Ήταν 8 του Φλεβάρη όταν ο Αλέξης Τσίπρας έκλεινε τις προγραμματικές του δηλώσεις λέγοντας μεταξύ άλλων “είμαστε σάρκα από τη σάρκα αυτού του λαού, είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας και αυτό θα υπηρετήσουμε μέχρι τέλους”. Από τότε κύλησε πολύ νερό, με πολλά λάθη στο εσωτερικό αλλά και σωστές κινήσεις που υπήρχαν στις υποσχέσεις του, και πολλές υποχωρήσεις στο εξωτερικό αλλά και συνεχή προσπάθεια για να καταφέρει κάτι καλύτερο από ό,τι του πρόσφεραν, από ό,τι οι άλλοι θα είχαν υπογράψει δίχως αντίρρηση. Πολλά, πάρα πολλά ίσως μπορούμε να καταλογίσουμε στον πρωθυπουργό, όχι όμως ότι δεν διαπραγματεύτηκε, ότι δεν έβγαλε το λάδι στους δανειστές, ότι δεν υπήρξε το σκληρό καρύδι που δεν περίμεναν, ότι έβγαλε ποτέ -απ’ την άκρη του μυαλού του έστω- πως κουβαλάει μαζί του και τον καθαρό λόγο της αριστεράς. Πέντε μήνες και φτάσαμε στο χτες, στο απροχώρητο, στο σκληρότερο τελεσίγραφο των, τάχα μου, εταίρων μας.
Τι έκανε ο Αλέξης Τσίπρας; Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο από αυτό που τον λοιδόρησαν όταν συγκινούνταν προφέροντάς το στις 8 Φλεβάρη: υπηρέτησε το Σύνταγμα της χώρας. Όταν κάθε άλλη εναλλακτική εξαντλήθηκε, κατέφυγε σε αυτό και στον λαό που από αυτό ορίζεται ως κυρίαρχος. Με δημοψήφισμα του δίνει πρώτη φορά τη δυνατότητα, μετά από σαράντα χρόνια, να ξαναορίσει με άμεση απόφασή του το μέλλον του. Το δίλημμα; Ναι ή όχι στην πρόταση των δανειστών. Η δικιά μου απάντηση είναι ξεκάθαρη και είναι όχι.
- Όχι γιατί πρώτη φορά μου δείχνουν ότι με σέβονται.
- Όχι γιατί πρώτη φορά μετά από δεκαετίες κάποιος Έλληνας πολιτικός δε βγαίνει στο εξωτερικό με το κόμπλεξ του κατώτερου συγγενή απ’ το χωριό.
- Όχι γιατί δε θέλω η ψήφος μου να συμβάλλει στη διαιώνιση των αδικιών, στα βάρη πάντα στους φτωχούς, πάντα στους αδύναμους.
- Όχι γιατί είμαι ένας απ’ το 1,5 εκατομμύριο ανέργων που δημιούργησαν τα ναι των προηγούμενων.
- Όχι γιατί τα διαβάσματά μου, οι ποιητές, οι φιλόσοφοι και οι συγγραφείς που με διαμόρφωσαν, με πείθουν να μην φοβάμαι τίποτα όταν υποστηρίζω τα ιδανικά μου.
- Όχι γιατί αυτό είναι η αξιοπρέπεια: να διαλέγω εγώ πώς θα παλέψω για τη ζωή μου και πώς εν τέλει θα τη ζήσω.
- Όχι γιατί κοιτάζω σε κανάλια και πολιτικούς ποιοι υποστηρίζουν το ναι και τρέχω με σιγουριά για το σωστό μου απέναντι.
- Όχι γιατί γεωγραφικά είμαι στην Ευρώπη, ιδεολογικά όμως είμαι σε όλο τον πλανήτη, δεν έχω ανάγκη την υποταγή για να μείνω εκεί.
- Όχι γιατί είκοσι χρόνια τώρα έχω φάει τις σόλες των παπουτσιών μου σε πορείες και συγκεντρώσεις υποστηρίζοντας κι άλλα όμοια όχι όπως στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, στην παράδοση του Οτσαλάν, στον πόλεμο στο Ιράκ, στην αστυνομική ασυδοσία (απ’ τον θάνατο του Γρηγορόπουλου ως των αφροαμερικανών στις ΗΠΑ), στην εξόντωση των Παλαιστίνιων, στους φράχτες της Ευρώπης, στα μνημόνια, στους φασίστες της Χρυσής Αυγής.
- Όχι γιατί δεν ξεχνάω ότι το ευρώ ή η δραχμή είναι ένα εργαλείο άσκησης οικονομικής πολιτικής. Ένα απλά εργαλείο στην υπηρεσία μας κι όχι εμείς στη δικιά του.
- Όχι γιατί μια ακόμη υπογραφή θα στείλει κι άλλους φίλους μου κι άλλους γνωστούς μου μετανάστες στο εξωτερικό ζώντας κάπου που δε θα θέλουν, μακριά από όσους θέλουν.
- Όχι γιατί είναι κάτι αρνήσεις που δεν τις φτάνουν όλα τα ναι του κόσμου. Είναι κάτι αρνήσεις που συστήνονται στο ξημέρωμα πεταλούδες και τις βρίσκει το βράδυ δράκους.
- Όχι γιατί είμαι αριστερός. Με γνώση και συναίσθηση της σοβαρότητας της απόφασής μου θα πάω να ψηφίσω, με σφιγμένη γροθιά θα αγωνιστώ απέναντι σε όσα δύσκολα θα έρθουν και την ίδια σφιγμένη γροθιά θα υψώνω για να υπενθυμίζω στους δικούς μου ότι όσο δε με απογοητεύουν, όσο με υπολογίζουν θα είμαι δίπλα τους.