, αυτά τα εκατοντάδες εκατομμύρια κατεστραμμένων ζωών σε όλο τον κόσμο, και στο τελευταίο κύμα των μεταναστών.
Πριν από λίγους μήνες, ο σύντροφος και συνοδός φιλόσοφος, ο Milan Kohout, έχασε την ψυχραιμία του, αφού άκουσε ορκισμένους ρατσιστές και ξενοφοβικούς καλεσμένους να καταφέρονται εναντίον των μεταναστών σε ένα στούντιο της Τσεχικής Τηλεόρασης στην Πράγα. Άρχισε να φωνάζει, ζωντανά στον αέρα, τόσο στον συντονιστή και όσο και στους φανατισμένους ομιλητές.
Σχεδόν αμέσως άρχισε καταιγισμός από υβριστικές επιστολές: «Γιατί δεν παίρνεις μερικούς από αυτούς τους αράπηδες στη κρεβατοκάμαρα σου, ρε μαλάκα;» Ή πιο απειλητικά: «Θα πρέπει να σε κρεμάσουν για αυτό, μπάσταρδε!”
Αρκετές εβδομάδες μετά την τηλεοπτική εμφάνιση του, έλαβα email του:
«Απλά σε ενημερώνω ότι έχω λάβει τόσες πολλές απειλές εναντίον της ζωής μου που αρχίζω να τους παίρνω στα σοβαρά. Ακόμη και οι γείτονες στο χωριό που έχουμε το εξοχικό μάς απειλούν. Δεν ξέρω αν θα πρέπει να τα παίρνω όλα αυτά στα σοβαρά ή όχι, αλλά υποθέτω ότι πρέπει να είμαι προσεκτικός … “
Στο Ελληνικό νησί της Κω, η οποία τώρα φιλοξενεί πολλές χιλιάδες πρόσφυγες από τη Μέση Ανατολή και την Ασία, αλλά δεν έχει ούτε κατασκηνώσεις, ούτε άλλες εγκαταστάσεις γι’ αυτούς, μια γενναία εθελόντρια ιατρός (αποφάσισα να μην αναφέρω το όνομά της, γιατί ήδη απειλείται), περιέγραψε τις πρόσφατες εξελίξεις:
«Η κατάσταση στην Κω είναι εντελώς εκτός ελέγχου. Οι Νεοναζί εξτρεμιστές της Χρυσής Αυγής – κάποιοι από αυτούς πάνοπλοι – έχουν εξαπολύσει πογκρόμ κατά των προσφύγων. Κάποιοι απ’ όσο καταλαβαίνω μιλάνε φωναχτά για τις ευθύνες του δημάρχου (σ.σ. Κυρίτση) … που είχε σαμποτάρει κάθε προσπάθεια αλληλεγγύης και την πιθανή εύρεση λύσης, από την απαρχή των αφίξεων».
Σχεδία με πρόσφυγες καταφθάνει σε ακτή της Κω, όπου βρίσκεται μια ταβέρνα για τουρίστες…
Στην άλλη άκρη της Ευρώπης, ο Βρετανός πρωθυπουργός εξετάζει το ενδεχόμενο να χρησιμοποιήσει το στρατό, ενώ ολοφύρεται για τις άβολες καταστάσεις που αντιμετωπίζουν οι Βρετανοί τουρίστες. Η κυκλοφορία στο Eurotunnel είναι αργή, συχνά διακόπτεται, καθώς πορείες χιλιάδες απελπισμένων προσφύγων που ζουν σε άθλιες κατασκηνώσεις με το παρατσούκλι “Η ζούγκλα” στα περίχωρα της γαλλικής πόλης του Καλαί, προσπαθούν να φτάσουν στην Αγγλία, ενώ κάποιοι πεθαίνουν στην διαδρομή.
Η Μεγάλη Βρετανία, όντας υπεύθυνη για την απώλεια εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπινων ζωών σε όλο τον κόσμο (μέσω των αποικιακών γενοκτονιών και των τεχνηέντως πυροδοτημένων/ενορχηστρωμένων λιμών), τώρα προσποιείται ότι αντιμετωπίζει μια σοβαρή «προσφυγική κρίση», ενώ οι αιτούντες άσυλο ανέρχονται μόλις κάπου στους 25.000.
