Ο άνθρωπος είναι το μόνο πλάσμα που αρνείται να είναι αυτό που είναι…
«Τριγυρνάμε σκοντάφτοντας απ΄ την μια οφθαλμαπάτη στην άλλη, αποπροσανατολισμένα θύματα προφητών και τσαρλατάνων, που τα θαυματουργά γιατροσόφια τους για φτηνή ευτυχία δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να μας βουλώνουν τα αυτιά και τα μάτια: και πέφτουμε από την μια άβυσσο στην άλλη, περνώντας μες απ΄ τους καθρέφτες σαν μέσα από παγίδες» (Φ. Κάφκα)
Αυτές οι φράσεις αναγγέλλουν με αξιοσημείωτο τρόπο τη σύγχρονη τραγωδία που βιώνει η πολιτική ανθρωπότητα, μια ιλαρό τραγωδία όπως αυτή που περιγράφει ο Κάφκα στα έργα του, κυρίως στη Δίκη, όπου ο ήρωας Γιόζεφ Κ. προσπαθεί με όλη του την ύπαρξη να κατανοήσει τον λόγο για τον οποίο διώκεται από τους μηχανισμούς του Κράτους. Ο εχθρός είναι αόρατος, αλλά υπαρκτός, ζωντανός και αναπνέει, έχει γίνει η σιωπηλή σκιά που τον ακολουθεί σε κάθε του βήμα, καταδικάζοντας τον στην αιώνια αγωνία. Μπορεί το τέλος να μην είναι αίσιο, αλλά οι ήρωες, είτε το θέλουμε είτε όχι, γεννιούνται μέσα από τις τραγωδίες, μέσα από την σύγκρουση με υπέρτερες δυνάμεις. Το παράλογο ως αντίφαση είναι πάντα με το μέρος της αλήθειας και είναι λίγοι εκείνοι που είναι ικανοί να αντιληφθούν την ουσία του.
Η ιλαρό τραγωδία συνεχίζει να παίζεται. Αυτή τη φορά όχι μέσα απ’ τις σελίδες ενός λογοτεχνικού βιβλίου, αλλά στις φυλακές Κορυδαλλού, όπου εδώ και είκοσι μέρες ο αναρχικός κοινωνικός αγωνιστής Ν. Ρωμανός κάνει απεργία πείνας, θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια του την ζωή για να φέρει στο φως ακριβώς αυτό το Παράλογο της κρατικής εξουσίας, μιας εξουσίας που στηρίζεται όχι στην δύναμη της, αλλά στην ηλιθιότητα αυτών που την κρατάνε ζωντανή.
Ξεχνάμε όμως ποιός είναι ο Ν. Ρωμανός. Ο Νίκος δεν είναι κάποιο τυχαίο παιδί, είναι η αρχή και το τέλος μιας κοινωνικής εξέγερσης, αυτής του Δεκεμβρίου του 2008, όπου η αδικημένη νεολαία βγήκε στους δρόμους, τρομάζοντας τους πάντες, για να φωνάξει ότι υπάρχουν ακόμα ιδανικά άξια να αγωνιστεί κανείς, μέσα στη σαπίλα μιας κοινωνίας που συνεχώς καταρρέει. Είναι το 15χρονο παιδί που εκείνον τον παγωμένο Δεκέμβρη, έχασε τον καλύτερο του φίλο, ξεψυχώντας στην αγκαλιά του, από σφαίρες μπάτσου. Είναι εκείνος που βίωσε στο πετσί του (και όχι μέσα από μια αφηρημένη νουβέλα), την άβυσσο του θανάτου, την κρατική βία, την αδιαφορία, τη υπαρξιακή εγκατάλειψη, τον σαδισμό, ολόκληρο τον κοινωνικό κυνισμό. Τον κατηγορούν για αναρχικό μηδενιστή, αλλά ξεχνούν ότι Μηδενιστής δεν είναι εκείνος που δεν πιστεύει σε τίποτα, αλλά εκείνος που δεν πιστεύει σε αυτό που υπάρχει.
Ο Νίκος δεν είναι ένας απλός αντιεξουσιαστής, είναι σύμβολο αγώνα. Η ιστορία των κοινωνικών αγώνων θα τον κατατάξει στους τραγικούς εκείνους αγωνιστές που εξέθεσαν ένα ολόκληρο σύστημα καταστολής, αλλά και σε εκείνους τους λίγους που έσπειραν για ακόμα μια φορά τα σπέρματα της Eλευθερίας. Ο Νίκος με τον αγώνα που διεξάγει σχεδόν μόνος του, δεν ξεφτιλίζει απλά το σύστημα. Αυτό συνεχίζει να κάνει τη δουλειά του, εγγενώς ξεφτιλισμένο. Η ουσία του αγώνα του στην πραγματικότητα ξεβρακώνει μια ολόκληρη κοινωνία, καταρρακώνει τους ίδιους της τους θεσμούς, αποκαλύπτει τη συμπεριφορά της απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό.
Η απεργία πείνας, χορεύοντας τανγκό με το θάνατο, ξεσκεπάζει ένα ολόκληρο σώμα ψευτο-πολιτών που ακόμα οδύρεται για τους καταναλωτικούς παραδείσους που έχασε, που ακόμα θεωρεί τον πλούτο ως την υλική απόδειξη της ανασφάλειας του, που μέσα στην πνευματική του φτώχεια ψάχνει για ταυτότητα και μεγαλείο στους τάφους της Αμφίπολης και στον σφαγέα Μ. Αλέξανδρο, που παραμένει πειθήνιο και υπάκουο στις καθημερινές μπούρδες των ΜΜΕ, αφήνοντας να του καθορίζουν τη ζωή, που η πολιτική του εθελοδουλία έχει πλέον ξεφύγει από τα πλαίσια κάθε λογικής, επιστημονικής και ψυχαναλυτικής ερμηνείας ή εξήγησης, που πνίγεται βαθύτερα μέσα στην εργασιακή αλλοτρίωση για μπορέσει να ξεπεράσει τον γείτονα του σε υλικά αγαθά, που αισθάνεται τυχερός για το πεπρωμένο του, ο ηλίθιος ο Σίσυφος, όταν ακούει ότι μετανάστες πνίγονται στη Μεσόγειο, που στοιβάζεται γύρω από κόμματα και σέχτες γιατί συνεχίζει να θεωρεί την Ελευθερία μικροαστική εμμονή.
Ο Νίκος με την πράξη του αυτή περικλείει όλη την σύγχρονη τραγικότητα, στέκεται όρθιος μέσα σε μια κοινωνία συνολικής παρακμής, θυμίζει τον ομηρικό Αχιλλέα που προτιμάει να πεθάνει νέος παρά να ζήσει ήρεμα δίπλα στην μητέρα του ακολουθώντας μια πετυχημένη καριέρα, θυμίζει όμως και τον Προμηθέα του Αισχύλου που τα βάζει με τους θεούς για να δώσει στους ανθρώπους το εργαλείο του πολιτισμού…την ΦΩΤΙΑ !!!
Αυτά τα ολίγα τα αφιερώνω στον αγωνιστή Ν. Ρωμανό
«Ο άνθρωπος είναι το μόνο πλάσμα που αρνείται να είναι αυτό που είναι.» (Α. Καμύ)