Σε γαλλικό talk show ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς, αποκάλυψε για πρώτη φορά ότι “η ανυπόφορη λιτότητα στην Ελλάδα ήταν αποκλειστική επιλογή της ελληνικής Κυβέρνησης”. Μας λέει δηλαδή ο κ. Σουλτς, ότι τα άγρια μέτρα προσαρμογής, η περικοπή μισθών και συντάξεων, η υπερφορολόγηση, η απελευθέρωση των απολύσεων, η μη προστασία της πρώτης κατοικίας και άλλες βάναυσες πολιτικές προωθήθηκαν ως λύση στο πρόβλημα με την επιμονή της ελληνικής πλευράς.
Ακούγοντας αυτή την ομολογία, είναι αναγκαίο να γίνουν 3 παρατηρήσεις:
1ον Ο θεσμικός ρόλος του κ. Σουλτς και η πολυετής ανάμειξή του στα Ευρωπαϊκά ζητήματα, του επιτρέπει να έχει καλή γνώση των διαβουλεύσεων μεταξύ των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και των Βρυξελλών. Η ιδιότητα του Προέδρου της Ευρωβουλής προσθέτει τέτοιο ειδικό βάρος στην δήλωση, που δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί η αξιοπιστία της.
2ον Με την αναφορά αυτή του κ. Σουλτς, καταρρέει οποιοδήποτε επιχείρημα της ελληνικής κυβέρνησης περί σκληρής διαπραγμάτευσης με τους δανειστές. Αποδεικνύεται και επίσημα πλεόν, αυτό που ήταν κοινό μυστικό τα τελευταία χρόνια: κανένας όρος δεν τέθηκε από την ελληνική πλευρά σε κανένα σημείο της “διαπραγμάτευσης”. Μαζί μ’αυτό, ξηλώνεται και ένα σύστημα στημένων δημοσιευμάτων, χολιγουντιανών ρεπορτάζ και ευφάνταστων διαλόγων για τις υποτιθέμενες διαπραγματεύσεις των Ελλήνων υπουργών με την τρόικα. Στο πάνθεον αυτών, το επεισόδιο Στουρνάρα-Τόμσεν που δημοσίευσε το “Έθνος” το φθινόπωρο του 2012, στο οποίο ο Υπ. Οικονοικών έδειχνε στο στέλεχος του ΔΝΤ το αποτύπωμα της σφαίρας στο παράθυρο του γραφείου του, απειλώντας τον με λήξη της διαπραγμάτευσης (!).
3ον Επαληθεύονται πλήρως οι φήμες, ότι η ελληνική κυβέρνηση ενεργούσε προς όφελος του ΣΕΒ και άλλων εργοδοτικών οργανώσεων, που πίεζαν για την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και την προώθηση νεοφιλελεύθερων πολιτικών.
Η δήλωση του Μάρτιν Σουλτς δεν σημαίνει ότι οι νεοφιλελεύθερες ηγεσίες της Ευρώπης πρέπει να βγουν από το κάδρο των ευθυνών. Κάθε άλλο. Τα προγράμματα και οι δημοσιονομικοί στόχοι που πρότειναν κινούνται πάνω-κάτω στην ίδια γραμμή με αυτά που τελικά εφαρμόστηκαν. Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία όμως, είναι να δούμε τον ρόλο μιας κυβέρνησης, η οποία δεν ενήργησε για το συμφέρον του λαού της, αλλά υπερθεμάτιζε στις πολιτικές της τρόικας για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων.
Η ελληνική κυβέρνηση υποχρεούται ηθικά και πολιτικά να δώσει εξηγήσεις.