Σχολιάζοντας στο προφίλ του το χτεσινό μου κείμενο, ο Παναγιώτης Χατζηστεφάνου εξέφρασε την επιθυμία του να κάνω ένα κείμενο για το Ποτάμι.
Βέβαια, ο Παναγιώτης Χατζηστεφάνου είναι λίγο άδικος μαζί μου, αφού έχω γράψει πολλές φορές για το Ποτάμι σε διάφορα κείμενα για άσχετα θέματα, ενώ έχω γράψει και ειδικά για το Ποτάμι ΕΔΩ, ΕΔΩ, ΕΔΩ, ΕΔΩ, ΕΔΩ και ΕΔΩ.
Σε κάθε περίπτωση, αποφάσισα σήμερα, 3 μέρες πριν τις εκλογές, να γράψω ένα κείμενο και να το ονομάσω “Ο Ποδονίφτης”, όπως δηλαδή συνηθίζει να αποκαλεί το Ποτάμι ο Παναγιώτης Χατζηστεφάνου. Και σε αυτό δεν έχει καθόλου άδικο.
Το Ποτάμι μπήκε στη ζωή μας πριν από περίπου 11 μήνες, όταν ο Κώστας Σημίτης – μετά το φιάσκο των 58 – έψαχνε απεγνωσμένα έναν τρόπο να συνεχίσει να κυβερνάει την Ελλάδα, όπως κάνει τα τελευταία 18 χρόνια. Και τον βρήκε.
Για όσους δε θυμούνται, το Ποτάμι ιδρύθηκε μια μέρα μετά τη διάλυση των 58 – όταν η περίφημη ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς ναυάγησε οριστικά -, γεγονός που εξέπληξε την Όλγα Τρέμη και τον Γιάννη Πρετεντέρη, αφού δεν πρόλαβαν να ενημερωθούν σχετικά από το αφεντικό τους το οποίο έβαλε επικεφαλής στο κόμμα του Κώστα Σημίτη τον επί μια 8ετία πιστό υπάλληλό του.
Η επιλογή του Σταύρου Θεοδωράκη δεν ήταν καθόλου τυχαία, αφού είναι γνωστό ότι οι Έλληνες ψηφίζουν όποιον μαλάκα βλέπουν περισσότερο στην τηλεόραση. Επικοινωνιολόγος δεν είμαι αλλά το Ποτάμι έπαιξε σωστά το επικοινωνιακό παιχνίδι. Επένδυσε πολλά στο διαδίκτυο και τα social media κι έχτισε την αρχηγική περσόνα του μέχρι πρότινος λιγομίλητου δημοσιογράφου πετραδάκι-πετραδάκι.
Ο Σταύρος με το σακίδιο, με τη βέσπα, με το μεγάλο ρολόι και με το χίπστερ γυαλί, ο Σταύρος στις αγελάδες, ο Σταύρος στις μπανάνες, ο Σταύρος με τρίκυκλο, με ψάθινο καπέλο, με γκλίτσα, με σαγιονάρα, ο Σταύρος να μαγειρεύει, ο Σταύρος να μαζεύει σκουπίδια. Μόνο τον Σταύρο να χέζει δεν μας έδειξαν.
Στην τηλεόραση το Ποτάμι δε χρειάστηκε να κάνει τίποτα, αφού οι πόρτες ήταν πάντα ανοιχτές και τα σκυλιά δεμένα για τον Σταύρο. Ο ενικός που χρησιμοποιούσαν μαζί του οι δημοσιογράφοι – δήθεν επειδή τον ήξεραν από παλιά, δεν τους έβγαινε ο πληθυντικός, δίπλα-δίπλα κατουρούσαν άλλωστε κάποτε, φιλαράκια μωρέ -, δεν ήταν καθόλου αυθόρμητος. Ο Σταύρος έπρεπε πάση θυσία να γίνει φίλος με τον μέσο Έλληνα τηλεθεατή – κάτι χίπστερ χαζογκόμενες και σιτεμένες νοικοκυρές δηλαδή. Κι έγινε.
Η αρχηγική περσόνα του Σταύρου πλαισιώθηκε αρχικά από άτομα της πιάτσας. Το μόνο εύκολο εκείνη την περίοδο ήταν να ενταχθείς στο Ποτάμι. Εκπαιδευτικοί, γιατροί, οικονομολόγοι, ηλεκτρολόγοι, επιχειρηματίες, δεν είχε καμία σημασία. Αρκεί να φαινόταν ότι ήταν άνθρωποι της αγοράς κι άρα την ήξεραν καλά. Βέβαια, η πολιτική δεν έχει καμιά σχέση με τη δουλειά αλλά αυτό ελάχιστα απασχολούσε το Ποτάμι που αφήνει μέχρι σήμερα την πολιτική του ταυτότητα να πλανιέται στον αέρα, όπως πλανιέται το φάντασμα του κομμουνισμού πάνω από την Ευρώπη.
Όχι στα κόμματα αλλά με όλα τα κόμματα. Και με Μνημόνιο και χωρίς Μνημόνιο. Και με ΝΔ και με ΣΥΡΙΖΑ. Σταύρος κερνάει, Σταύρος πίνει.