Σύμφωνα με το Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες απορρίφθηκε η παραμονή στη Βρετανία σε ποσοστό έως 74% του συνόλου των αιτούντων άσυλο. Παρόλο που οι αριθμοί έχουν αυξηθεί από το 2008, οι αιτήσεις για άσυλο το 2014 ήταν κάτω από 25.000, τους υψηλότερους αριθμούς από τους αιτούντες συγκεντρώνουν εκείνοι που προσπαθούν να ξεφύγουν από τις συγκρούσεις στο Αφγανιστάν, τη Συρία και την Ερυθραία.
Στη Γερμανία, την Ολλανδία, την Σκανδιναβία, την Ελλάδα, στην πραγματικότητα σε όλη την Ευρώπη, δεξιές και ξενοφοβικές ομάδες και κινήματα είναι απασχολημένα με την οργάνωση επίθεσης και εκφοβισμού ανυπεράσπιστων προσφύγων.
Οι μετανάστες παρουσιάζονται ως κάποια απειλή, ή ως παράσιτα, όχι ως ένα σύνολο απελπισμένων ανθρώπων – θυμάτων της αυτοκρατορίας.
Αυτό συμβαίνει κυρίως λόγω της κατάρρευσης της ακεραιότητας στο εσωτερικό των Δυτικών πολιτικών ελίτ, των μέσων μαζικής ενημέρωσης, καθώς και στον ακαδημαϊκό κόσμο και καλλιτεχνικό κόσμο.
Τώρα, οι περισσότεροι από εκείνους που μιλούν υπέρ της αποδοχής των μεταναστών το κάνουν τόσο αυτοδικαιωτικά, « από φιλανθρωπία», και όχι επειδή αναγνωρίζουν ότι η αποδοχή των θυμάτων της βαναυσότητας της ηπείρου τους είναι ηθική τους υποχρέωσή τους αλλά ούτε επειδή είναι πεπεισμένοι ότι το να ανοίξουν τις πύλες της «Ευρώπης-φρούριο» θα ήταν το ελάχιστο αντίτιμο μπροστά στο τερατώδες χρέος απέναντι στον κόσμο που είχε βιαστεί και λεηλατηθεί κατά την διάρκεια πολλών αιώνων.
***
Δεν είναι μόνο αυτό που βλέπετε στην Ευρώπη – αυτήν την κορυφή του παγόβουνου, αυτό το μικροσκοπικό κλάσμα της δυστυχίας που κατάφερε να πατήσει στις Ιταλικές, Ελληνικές και Μαλτέζικες ακτές.
Ο κόσμος είναι εν κινήσει. Δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι εκτοπίζονται.
Η συντριπτική πλειοψηφία των προσφύγων αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους λόγω του πολιτικού και οικονομικού ιμπεριαλισμού της Δύσης.
Οι Σύριοι, Λιβύοι, Ιρακινοί και Αφγανοί βομβαρδίστηκαν μέχρι που επέστρεψαν στην Λίθινη Εποχή, μόνο και μόνο επειδή προσπαθούσαν να ταΐσουν, να στεγάσουν και να εκπαιδεύσουν τους ανθρώπους τους. Στα μάτια της Αυτοκρατορίας, αυτό ήταν το μεγαλύτερο έγκλημα, καθώς όλοι οι πόροι έπρεπε να χρησιμοποιηθούν για να τροφοδοτηθούν οι δυτικές επιχειρήσεις, οι τράπεζες και τα στρατιωτικά συμπλέγματα.
Οι πολίτες της Ερυθραίας ήταν εξασθενημένοι από κυρώσεις και εμπάργκο, αμέσως μετά το μακροχρόνιο πόλεμο για την ανεξαρτησία τους. Δέκα εκατομμύρια Κονγκολέζοι έχασαν τη ζωή τους από το 1995, καθώς σφαγιάστηκαν από τους συμμάχους της Δύσης – την Ρουάντα και την Ουγκάντα – για να μπορεί η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο και το Παρίσι να απολαμβάνουν την ελεύθερη ροή του ουρανίου και κολτάν. Πολλοί Κονγκολέζεοι προσπαθούν τώρα να δραπετεύσουν από την αδιανόητη φρίκη στην πατρίδα τους. Πολλοί Σομαλοί προσπαθούν να ξεφύγουν, αφού η Ουάσιγκτον αποσταθεροποίησε τη χώρα τους, μετά από την εισβολή της Κένυας στο νότιο τμήμα της, εκτελώντας απευθείας εντολή από τη Δύση, αφού η ΕΕ έχει πετάξει τοξικά απόβλητα στις ακτές της.
