Χθες, 7 Γενάρη του 2015, για άλλη μια φορά, ο «δυτικός πολιτισμός» επλήγη από φονταμεταλιστές μουσουλμάνους, οι οποίοι προσβεβλημένοι από τα σατιρικά σκίτσα του περιοδικού Charlie Hebdo, εισέβαλαν οπλισμένοι στα γραφεία του εντύπου στο Παρίσι, εκτελώντας 11 δημοσιογράφους κι 1 αστυνομικό.
Το βίντεο, με την εν ψυχρώ εκτέλεση του αστυνομικού, έκανε τον γύρο του διαδικτύου και η κτηνωδία των «ισλαμιστών φονιάδων», πάγωσε όλον τον πλανήτη. Το πρόβλημα όμως είναι ότι, κόντρα στην διακαή επιθυμία του κάθε Γεωργιάδη και του κάθε Τζήμερου να αποδειχτεί ότι οι εκτελεστές ήταν μουσουλμάνοι φανατικοί, οι οποίοι διείσδυσαν στο εσωτερικό της «πολιτισμένης» Ευρώπης που παραμένει, σύμφωνα με το σινάφι του, ένα ξέφραγο αμπέλι όπου διάφοροι «λαθραίοι» εγκληματίες, εξυπηρετώντας σκοτεινά σχέδια για την ισλαμοποίηση της Ευρωπαικής Ένωσης και κατ’ επέκταση ολόκληρου του κόσμου, σκοτώνουν, ανατινάζουν και καταστρέφουν τα αγαθά του Διαφωτισμού (ο Άδωνης άλλωστε είναι κλασικό τέκνο της Ευρωπαϊκής Αναγέννησης, οπότε μάχεται νυχθημερόν για την προστασία της, ΤΡΟΜΑΡΑ ΤΟΥ), αποδείχτηκε εν τέλει, μετά την ταυτοποίηση των δραστών, ότι ούτε «λαθρομετανάστες» είναι ούτε τζιχαντιστές από τα βάθη της Μέσης Ανατολής, αλλά Γάλλοι πολίτες, γεννημένοι και μεγαλωμένοι στην ίδια μήτρα που γέννησε το Διαφωτισμό που τόσο πολύ «λατρεύει» ο κάθε φασίστας σκοταδιστής Τζήμερος και δεν χάνει ευκαρία να τον εκτελέσει με τα γεμάτα μίσος διακυρήγματά του για μια «καθαρή από μουσουλμάνους Ευρώπη».
Αναμφίβολα όμως, η αδιαφορία του ίδιου του Κράτους όπλισε τα χέρια των εξτρεμιστών. Έχοντας γκετοποιήσει συνειδητά ολόκληρες πληθυσμιακές ομάδες σε συγκεκριμένες υποβαθμισμένες γειτονιές, καθιστούν αυτόματα, τους νέους αυτούς πολίτες, εύκολη λεία. Στο, από το κράτος διαμορφωμένο, πρόσφορο τούτο έδαφος, διάφοροι στρατολόγοι και φανατικοί, εκμεταλλευόμενοι τον κοινωνικό αποκλεισμό των συγκεκριμένων ατόμων, «νερουλιάζουν» το μυαλό τους και δηλητηριάζουν τις ίδιες τους τις ψυχές, κατασκευάζοντας έτσι πειθήνια όργανα που θα εξυπηρετήσουν στην επέκταση των γεωπολιτικών τους συμφερόντων, εκμεταλλευόμενοι πάντα την κατασκευασμένη έξαρση τη θρησκευτικής τους μανίας.
Όποιος έχει ζήσει στο Παρίσι και έχει πάει μια βόλτα στα προάστια της Γαλλικής πρωτεύουσας, μπορεί να αντιληφθεί τις «δυο ταχύτητες» που τρέχει και αυτή αλλά και πολλές από τις πόλεις της Ευρώπης. Τα επεισόδια του 2005 μπορούν εύκολα να μας διδάξουν την κατάσταση που επικρατεί χρόνια στο Παρίσι αλλά και σε άλλες μεγαλουπόλεις. Αποκομμένοι πλήρως ο ένας από τον άλλον, δυο κόσμοι συγκρούονται καθημερινά: Ο κόσμος του πλούτου και της ευμάρειας του κέντρου του Παρισίου (απόγονος της γαλλικής μπουρζουαζίας) από τη μία και ο κόσμος της φτώχειας και της εγκατάλειψης ολόκληρων μπλοκ εργατικών πολυκατοικιών στις «παρακμιακές» γειτονιές των προαστίων από την άλλη.
Φερέφωνα αυτής της αντίδρασης του μίσους (πιο επίκαιρη από ποτέ η ταινία του Ματίε Κάσοβιτς, “La Haine”), αυτοκτονική εκτόνωση μέσα από τη δολοφονική θρησκεία που διακηρύττει τη μισαλλοδοξία, για άλλη μια φορά θύματα υπήρξαν αθώοι καλλιτέχνες που πολεμoύσαν αυτό ακριβώς το δολοφονικό ένστικτο των εκάστοτε ιερέων και ιμάμηδων, οι οποίοι απευθύνονται στους περιθωριοποιημένους νέους ώστε να κατασκευάσουν τους επόμενους φονιάδες / στρατιώτες, καλύπτοντας αυτό ακριβώς το κενό, που η έλλειψη κρατικής μέριμνας δημιουργεί. Απόγονοι των μεταναστών που στάλθηκαν στη Γαλλία για να την ανοικοδομήσουν, εγγόνια της μανίας του Σαρλ Ντε Γκωλ και της άρχουσας τάξης για τη διατήρηση των κεκτημένων τους στις αποικίες, σηκώνουν τα όπλα για να σκοτώσουν τους φανταστικούς εχθρούς τους, στοχεύοντας σε αθώα θύματα και όχι στο οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο που τους εξοντώνει μέρα με την ημέρα. Όπως εκμηδένισε τους παππούδες τους, τους πατεράδες τους, έτσι ακριβώς υποβαθμίζει και τελικά εξοντώνει και τους ίδιους αλλά και όλες τις γενιές που θα ακολουθήσουν.
Γιατί το Μίσος εκκολάπτεται εκεί που η αδιαφορία και ο αποκλεισμός εκτρέφονται.