Μιλάμε για την Ελλάδα και για τους πιστωτές της, παράταση προγράμματος, αξιωματούχους της ευρωζώνης,
Μα ξεχνάμε το διαπραγματευτικό προνόμιο που μας παρέχει το άγγιγμα του ήλιου, η ποίηση των αιώνων και η έξοδος μας που ισοδυναμεί με έξοδο της ομορφιάς από το αξιακό σύστημα της δύσης, νεύμα της δημοκρατίας στην απονεύρωση του λόγου.
Η ομορφιά θέλει παλικαριά κι όποιος δεν μπορεί να σταθεί αντάξιός της ας συνεχίσει να διαλογίζεται με κλεισμένα τα στόρια της συνείδησης.
“Αγεφύρωτες οι διαφορές μεταξύ επιγόνων και προγόνων.”
Στο ερώτημα αυτοκτονία ή επανάσταση κάποιοι τολμήσανε να απαντήσουνε: λουλούδι.
“Θα πρέπει να εργαστούν για να γεφυρώσουν τις διαφορές τους.”
Εργάστηκαν ποτέ τα δελφίνια για να γεφυρώσουν τις διαφορές τους με τους λαθροθήρες που πορφυρίζουν την υδάτινη πατρίδα τους;
Εργάστηκαν ποτέ οι γηγενείς του αμαζονίου για να γεφυρώσουν τις διαφορές τους με τα μουσκέτα της καθολικής εκκλησίας;
Γνωρίζουμε άραγε που οδήγησαν αυτές οι διαπραγματεύσεις;
“Η γερμανική κυβέρνηση κατέρριψε τις ελπίδες για πράσινο φως, ή κυανό, ή μαβί, για επέκταση της δανειακής σύμβασης πολιτισμού από την ελληνική αποικία.”
Το ελληνικό δράμα χρέους αποκτά την αρχέγονη δομή των ορφικών μυστηρίων και ο Διόνυσος σαν έτοιμος από καιρό να διαμελιστεί.
“Η επιστολή της Αθήνας διχάζει την Ευρώπη.”
Η υποστολή της γερμανικής πολεμικής σημαίας από την ακρόπολη ενώνει την αγωνιζόμενη Ευρώπη κατά του υπερανθρώπου.
Δεν φοβόμαστε την έξοδο από το σύστημα των τραπεζών σας, όσο δεν φοβάται το ρεύμα την έξοδό του από τα σύννεφα. Άλλος είναι ο φωτοδότης κι άλλος ο φωτοσβέστης. Όσοι προσφέρανε συσκότιση θα λάβουνε παράνοια, νεύρωση και σιωπή. Ο έρωτας θα κατοικήσει αλλού. Στις ψυχές και στον τόπο εκείνων που ριγούν ακόμα εμπρός στο δίκαιο.
Ο άνθρωπος είναι στα δικά μας χέρια. Στα δικά σας το κάρβουνο.
“Το Βερολίνο διχάζει την Ευρώπη.”
Οι έλληνες γίνονται και πάλι έλληνες. Ο άνθρωπος γίνεται ξανά άνθρωπος απέναντι στην απόλυτη αναίρεσή του, γίνεται πανέμορφος.
Έτσι μας κάνει ο πόλεμος εμάς, να λάμπουμε.
Γιατί αυτό το χώμα πόθησε τον ουρανό κι εμείς είμαστε η γέφυρά του.
Κανένα άλλο χρέος δεν υπάρχει.
Δεν έχουμε.
Δεν μας έμεινε.
Πας μη γερμανός, έλληνας.
Κατά τον ποιητή που είπε να θεωρήσουμε εθνικό ο,τιδήποτε το αληθινό.
Μνημονεύουμε Διονύσιο Σολωμό σε αυτές τις δύσκολες ώρες, όπως μας προέτρεψε ο Οδυσσέας Ελύτης.
Όποιος στον κόσμο σήμερα πιστεύει ακόμα στην δημοκρατία και στην αυταξία των ανθρώπων πάνω από τα κέρδη, ονομάζεται έλληνας.
Όποιος δυσπιστεί, γερμανός.
Αυτοκτονία ή επανάσταση; λουλούδι.
Το έλυσε η φύση το ερώτημα, αιώνες πριν.
*Το κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά, εδώ