Στο άκουσμα της αδυναμίας εκλογής προέδρου της δημοκρατίας στην Ελλάδα και της οδήγησης της χώρας σε πρόωρες εκλογές, δεκάδες ξένα ειδησεογραφικά δίκτυα διέκοψαν τα προγράμματα τους για να μεταφέρουν την είδηση σε ολόκληρο τον κόσμο.
Στα πρώτα τους αφιερώματα οι αντιδράσεις ήταν μοιρασμένες. Αρκετοί έκαναν λόγο για αναζοπύρωση της κρίσης, άλλοι για νέο κίνδυνο εξόδου της χώρας από το ευρώ, αλλά σχεδόν όλοι συμφώνησαν σε κάτι: ο πλυθησμός της Ελλάδας δεν αντέχει άλλη λιτότητα, διότι η μέθοδος αυτή απέτυχε.
Φυσικά, τα περισσότερα ελληνικά κανάλια, εφημερίδες και ιστοσελίδες προβάλλουν μόνο τις κακές προβλέψεις και αντιδράσεις των ξένων συναδέλφων τους, όμως αυτό είναι κάτι απόλυτα συνηθισμένο τα τέσσερα τελευταία χρόνια όπου η Ελλάδα χρεοκόπησε.
Άλλωστε, αν πάμε οκτώ ή εννιά χρόνια πίσω, θα δούμε ότι τα ίδια ελληνικά μέσα ενημέρωσης αναμετέδιδαν με περηφάνια ότι όλοι οι ξένοι έβλεπαν την Ελλάδα ως το άγιο δισκοπότηρο της ανάπτυξης και της ευημερίας. Τότε, καμία πολιτική δεν ήταν λάθος, οι τράπεζες “ήταν θωρακισμένες”, κι όλα ήταν τέλεια.
Μετά, χρεοκοπήσαμε.
Η Ελλάδα είναι μια πολύ μικρή χώρα με μια ακόμη πιο μικρή οικονομία. Εξακολουθεί, όμως, να απασχολεί τις ξένες κυβερνήσεις, τους οικονομικούς αναλυτές και τα διεθνή ειδησεογραφικά μέσα ενημέρωσης, γιατί αποτέλεσε το μεγαλύτερο πειραματόζωο του 21ου αιώνα στον λεγόμενο “αναπτυγμένο κόσμο”.
Καμία άλλη -φερόμενη ως- δημοκρατική χώρα στον πλανήτη δεν έχασε το 25% του πλούτου της μέσα σε τέσσερα χρόνια.
Καμία άλλη χώρα δεν είδε το εργασιακό της δυναμικό να χάνει τουλάχιστον το ένα τρίτο του σε περίοδο ειρήνης.
Καμία άλλη χώρα δεν επέλεξε να αποκλείσει με τέτοια βιαιότητα τα έξι δέκατα του πληθυσμού της από την πρόσβαση σε βασικές κοινωνικές δομές και δικαιώματα.
Πολλοί αναζητούν τις αιτίες αυτής της καταστροφής συνθέτοντας πολύπλοκες θεωρίες, πασπαλισμένες με την ιδεολογική τους χρυσόσκονη . Η απάντηση σε αυτήν την αναζήτηση είναι εξαιρετικά απλή. Ο πληθυσμός της χώρας βρέθηκε σε αυτή τη δεινή θέση διότι το δημόσιο χρήμα ξοδεύτηκε για να εξυπηρετήσει μια συγκεκριμένη κάστα, κι επειδή δεν αποδόθηκε ποτέ δικαιοσύνη.
Μια οικονομία η οποία προχωρά σε συμφωνίες για την κατασκευή οδικού δικτύου προβλέποντας αποζημίωση του ιδιώτη κατασκευαστή σε περίπτωση που δεν εισπράξει τα προβλεπόμενα έσοδα από τα διόδια, δεν είναι “ελεύθερη”, αλλά αποικιοκρατική.
Μια οικονομία η οποία συμφωνεί να πουλήσει δημόσιες εκτάσεις άκρως αξιοποιήσιμης γης στη μισή τιμή ενώ την ίδια στιγμή δολοφονεί κάθε μικροεπαγγελματία, δεν είναι φιλική προς την επιχειρηματικότητα αλλά κατευθυνόμενη.