Ακόμη και η δυστυχία των μελών της φυλής Rohingya στη Βιρμανία θα μπορούσε να αποδοθεί στο τερατώδες “διαίρει και βασίλευε” της Βρετανικής Αυτοκρατορίας στην Ασία.
Για δεκαετίες και αιώνες, η Δύση σε σταθερή βάση ανέτρεπε τις προοδευτικές κυβερνήσεις, τη μία μετά την άλλη. Έχει δολοφονήσει μεγάλους πολιτικούς ηγέτες, όπως την Patrice Lumumba, κάνοντας λιώμα όλες τις προσπάθειες για να χτιστούν αξιοπρεπείς, σοσιαλιστικές κοινωνίες.
Στη συνέχεια, η Ευρώπη λέει: «Αυτοί οι αράπηδες δεν μπορεί να κυβερνήσουν τις δικές τους χώρες … αυτό που οι άνθρωποι τους θέλουν είναι να έρθουν σε εμάς, να κλέψουν τις δουλειές μας, να στραγγίσουν τα κοινωνικά μας συστήματα».
Είναι αυτονόητο ότι, αν αφήνονταν στην ησυχία τους, οι χώρες που τώρα αιμορραγούν χάνοντας εκατομμύρια από τους δικούς τους ανθρώπους, «εξάγοντας πρόσφυγες», θα μπορούσαν, πιθανότατα, να είναι πλούσιες ή ακόμη πλουσιότερες από ό, τι η Δύση. Αυτό ισχύει για το Ιράν και το Ιράκ, τη Συρία και τη Λιβύη, ίσως ακόμη και το Κονγκό και την Ινδονησία.
Η εξελισσόμενη «προσφυγική κρίση» δεν είναι ένα «πρόβλημα που η Ευρώπη έχει να αντιμετωπίσει». Η Ευρώπη δημιουργεί την κρίση. Η Ευρώπη δεν «ασχολείται» με το οτιδήποτε. Όπως πάντα, έτσι και τώρα εξαπατάει, ψεύδεται και μετράει τα ψιλά, αφού έχει κλέψει δισεκατομμύρια. Όσοι δεν το βλέπουν είναι είτε τυφλοί ή έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου, μπορεί βέβαια και να καλοπληρώνονται για να μην βλέπουν.
Αν η γη χτυπηθεί, από τεράστια, καταστροφική δύναμη, τα κομμάτια της θα εκσφενδονιστούν προς όλες τις κατευθύνσεις. Το ίδιο ισχύει και για τις χώρες, για τα έθνη. Αν αφεθούν σε ειρήνη, τα κράτη θα βρουν το δρόμο για να αναλάβουν τη φροντίδα των ανθρώπων τους.
Η παρούσα κατάσταση είναι στην πραγματικότητα μόνο μια μικρή αντανάκλαση, μια υπερχείλιση της φρίκης που ο αποικισμένος και λεηλατημένος κόσμος χρειάστηκε να υπομείνει. Είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι αυτού του εφιάλτη που λαμβάνει χώρα στο εσωτερικό της Αφρικής, τη Μέσης Ανατολής και σε πολλά μέρη της Ασίας. Ένα μικρό μέρος που πετιέται στα μούτρα των Ευρωπαίων, που έρχεται μέχρι την Ευρώπη και αφήνεται στο κατώφλι τους.
