Μεγάλη πέραση έχει αυτές τις μέρες μια όμορφη ΟΝΝΕΔίτισσα η οποία γράφει στη σελίδα της στο Facebook ότι στο Πολυτεχνείο δεν είχαμε νεκρούς.
Δεκάδες, ίσως εκατοντάδες, αναπαράγουν αυτά που λέει και γράφει. Όχι επειδή εξοργίζονται από αυτά που διαβάζουν, αλλά γιατί τους κάνει εντύπωση πώς μια τόσο νέα και όμορφη κοπέλα βρωμάει ναφθαλίνη.
Άποψή μου είναι ότι αν αυτή η κοπέλα δεν ήταν τόσο νέα και τόσο όμορφη, κανείς δεν θα της έδινε σημασία. Άλλωστε, για αυτή τη δουλειά υπάρχουν άλλες πιο σιτεμένες και πιο ΝΔτισσες από εκείνη.
Η «διαπόμπευση» ηλιθίων είναι ένα από τα πιο συνηθισμένα «σπορ» στο διαδίκτυο. Το έχω κάνει κι εγώ, κι ας μην είμαι τόσο περήφανος γι’ αυτό· προσπαθώντας όμως να βάλω όσο χιούμορ νομίζω ότι διαθέτω. Αν και κατά τη δική μου αντικειμενική άποψη έχω περισσότερο χιούμορ από όλους σας, απλά δεν το έχετε μάθει ακόμη.
Έχω ξαναγράψει παλιότερα ότι δεν με ενδιαφέρει να απλώνω τεράστια κείμενα-σεντόνια για να αντικρούσω προσωπικές απόψεις. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να γράφει αυτό που πιστεύει, αρκεί να μην χρησιμοποιεί ψευδή στοιχεία για να το αποδείξει. Ο Πάσχος Μανδραβέλης το είχε κάνει κάποτε κι έφαγε τα μούτρα του.
Δεν υπάρχει ευκολότερο πράγμα από το να αποδομείς ηλιθίους. Είναι σα να κλέβεις εκκλησία κρατώντας στο χέρι το γλειφιτζούρι από ένα τετράχρονο που κλαίει με λυγμούς στην κορυφή της τσουλήθρας ενώ η μαμά του μιλάει στο κινητό καπνίζοντας.
Παρόλα αυτά, η αποδόμηση τους είναι άκρως διασκεδαστική. Και για εκείνους που τη γράφουν, αλλά και για τους ίδιους που βρίσκονται στο στόχαστρο. Κι αυτό γιατί αποκτούν τη δημοσιότητα που –δεν- τους αναλογεί σε χρόνο ντε-τε.
Αυτή η δημοσιότητα είναι κι ο λόγος για τον οποίο γράφουν τέτοιου είδους πράγματα δημόσια. Κι είναι ικανοί για όλα. Είναι ικανοί να γράψουν ακόμη κι ότι «θα πίστευα ότι στο Πολυτεχνείο είχε νεκρούς μόνο αν υπήρχε YouTube ή τράβαγε κάποιος βίντεο με το κινητό του την είσοδο του τανκ».
Παρόλα αυτά, ακόμη κι αν δούμε κάποια όμορφη ΟΝΝΕΔίτισσα να γράφει κάτι τέτοιο, ξέρουμε ότι δεν γέμισε με φίλους τη σελίδα της επειδή είναι ερωτευμένη με τον Αντώνη Σαμαρά, αλλά γιατί οι μισές φωτογραφίες της δείχνουν φάτσα κάρτα την κορμάρα της. Κι όταν ακόμη περισσότεροι χρήστες -οι οποίοι αγνοούσαν την παρουσία της ως τώρα- δουν τί φωτογραφίες έχει ανεβάσει, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα την κάνουν λάικ για να της γράψουν στα σχόλια ότι έχουν πάθε μουνόπλακα μαζί της και θέλουν να της πιάσουν το μπούτι στην επόμενη ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Όσον αφορά την ίδια, είναι πέρα από βέβαιο ότι απολαμβάνει όσο τίποτα την προσοχή που έχει τραβήξει την ημέρα της επετείου του Πολυτεχνείου.
Η ανακύκλωση του φασίστα είναι καλό πράγμα όταν γίνεται με τον σωστό τρόπο και την κατάλληλη στιγμή. Όταν, για παράδειγμα, το Ποτάμι έγραφε ότι οι φοιτητές το 1973 πάλεψαν εναντίον των κομματικών μηχανισμών, φυσικά και θα ασχοληθείς μαζί του. Το Ποτάμι είναι ένα κόμμα που κρύβει νοσταλγούς της χούντας αλλά δεν έχει τα αρχίδια να το παραδεχτεί, γιατί τότε κανείς δεν θα το κάνει παρέα.
Εκτός από τους Χρυσαυγίτες που κατά βάθος αγαπάνε πολύ τον Σταύρο Θεοδωράκη.
Όμως η ΟΝΝΕΔίτισσα που έχει τη σημαία της ΝΔ να κρέμεται πάνω από το προσκεφάλι της όταν τραβάει σέλφι με μαγιό, δεν έχει καμία δουλειά ούτε στους τοίχους μας, ούτε στα άρθρα των ηλεκτρονικών ΜΜΕ.
Γι’ αυτό κι εγώ είμαι με το μέρος της. Τη στηρίζω απόλυτα να συνεχίσει να κάνει ό,τι κάνει. Διότι γνωρίζω ότι ο τόπος μας χρειάζεται τέτοιου είδους ανθρώπους με ημερομηνία λήξης.
Άλλωστε, ο φασίστας δεν ανακυκλώνεται ποτέ. Λήγει, και μετά έρχεται κάποιος άλλος για να πάρει τη θέση του, προσφέροντας ακόμη περισσότερο θόρυβο στο ήδη ανυπόφορο διαδίκτυο του όχλου και της ασυναρτησίας.
(Όσοι δεν έχουν ιδέα για πιο πράγμα μιλάω, να ρίξουν μια ματιά στα σημερινά δημοσιεύματα. Άλλη διαφήμιση σε φασίστες δεν κάνω)
(Από το κείμενο αυτό εξαιρούνται όσοι έχουν θεσμικό ρόλο. Όσο κι αν θέλουμε να ξεχάσουμε ότι η Σοφία Βούλτεψη είναι η κυβερνητική μας εκπρόσωπος)