Παρακαλώντας, λοιπόν, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας τους Ευρωπαίους εταίρους να δεχτούν τις άγνωστες μέχρι στιγμής μεταρρυθμίσεις που αποφάσισε η σοφότατη ελληνική κυβέρνηση ως κατάλληλες για την επόμενη τετραετία, ζήτησε, λέει, να σκεφτούν και να αποφασίσουν με σύνεση. Κρίνεται γαρ το μέλλον της Ευρώπης.
«Να προσχωρήσουν οι θεσμοί στον ρεαλισμό», είπε κατά λέξη, εννοώντας, προφανώς, ότι η ελληνική κυβέρνηση γνωρίζει αντικειμενικά τις συνθήκες υπό τις οποίες κείται η ελληνική κοινωνία και, επιπλέον, ότι γνωρίζει και τον τρόπο παλινόρθωσης της, μέσω των θεσμών της Ευρώπης.
Καταρχήν, και μόνο η χρήση της λέξης ρεαλισμός είναι ύποπτη. Δεν νοείται πολιτικός ηγέτης ενάντιος στα προηγούμενα τέρατα να χρησιμοποιεί δημοσίως στο πολιτικό του λεξιλόγιο τον όρο «ρεαλισμός», ένα στοιχείο, δηλαδή, που η πρώην κυβέρνηση, νυν αντιπολίτευση διατείνονταν ότι ο ίδιος δεν διαθέτει. Διότι ο ρεαλισμός αυτός είναι η αποδοχή των βάναυσων αποικιακών απαιτήσεων, η περαιτέρω υποδούλωση ανθρώπων με βαριά βλάβη στο νοητικό, η υποθήκευση κι’ άλλων γενεών στο όνομα της διατήρησης του ευρωπαϊκού εφιάλτη, μπλα-μπλα.
Ρεαλισμός, μια λέξη πιο ξεφτισμένη και από τα πουκάμισα του Ψαριανού, μια λέξη που μόνο φρίκη μπορεί να προκαλέσει σε νοήμονες ανθρώπους και στον σύγχρονο φιλοσοφικό κόσμο, ξεστομίζεται τόσο εύκολα από αυτόν που μετά χαράς ψηφίζατε τον Γενάρη, ενώ τώρα, που βλέπετε ότι δεν έχει συνταξούλα, αυξησούλα και ευκολότερη εκδρομούλα στην Μύκονο, τα σπάσατε και γίνεστε λίγο πιο hipster, Ποταμίσιοι κάγκουρες ή επιστρέφετε στο περιβάλλον της ανατροφής σας, Νέα Δημοκρατία και post-whatever ΠΑΣΟΚ.
Από φιλοσοφική άποψη δε ο Ρεαλισμός αποτελεί ένα παντελώς άχρηστο σύστημα μελέτης και αντίληψης των στοιχείων που διαχειρίζεται ένα υποκείμενο. Προϋποθέτει, δηλαδή, ότι προϋπάρχει μια συγκεκριμένη πραγματικότητα, που υφίσταται ανεξαρτήτως συνθηκών της ανθρώπινης αντίληψης και αυτό είναι θέσφατο ακόμη και αν ο άνθρωπος δεν μπορεί να την ερμηνεύσει. Κάτι τέτοιο, φυσικά, ακόμη δεν είναι ούτε καν επιστημονικά αποδεδειγμένο, αλλά μάλλον το αντίθετο, καθώς είναι πιθανό αυτήν την στιγμή μέσα σε κάποιο pixel των λέξεων που διαβάζετε να βρίσκεται μια άλλη πραγματικότητα, που οσονούπω θα διασταλεί και εν ακαρεί θα διαλύσει σε άπειρα υποατομικά σωματίδια την μίζερη ζωούλα σας.