***
Πώς γίνεται “αυτοί” να μην το βλέπουν; Πώς γίνεται σχεδόν όλα τα δυτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης να είναι σιωπηλά; Πώς γίνεται οι περισσότεροι από τους σημερινούς φιλόσοφους σήμερα να μην αντιμετωπίζουν, να μην συνδυάζουν τα θέματα της νεοαποικιοκρατίας και της μετανάστευσης;
Αυτό που λέω σε αυτό το δοκίμιο είναι φιλοσοφικά σαφές. Θα ήταν δύσκολο να το αμφισβητήσει κανείς. Ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν Πολ Σαρτρ κατέληξε σε διάφορα παρόμοια συμπεράσματα στο “Αποικιοκρατία και Νεοαποικιοκρατία», πριν από μερικές δεκαετίες. Αλλά αυτό ήταν “τότε”. Τώρα, το να συνδυάσεις την λεηλασία του Πλανήτη που διαπράχθηκε από τη Δύση, με το δράμα των προσφύγων, φαίνεται να είναι ταμπού.
Αλλά εγώ δεν πιστεύω σε ταμπού, όπως δεν πιστεύω σε μια γνώση που είναι απολύτως «θεωρητική».
Στα τελευταία χρόνια έχω καταγράψει ανθρώπινη δυστυχία σε αμέτρητα πεδία μαχών, και στις κατασκηνώσεις προσφύγων που στεγάζουν εξόριστους από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, τη Σομαλία, το Αφγανιστάν, τη Συρία, το Ιράκ, το Μπαγκλαντές, τη Λιβύη και πολλές άλλες κατεστραμμένες περιοχές.
Βλέπω συχνά, από πρώτο χέρι, πόσο αλλόκοτη, μη βιώσιμη, αποκρουστική είναι η κατάσταση: ενώ ο μικροσκοπικός Λίβανος φιλοξενεί τώρα ένα πλήθος πάνω από 2 εκατομμύρια πρόσφυγες της Συρίας, ένας από τους κύριους παγκόσμιους τραμπούκους, το Ηνωμένο Βασίλειο, έχει λιγότερο από 25.000 εγγεγραμμένους αιτούντες άσυλο στο έδαφός της!
Ακόμη και οι διανοούμενοι της επιθετικής, Νατοϊκής Τουρκίας, γράφουν ανοιχτά και με ειλικρίνεια στις εφημερίδες: «αν θέλαμε να ενεργήσουμε σαν ελαφρά μικρότερες Ηνωμένες Πολιτείες στην περιοχή, ως εκ τούτου θα έπρεπε να πληρώσουμε για αυτούς τους 1,8 εκατομμύρια πρόσφυγες που αναγκάστηκαν να διασχίσουν τα σύνορα και να εγκατασταθούν στις κατασκηνώσεις μας. ” Η Τουρκία πληρώνει. Όσο επιθετική και να είναι, της έχει απομείνει τουλάχιστον κάποια αξιοπρέπεια, σε σύγκριση με τη Δύση.
Υπάρχει κάτι απλά φριχτό, υποκριτικό, στρεβλό, βαθιά μη ανθρωπιστικό, στον τρόπο που η Ευρώπη αντιμετωπίζει τα δεινά των θυμάτων της.
Φυσικά “αυτό” δεν είναι κάτι νέο. “Αυτό” έχει βαθιές ρίζες και στα Χριστιανικά δόγματα και στον Χριστιανικό πολιτισμικό φονταμενταλισμό – τα στοιχεία που ανένδοτα ελέγχουν το μυαλό της πλειοψηφίας των Ευρωπαίων πολιτών. Τέτοιος είναι ο φονταμενταλισμός που έχει βοηθήσει να γίνει αποδεκτή και να προωθηθεί, ακόμη και να δοξαστεί, η αποικιοκρατία και η νεοαποικιοκρατία, καθώς και η πεποίθηση της «εξαιρετικότητας».
Ο φονταμενταλισμός και η πεποίθησης της «εξαιρετικότητας» όρισαν ως τέλειες τις θρησκείες τους (ακόμα και στις χώρες που έγιναν επιφανειακά «κοσμικές»), τους πολιτισμούς, τις φυλές και τους τρόπους ζωής της . Βλέπουν «εκείνους τους άλλους» ως εκτός θέματος. Τα βάσανα των «άλλων» είναι, μηδαμινά, ασήμαντα. Ή απλά “δεν υπάρχουν”.
Ο Όργουελ όρισε τους μη Χριστιανούς, τους όχι-λευκούς και τους μη-Δυτικούς ανθρώπους απλά ως «μη-ανθρώπους», στα μάτια της Δύσης.
