Πέντε κάδοι και ένα αυτοκίνητο. Αυτές είναι οι «καταστροφές που θύμισαν 2008», αγαπητέ lifoαναγνώστη. Πέντε κάδοι και ένα αυτοκίνητο ήταν οι «τεράστιες καταστροφές», αγαπητέ megaθεατή.
Και όλα ξεκίνησαν κάπως έτσι.
Χθες το απόγευμα κατέβηκα στα Προπύλαια περιμένοντας να μην μπορώ να περάσω από τον κόσμο. Σε όλο το δρόμο από το Μοναστηράκι μέχρι την Πανεπιστημίου είχα ελπίδα. Ελπίδα ότι θα δω κόσμο πολύ, ότι ο κόσμος θα κετευθύνει την οργή του στα σωστά πρόσωπα. Ελπίδα ότι ο κόσμος θα φωνάξει. Θα ακουστεί. Θα συμμετάσχει. Ελπίδα ότι ο κόσμος νοιάζεται.
Κόσμος υπήρχε. Πολύς. Στο Μοναστηράκι. Kι έπινε καφέ κι έτρωγε Greek σουβλάκι και αργότερα θα πήγαινε για ποτάρες στο Γκάζι. Σαββάτο βράδυ και περνάμε τέλεια στην Αθήνα.
Ακούστηκε ότι υπήρχαν 10.000 άτομα στην πορεία κι άλλοι τόσοι μπάτσοι, χώρια οι ασφαλίτες. Έχω πάρα πολλές αμφιβολίες για το αν ισχύουν αυτά τα νούμερα αλλά ας πάρουμε ως δεδομένο ότι ισχύουν. Μιλάμε για μία πόλη 5 εκατομμυρίων κατοίκων και ονομάζουμε μαζική μια πορεία με 10 χιλιάδες από αυτούς. Μιλάμε για τις 6 Δεκεμβρίου, τη μέρα που αποδίδουμε τιμή στη μνήμη του δολοφονημένου Αλέξη. Μιλάμε για το 2014 που ο κολλητός του κάνει απεργία πείνας και βρίσκεται ένα βήμα πριν το θάνατο, διεκδικώντας τα αυτονόητα. Μιλάμε για τη χώρα στην οποία αργοπεθαίνουν πρόσφυγες στην κεντρική πλατεία της πρωτεύουσάς της. Μιλάμε για την Ελλάδα της φτώχειας, της πείνας και της αστυνομοκρατίας. Και μιλάμε για μερικές χιλιάδες άτομα, μόνο, που κατέβηκαν να διαδηλώσουν.
Αυτό δεν είναι μαζικότητα. Αυτό δεν είναι καν πορεία. Αυτό λέγεται «συνάντηση το know us better».
Η απογοήτευσή μου γιγαντώθηκε όταν γυρνώντας άκουσα δύο – το πολύ 17 χρονών – παιδιά να συζητούν. Η κοπέλα έλεγε ότι ο πατέρας της την έπρηζε να κατέβουν στην πορεία και ο φίλος της απάντησε ότι σιγά μην έτρεχε στην πορεία λες και δεν είχε τίποτα καλύτερο να κάνει. Προφανώς πέρασαν τέλεια στην παρτάρα που είχαν πάει.
Η ελπίδα μου σας χαιρετάει από τον πάτο ενός κουβά γεμάτου με σκατά. Καμία οργή, κανένας θυμός, καμία αγανάκτηση. Ντροπή και απογοήτευση μόνο.