Το Ποτάμι δοκιμάστηκε για πρώτη φορά στις ευρωεκλογές, χωρίς να έχει ανακοινώσει σε ποιον σχηματισμό του Ευρωκοινοβουλίου θα ενταχθεί. Μας το είπε μετά. Και αυτό του βγήκε σε καλό. Το 6,6% που απέσπασε ήταν ένα αρκετά καλό ποσοστό.
Λίγο ακροδεξιά ρητορική, λίγο νεοφιλελέδικη, λίγο αριστερή, τουϊταρίσματα ψαγμένης μαλακίας, κουβέντα με τον αμπελοφιλόσοφο ταρίφα Στέλιο Ράμφο, κλεμμένα σποτ, κλεμμένες αφίσες, κλεμμένα όλα. Όλες οι παπαριές που μπορούσε να σκαρφιστεί το επικοινωνιακό επιτελείο του Ποταμιού επιστρατεύτηκαν για να φτιαχτεί ο Ποδονίφτης που θα ξέπλενε το σύστημα.
Στο δρόμο προς τις εθνικές εκλογές, το Ποτάμι άφησε όλα τα υπόλοιπα κόμματα να σφαχτούν μεταξύ τους, ενώ ο Σταύρος περιφερόταν από εκπομπή σε εκπομπή αποκαλύπτοντας τί έχει στο σακίδιο, μιλώντας για πανεπιστήμια λαδιού, ντομάτας και ρίγανης, μοιράζοντας κουπόνια των 10 ευρώ που χρηματοδοτούν το κόμμα και κυρίως εξαίροντας τον εαυτό του που δουλεύει από τα 15 του, ενώ οι άλλοι πολιτικοί είναι ανεπάγγελτοι.
Στο μεταξύ, ενέταξε στο δυναμικό του τη Δράση και μερικούς ετοιμοθάνατους πρώην αριστερούς βουλευτές, αφού το απολιτίκ χιπστεροδεξερωδεναπαντωπαμεγιακαναποτακιστηνΑγιαςΕιρήνης κοινό στο οποίο στοχεύει δεν είναι αρκετό για να του εξασφαλίσει την τρίτη θέση. Δεν είναι αρκετό ούτε μετά τη δημιουργία του κόμματος-φάρσα από τον πιο γκάου πρωθυπουργό που πέρασε ποτέ από την Ελλάδα, η οποία κάθε άλλο παρά πρωτοβουλία του Γιώργου Παπανδρέου ήταν και σκοπό είχε να εξαφανίσει από τον χάρτη το ήδη ισοπεδωμένο ΠΑΣΟΚ.
Εξάλλου, ο αρχικός στόχος ψαλιδίσματος των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε παταγωδώς. Ή έστω δεν τους βγήκε όπως τον είχαν σχεδιάσει.
Με τις εκλογές προ των πυλών, κανείς δε ξέρει ποιες ακριβώς είναι οι πολιτικές θέσεις του Ποταμιού αλλά ο Σταύρος Θεοδωράκης υπόσχεται να μας τις αποκαλύψει όταν τον αναδείξουμε σε τρίτη δύναμη.
Το Mega Channel πρέπει να μπει στην επόμενη κυβέρνηση ο κόσμος να χαλάσει. Με τη Χρυσή Αυγή εξοβελισμένη από όλα τα πάνελ – γιατί άραγε; – αυτό έμοιαζε αρχικά εύκολο. Αλλά τελικά δεν ήταν.
Το Ποτάμι δε θέλει την τρίτη διερευνητική εντολή. Θέλει να είναι η πρώτη επιλογή κυβερνητικής συνεργασίας.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης δε θέλει να σώσει τη χώρα, όπως είπε. Θέλει να σώσει τα συμφέροντα του Μπόμπολα και να είναι ο άνθρωπος του Σημίτη μέσα στην επόμενη κυβέρνηση.
Το Ποτάμι δε θέλει να τα αλλάξει όλα χωρίς να γκρεμίσει τη χώρα, όπως διαφημίζει. Θέλει να τα γαμήσει όλα χωρίς να αλλάξει τίποτα.
Και σας καλεί να το ψηφίσετε. Μην το κάνετε.
by To Skouliki Tom
(Ανήθικο δίδαγμα: Ποταμίσιοι φίλοι του μπλογκ, λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω αλλά το Ποτάμι δε θα βγει τρίτο. Μην πιστεύετε τις δημοσκοπήσεις. Είναι οι ίδιες που το έβγαζαν τρίτο και στις ευρωεκλογές. Δεν πειράζει, Σταύρο Θεοδωράκη. Η δουλειά σου θα γίνει κι έτσι. Εκτός αν πάρει αυτοδυναμία ο ΣΥΡΙΖΑ. Σε κάθε περίπτωση, θα είναι οι τελευταίες σου εκλογές. Η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει και για σένα.)
Λειτουργούν ιαματικά λασπόλουτρα στη σελίδα μας facebook.com/TheThreeMooges