Δυο από τους υπουργούς οικονομικών επί μνημονίων, ο Παπακωνσταντίνου και ο Χαρδούβελης, βρίσκονται αντιμέτωποι με το νόμο. Ο πρώτος δικάζεται ήδη, γιατί –φέρεται να– εξαφάνισε ονόματα συγγενών του από τη λίστα Λαγκάρντ. Ο δεύτερος, θα κληθεί σύντομα να αποδείξει ότι τα χρήματα που έβγαλε στο εξωτερικό το 2012, τα είχε αποκτήσει νόμιμα. Δεν μπορώ να βάλω το χέρι μου στη φωτιά τόσο για την ενοχή τους, όσο και για την αθωότητά τους.
Αυτό είναι δουλειά της δικαιοσύνης, η οποία, όσο κι αν δεν πείθει για την ανεξαρτησία της μιας και πολλές αποφάσεις της προκαλούν το δημόσιο αίσθημα, είναι η μόνη αρμόδια να αποφανθεί επί των θεμάτων. Όμως, όσο κι αν δεν μπορεί κανείς να είναι βέβαιος για την κατάληξη αυτών των υποθέσεων, από αυτή την ιστορία βγαίνουν κάποια χρήσιμα συμπεράσματα. Με κυριότερο, ότι η διαφθορά ζει και βασιλεύει. Και μάλιστα, ζει και βασιλεύει σε μια περίοδο που, υποτίθεται, όλοι προσπαθούν να την αντιμετωπίσουν, διότι ένα μεγάλος μέρος της ευθύνης για τα σημερινά μας χάλια τής ανήκει.
Κάποιοι, βέβαια, θα πουν ότι, εφόσον δεν είμαι σίγουρος για την ενοχή τους, δεν μπορώ να συνάγω συμπεράσματα. Λάθος, και θα εξηγήσω το γιατί. Ακόμη κι αν ο Παπακωνσταντίνου δεν εξαφάνισε, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος, τα ονόματα των ξαδελφών του από τη λίστα Λαγκάρντ, μας μένει κάτι πολύ σημαντικό: η λίστα, για πολλά χρόνια, έμεινε αναξιοποίητη. Ενώ, σε ανάλογες περιπτώσεις στο εξωτερικό, οι εκάστοτε κυβερνήσεις κατάφεραν να εκμεταλλευτούν το περιεχόμενό της και να εισπράξουν πολλά εκατομμύρια, στην Ελλάδα δεν έχουμε εισπράξει ούτε ένα ευρώ. Κι όλα αυτά σε μια περίοδο που το κράτος έστυβε μέχρι και τον τελευταίο φτωχό με τον πιο σκληρό και άδικο τρόπο. Μιλάμε για την επιτομή της ξετσιπωσιάς. Καμία ντροπή –για αίσθηση καθήκοντος δεν μιλάω, θα ήταν αφέλεια. Προτίμησαν να οδηγήσουν στην εξαθλίωση χιλιάδες συμπολίτες μας παρά να πειράξουν τους φίλους τους.
Πριν αρκετό καιρό, είχα γράψει ένα άρθρο με τον τίτλο «να αλλάξει το σύστημα». Το ρεζουμέ του άρθρου ήταν το εξής: «Δεν μπορεί να υπάρξει καλυτέρευση ή αλλαγή με τα ίδια πρόσωπα που μας έφεραν εδώ που είμαστε σήμερα». Κατά την τότε εκτίμησή μου, που και σήμερα εξακολουθεί να είναι ίδια, πριν από τις ιδεολογίες, τις πολιτικές, πρέπει να εξετάσουμε τα πρόσωπα που θα κληθούν να τις υλοποιήσουν. Διότι εδώ είναι Βαλκάνια, που λέει και το τραγουδάκι. Πίσω από βαρύγδουπες εκφράσεις όπως κάθαρση, εκσυγχρονισμός, ευρωπαϊσμός και διάφορα τέτοια ωραία, κρύβονται η ιδιοτέλεια και η υποτέλεια. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, πώς είναι δυνατόν άνθρωποι που υπηρέτησαν το σύστημα την εποχή των ατελείωτων σκανδάλων, τότε που χτίζονταν τα θεμέλια της χρεοκοπίας, να βάλουν τάξη; Θα ήταν τουλάχιστον αφελές να πιστέψει κάποιος πως μπορεί ο κάθε Χαρδούβελης, ακόμη κι αν δεν κατηγορηθεί ποτέ για τίποτα, να συγκρουστεί με όλους όσοι κατάκλεψαν τα δημόσια ταμεία. Σαρξ εκ της σαρκός του διεφθαρμένου συστήματος είναι όλοι αυτοί. Ίσως να ακούγεται αφοριστικό και υπερβολικό, αλλά η πραγματικότητα επιβεβαιώνει την άποψή μου.