Μια οικονομία η οποία επιλέγει να κόψει αντισυνταγματικά μισθούς και να χρησιμοποιήσει τα αποθεματικά πανεπιστημίων και ασφαλιστικών ταμείων για να αποπληρώσει στο ακέραιο τα ομόλογα των ξένων κερδοσκόπων οι οποίοι τα αγόρασαν στο 20% της ονομαστικής τους αξίας, δεν είναι “φιλελεύθερη” αλλά εγκληματική.
Μια οικονομία η οποία σβήνει με τροπολογίες σε άσχετα νομοσχέδια τα βεβαιωμένα πρόστιμα εφοπλιστών και πετρελαιάδων και μετά τους πουλά κερδοφόρους δημόσιους οργανισμούς στον τζίρο δύο ή τριών ετών, δεν είναι “πρακτική” αλλά επικίνδυνη.
Έχω γράψει κι άλλες φορές ότι η κρίση στην Ελλάδα -και τον υπόλοιπο πλανήτη- δεν είναι φυσικό φαινόμενο, αλλά αποτελεί τη μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου μετά την πτώση του σοσιαλισμού. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι και σε ελληνικό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο, το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών εκτινάχθηκε και ο πλούτος στα χέρια των λίγων πολλαπλασιάστηκε.
Όλα αυτά δεν είναι διαπιστώσεις μαρξιστών, αλλά συμπεράσματα οργανισμών όπως ο Ο.Ο.Σ.Α, το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα.
Τις αποφάσεις για τη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας δεν τις πήραν αποκλειστικά οι ξένοι και η τρόικα -όπως αρέσει σε πολλούς να λένε- αλλά οι κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά. Γι’αυτό και σύσσωμος, σχεδόν, ο διεθνής Τύπος μιλά αυτές τις ώρες για το ενδεχόμενο διακοπής της λιτότητας στην Ελλάδα. Επειδή η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ που έχουν ταυτιστεί με αυτήν την πολιτική, βρίσκονται πολύ κοντά στο ενδεχόμενο να μην κυβερνήσουν για πρώτη φορά έπειτα από 40 ολόκληρα χρόνια.
Παρόλα αυτά, εμείς εξακολουθούμε να μιλάμε αποκλειστικά για τις ευθύνες των άλλων, δίχως να αποδίδουμε σημαντικό μερίδιο τους εκεί που πραγματικά αναλογεί: Στις αποφάσεις του λεγόμενου “κυρίαρχου λαού”.
Οι εκλογές που έρχονται δεν είναι οι “κρισιμότερες της Μεταπολίτευσης” όπως πολλοί λένε. Αυτές, έγιναν το 2012. Τότε ο “κυρίαρχος λαός” επέλεξε να δώσει την ευκαιρία στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ -τα κόμματα που χρεοκόπησαν τη χώρα- να ολοκληρώσουν το έργο τους. Και το έκαναν.
Οι εκλογές του 2015 λίγα μπορούν να αλλάξουν. Λίγα, αλλά αρκετά σημαντικά. Όχι για την τσέπη μας -αυτή θα παραμείνει άδεια όσο παραμένουμε προσκολλημένοι σε αυτό το οικονομικό μοντέλο των κρίσεων και της εφήμερης ανάπτυξης- αλλά για την ίδια τη δημοκρατία.
Η δικαιοσύνη οφείλει να γίνει η σημαία και το σύνθημα εκείνου που θέλει να κάνει τη διαφορά. Οι συμφωνίες κάτω από το τραπέζι -που δεν είναι πλέον καθόλου μυστικές- πρέπει να γίνουν γνωστές σε όλους. Η επιλογή του ξαφνικού θανάτου εκατομμυρίων και η παραβίαση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων -όπως παραδέχτηκε πρόσφατα και η αρμόδια επιτροπή της ΕΕ- πρέπει να αποκτήσει ονοματεπώνυμο.
Αυτό είναι το μεγάλο διακύβευμα των εκλογών που έχουν αρχίσει να εντοπίζουν μερικοί εκτός συνόρων.
Αυτό θα είναι το ζητούμενο για όποια κυβέρνηση -πλην ΠΑΣΟΚ και ΝΔ- προκύψει στις 26 Γενάρη.
Όμως, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση αποτέλεσμα τυφλής ανάθεσης. Διότι αν περιμένουμε να πραγματοποιηθεί κάτι τόσο σημαντικό αποκλειστικά από 151 άτομα, τότε θα ζήσουμε για μια ακόμη φορά αυτό που λέμε “μια από τα ίδια”.
Για περισσότερο Πολύφημο, εδώ