Στην Ευρώπη, όπου κι αν πάτε, μπορείτε να το δείτε και μόνοι σας:
«Αν εκατομμύρια από «αυτούς» πεθαίνουν από την πείνα, τότε ας είναι – αρκεί η Γερμανία και η Γαλλία να διατηρήσει καθαρά πεζοδρόμια και νοσοκομεία, και αρκεί τα σχολεία να μην έχουν πάρα πολλά ανεπιθύμητα, ξένα στοιχεία και επιρροές.
Η καταστροφή του κόσμου, η σφαγή και η πείνα εκατομμυρίων, είναι ένα λυπηρό αλλά αναγκαίο τίμημα που πρέπει να καταβληθεί για το υψηλό βιοτικό επίπεδο των εκλεκτών, λευκών, καλών Χριστιανών στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική. Ας επιτρέπονται οι σφαγές πρέπει σε μακρινούς τόπους! Μην τις αφήσετε να εμφανίζονται στις οθόνες των τηλεοράσεων. Ας μην δούμε τα θύματα.
Και αφήστε αυτά τα βρώμικα και απολίτιστα όντα να παραμείνουν εκεί που βρίσκονται. Δεν θέλουμε να έρθουμε κατάμουτρα με αυτούς στις θέρετρά μας και στις πρωτεύουσές μας. Δεν θέλουμε να βλέπουμε τις πληγές τους, τα τραύματα τους, και τα μούτρα τους.
Μην εστιάζετε σε τίποτε, αφήστε τα όλα όσο πιο θολά είναι δυνατόν, και κρατήστε την ένταση του ήχου εξαιρετικά χαμηλά.
Όπως μου είπαν στην Καλιφόρνια, κατά τη διάρκεια μιας σύσκεψης:
«Μην μας δείχνετε τις σκληρές εικόνες των Αφρικανών που υποφέρουν … Εδώ, οι άνθρωποι είναι πολύ ευαίσθητοι!”
Νεοαποικιοκρατία; Σύγχρονη δουλεία; Δεν μας αρέσουν αυτοί οι όροι. Ανήκουν στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Πέθαναν με τη Σοβιετική Ένωση, ή όχι;»
***
Όσο βασιλεύει η Αυτοκρατορία, όσο οι κανόνες της Δύσης κυριαρχούν σε όλο τον πλανήτη, οι πρόσφυγες θα πρέπει να διασχίζουν επικίνδυνες θάλασσες πάνω στις εύθραυστες λέμβους τους.
Κάποιοι θα πεθάνουν, άλλοι θα τα καταφέρουν.
Αυτοί που θα τα καταφέρουν θα πρέπει να προσαχθούν σε δίκη. Αυτό που έκαναν ορίζεται ως “παράνομο”. Θα πρέπει να αποδείξουν ότι διώκονται στη χώρα καταγωγής τους, ότι οι ζωές τους απειλούνται.
Ένα πονηρό παιχνίδι … Ένα πολύ βρώμικο παιχνίδι … Όπως και στις ημέρες της Ιεράς Εξέτασης, άνδρες, γυναίκες και παιδιά που βρέθηκαν αντιμέτωπα με τη Δυτική Χριστιανική “δικαιοσύνη” θα πρέπει να πουν ψέμματα, προκειμένου να επιβιώσουν.
Δεν θα είναι σε θέση να πουν: «Έπρεπε να ξεφύγω, επειδή η χώρα σας σκότωσε την οικογένειά μου”. Ή ότι: «η ήπειρός σας λήστεψε το βιός μου».
Ο φόβος του διωγμού … ένας «γνήσιος» πρόσφυγας θα πρέπει να εφεύρει την φανταστική ιστορία της/του, τον βασανιστή της/του: κάτι που να εγκρίνεται από την Αυτοκρατορία.
Τότε, και μόνο τότε, ένας πρόσφυγας θα έχει τουλάχιστον μια μικρή ευκαιρία να λάβει άσυλο, μια στέγη και ένα κομμάτι ψωμί – ένα μικροσκοπικό κομμάτι από ό, τι είχε ήδη κλαπεί από την πατρίδα του.
Μετάφραση αποκλειστικά για το Νόστιμον Ήμαρ: Γκουσδουβάς Χρήστος |Επιμέλεια κειμένου – Συντακτική Ομάδα Νόστιμον Ήμαρ