Ξεπερνώ το αν ο Χαρδούβελης απέκτησε νόμιμα ή όχι τα χρήματα που έβγαλε έξω. Αυτό θα το μάθουμε σύντομα από τη δικαιοσύνη. Θα αναφέρω όμως δυο παραδείγματα που, κατά την εκτίμησή μου, επιβεβαιώνουν τη σκέψη μου. Πριν αρκετό καιρό είχε δημιουργηθεί θόρυβος διότι η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ Μαρία Ρεπούση, είχε βγάλει, την ίδια περίοδο με τον Χαρδούβελη, ένα, περίπου, εκατομμύριο ευρώ στο εξωτερικό. Η ίδια είχε ισχυριστεί ότι τα έβγαλε για λόγους υγείας και σπουδών συγγενικών της προσώπων, σκορπώντας θυμηδία στο πανελλήνιο. Τι δείχνει όλο αυτό; Ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν καμία κοινωνική ή πατριωτική συνείδηση. Ιδεολογία τους είναι ο ατομικισμός, γι’ αυτό και δεν έχουν πρόβλημα να συνυπογράφουν εξοντωτικά μέτρα για την κοινωνία. Ό,τι δεν τους ακουμπά, ακόμη κι αν εξολοθρεύει τους πολλούς και αδύναμους, του βάζουν μια ωραία ταμπέλα «οδυνηρό αλλά χρήσιμο» και το εφαρμόζουν στου κασίδη το κεφάλι. Και το πιο εξοργιστικό είναι ότι την ίδια ώρα που υποχρέωναν τους άλλους σε θυσίες, οι ίδιοι φρόντιζαν να στέλνουν τα χρήματά τους στο εξωτερικό.
Δεύτερο παράδειγμα: η Σταυρούλα Νικολοπούλου, σύζυγος του τρίτου υπουργού οικονομικών επί μνημονίων, του Στουρνάρα (ένας ακόμη Σημιτάνθρωπος), έπαιρνε, κατά την περίοδο που ο σύζυγός της ήταν υπουργός οικονομικών, δουλειές από το δημόσιο. Νόμιμα; Ναι, νόμιμα. Όπως νόμιμα έστελνε τα χρήματά της στο εξωτερικό η Ρεπούση. Κάπως έτσι, όπως είπε πρώτος ο αγλαός Βουλγαράκης, φτάσαμε στο σημείο να ασκείται η πολιτική με μόνο γνώμονα το νόμιμο. Νόμιμος ο νόμος περί –μη– ευθύνης των υπουργών του Βενιζέλου, νόμιμη η ανταλλαγή μιας λίμνης με ακίνητα αξίας εκατομμυρίων, νόμιμες και οι εξαγωγές χρημάτων. Όλα νόμιμα. Για ηθικά, ούτε λόγος…
Κλείνοντας, θέλω να αναφέρω κάτι που μου έχει κάνει ιδιαίτερη εντύπωση. Υπάρχει κάτι που συνδέει πολλούς απ’ όλους όσοι πιάστηκαν να έχουν βάλει, έμμεσα ή άμεσα, το χέρι στο βάζο με το μέλι. Ποιο είναι αυτό; Ότι είναι οπαδοί του εκσυγχρονισμού, άνθρωποι του Σημίτη. Μαντέλης, Πάχτας, Γιάννος, Παπακωνσταντίνου, Χαρδούβελης, Στουρνάρας συνδέονται με τον έναν ή άλλο τρόπο με το Σημίτη και την κεντροαριστερά. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι οι προερχόμενοι από τη δεξιά είναι παναγίες. Το αντίθετο, για κάθε Γιάννο υπάρχει ένας Βουλγαράκης, και για κάθε Μαντέλη ένας Τομπούλογλου.
Πράγμα που αποδεικνύει ότι η εξουσία είναι εύκολο να διαφθείρει ανεξαρτήτως ιδεολογιών. Όμως, όταν ένα πράγμα συμβαίνει κατ’ εξακολούθηση, οφείλουμε να συνάγουμε ορισμένα συμπεράσματα. Που στην περίπτωσή μας είναι ένα και μοναδικό: μεγαλύτερη συμμορία από αυτή του Σημίτη δεν πρέπει να έχει περάσει ξανά από τη χώρα. Αυτή του Βλαστού, που έχει κατηγορηθεί για το μισό ποινικό κώδικα, ωχριά μπροστά στη συμμορία των εκσυγχρονιστών. Είμαι βέβαιος πως αν υπήρχε ένας μαγικός τρόπος για να μάθουμε ποιοι πραγματικά έχουν κλέψει, οι Σημιτάνθρωποι θα ήταν σε συντριπτικό ποσοστό κατηγορούμενοι για πλήθος κακουργημάτων.
Αλλά, αν παρακολουθείς τη διεθνή πολιτική σκηνή δεν είναι για να πέφτεις από τα σύννεφα. Όταν δυο από πιο εμβληματικές μορφές της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, ο Μπλερ και ο Σρέντερ, άνθρωποι που ηγούνταν δυο εκ των μεγαλυτέρων κρατών του πλανήτη, όταν έπαψαν να είναι πρωθυπουργοί προσελήφθησαν υπάλληλοι εταιρειών που, υποτίθεται, όταν ήταν πρωθυπουργοί ήλεγχαν, σημαίνει ότι ο συγκεκριμένος χώρος βρίσκεται σε βαθιά παρακμή. Όχι μόνο έχει αποδεχθεί πλήρως την ηγεμονία των αγορών, ταυτιζόμενος απόλυτα με τους –υποτιθέμενους– αντιπάλους του, αλλά έχουν πετάξει και το τελευταίο φύλλο συκής. Κοινώς, όλα είναι χρήμα και κάνουμε ό,τι μπορούμε για να το αποκτήσουμε…