Πρόκειται, δηλαδή, στην ρίζα της σκέψης, για μια άκρως φασιστική πεποίθηση όσον αφορά τον τρόπο λειτουργίας του κόσμου, όπου κάποιοι συγκεκριμένοι καθορίζουν τι είναι ρεαλιστικό, ορθολογικό, πραγματικό, και οι υπόλοιποι φυσικά, επειδή δεν διαθέτουν τα μέσα, είναι αναγκασμένοι να συμφωνήσουν και να συμμορφωθούν σε αυτά τα πλαίσια, αλλιώς περιθωριοποιούνται, καταδικασμένοι να υποστούν ότι συνεπάγεται η απομόνωση.
Βέβαια, τώρα, όλοι, και λογικό είναι, ενοχλούνται από τις δουλικές διαπραγματευτικές τακτικές του ΣΥΡΙΖΑ, είναι η alternative τάση, αφού είχαμε ξεκινήσει με άλλο tempo και τώρα ανεχόμαστε να μας φοράνε γραβάτες κάτι ανεκδιήγητοι πορνόγεροι που παριστάνουν τους φορείς των θεσμών.
Σε προσωπικό, όμως, επίπεδο, θυμόμαστε καλά ο ένας τον άλλον και ας πέρασαν μερικοί μήνες. Ξέρουμε πολύ καλά ποιοι ήταν αυτοί που φώναζαν «πρώτη-φορά-αριστερά» και ποιοι ανέχτηκαν τις προεκλογικές ατασθαλίες των κυβερνώντων· ποιοι αγνόησαν τους εκκλησιαστικούς θεατρινισμούς, άλλα έδειξαν δυσφορία στο προσκύνημα ταριχευμένου σπληνάντερου σε κοινή θέα, ποιοι πίστευαν ότι έπρεπε να παραμείνει η Ελλάδα στον ευρώ και να διαπραγματευτεί σκληρά και τώρα αυτοκαθορίζονται ξεδιάντροπα ως «ευρωσκεπτικιστές», λες και αποτελεί δίλημμα η μεθοδευμένη εξόντωση αντί της επανεκκίνησης του συστήματος.
Και βέβαια, αν το πιάσουμε το πράγμα και από την άλλη πλευρά, η δικαιοσύνη ακόμη έρχεται, όπως και η ελπίδα, που έγινε λεπίδα, και από αναβολή σε αναβολή της δίκης το κτήνος – που είχε γίνει πολύ passé και θα ψοφούσε σιγά-σιγά – ξαναπαίρνει οξυγόνο, κορδώνεται και ετοιμάζεται να βγει και πάλι οργανωμένο στους δρόμους με τους μπαλτάδες, να κόψει όσους λαιμούς χρειάζεται για να ανέλθει στην εξουσία.
Φανταστήκατε ότι έχετε χρόνο να διαπραγματευτείτε με ευρωπαίους αρχιμαφιόζους, ενώ τα κτήνη εντός της χώρας εξασκούνται στο πως θα σας φάνε ζωντανούς;
Όταν έρθει εκείνη η ώρα εγώ δεν θα σας γράφω. Αυτήν την στιγμή, άρτι αφιχθείς από την κόλαση των πανελλαδικών, βρίσκομαι σε έναν κόσμο δικό μου και τώρα σας αφιερώνω λίγο από τον ελεύθερο χρόνο μου. Τότε θα βρίσκομαι σίγουρα κάπου μακριά, οπουδήποτε, ακόμη και σε αντίσκηνο στην Τεχεράνη, ακόμη και σε φυλακή της Βόρειας Κορέας, πραγματικά, οπουδήποτε μακριά από την μαύρη τρύπα του Ρεαλισμού.
Πλησιάζουμε στο έδαφος αγαπητοί, που τόσο περιμένατε για να νιώσετε ασφάλεια. Ανοίξτε τα τρύπια αλεξίπτωτα σας.
*Υ.Γ: Λατρεύω άπειρα καταστροφολογικές εικόνες.