Ερωτήσεις της ημέρας:
Γιατί χτες, ημέρα Τρίτη, πνίγηκαν 400 πρόσφυγες από τη Λιβύη στα ανοιχτά της Ιταλίας, προσπαθώντας να διασχίσουν τη Μεσόγειο με ένα σαπιοκάϊκο, με σκοπό να περάσουν στην Ευρώπη και να κυνηγήσουν ένα καλύτερο αύριο; Γιατί το 2014, μόνο στα νερά της Μεσογείου, πνίγηκαν 3.100 πρόσφυγες;
Γιατί κάθε μέρα που περνάει, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, η υγρή αυτή εκατόμβη αυξάνεται με ραγδαίους ρυθμούς και κανείς δεν κάνει τίποτα;
Η απάντηση είναι μία και απλή.
Γιατί, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Ένωση, μιας και οι 3 χώρες, Ισπανία, Ιταλία και Ελλάδα, που δέχονται αυτό το κύμα μετανάστευσης από την Αφρική και την Ασία, ανήκουν στην Ευρωπαϊκή «οικογένεια», δεν τίθεται θέμα «μεταναστευτικής έκρηξης» προερχόμενης από τις συνεχόμενες εντάσεις και τις πολεμικές συρράξεις στις 2 γείτονες ηπείρους.
Το θέμα δεν εξετάζεται συνολικά αλλά μεμονωμένα. Κάθε βάρκα που πιάνεται, κάθε πρόσφυγας που συλλαμβάνεται είναι μια μονάδα και όχι ένα κομμάτι που προβλήματος.
Ο λόγος απλός.
Αν χρειαστεί να εξεταστεί το μεταναστευτικό ως ολότητα θα πρέπει εξαρχής να αναζητηθούν οι λόγοι που το προκάλεσαν. Και αφού βρεθούν αυτοί οι λόγοι (διόλου δύσκολο), θα πρέπει και οι εμπλεκόμενοι φορείς να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Και τότε η Ευρώπη θα έρθει αντιμέτωπη με τη δική της συμμετοχή στο έγκλημα.
Θα πρέπει να παραδεχτεί τις ενοχές της και τη συμβολή της στην αποσταθεροποίηση της Μέσης Ανατολής και των χωρών της Αφρικής, είτε μέσω της άμεσης εμπλοκής της είτε μέσω της έμμεσης συνεπικουρίας, λειτουργώντας τόσα χρόνια ως δίαυλος στα γεωπολιτικά και στρατιωτικά παιχνίδια των ΗΠΑ.
Θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι αυτές που δέχονται την πίεση αυτών των μεταναστευτικών κυμάτων. Έχουν άλλωστε τα δικά τους ζητήματα να επιλύσουν στα σύνορά τους με το Μεξικό (εκατοντάδες Μεξικανοί και Λατινοαμερικάνοι χάνουν τη ζωή τους στην προσπάθειά τους να περάσουν στην ενδοχώρα και να γλιτώσουν από την κόλαση της «πίσω αυλής των ΗΠΑ», με τις χώρες να έχουν μετατραπεί σε μια κόλαση ναρκωτικών, όπλων και ασταμάτητης βίας μετά τις συνεχόμενες επεμβάσεις της Αμερικής).
Αυτοί που πληρώνουν το… μάρμαρο είναι πρωτίστως οι χώρες του Νότου. Καθίστανται η πύλη εισόδου των προσφύγων και όντας δέσμιες συμβάσεων με την υπόλοιπη Ευρώπη (βλ. Δουβλίνο 2 και άλλες), έχουν μετατραπεί σε φυλακές ανθρώπων, εγκλωβισμένων στις χώρες άφιξης και ανίσχυρων να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον.
Ο θάνατος αποτελεί τη μοναδική επιλογή για αυτούς τους νέους «κολασμένους» της γης και το μόνο δίλημμα με το οποίο έρχονται αντιμέτωποι είναι η επιλογή του μέρους που θα πεθάνουν, στη χώρα τους ανάμεσα σε σφαίρες, βόμβες και τζιχαντιστές, σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών ‘πολιτισμένης’ ευρωπαϊκής χώρας, σε κάποια πλατεία εγκαταλελειμμένοι από θεούς και δαίμονες ή τέλος στα φονικά νερά της Μεσογείου.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, πιστή στο νεοφιλελεύθερο δόγμα που εφαρμόζει πια ως άσκηση πολιτικής, αρνείται την παραδοχή ύπαρξης συνόλου και κοινωνίας και εξετάζει το πρόβλημα ως μονάδα, αποφεύγοντας χαρακτηριστικά την εξαγωγή συμπεράσματος ώστε να λυθεί ο γόρδιος δεσμός που ταλανίζει και οδηγεί στην εξαθλίωση εκατοντάδες αβοήθητες ψυχές.
Όσο λοιπόν η Ευρωπαϊκή Ένωση «στρουθοκαμηλίζει» και κρύβεται πίσω από τα δάχτυλα των παροικούντων των Βρυξελλών, χιλιάδες άνθρωποι θα συνεχίζουν να χάνονται στα νερά και στα χώματα της ηπείρου που κάποτε γέννησε τον Διαφωτισμό αλλά πλέον έθαψε τον Άνθρωπο.