Όπως όλοι οι πάσχοντες από κάποια ψυχασθένεια, έτσι κι εγώ την Παρασκευή παρακολούθησα το Κανάλι της Βουλής που είχε νέο επεισόδιο. “Συζήτηση σχετικά με την διαπραγμάτευση και τις προτάσεις τον δανειστών” Ουάου!
Καταρχάς, πέρα από το όποιο περιεχόμενο της συζήτησης, είναι πολύ ωραίο να βλέπεις όλο το τρελό παρεάκι μαζεμένο. Θησαυρός.
Κωνσταντοπούλου με υφάκι χιλίων Βενιζέλων να δίνει πόνο, Σαμαράς πιο ανύπαρκτος και από τον Θεοχαρόπουλο, Βενιζέλος με αυτό το θράσος που όλοι αγαπήσαμε, τα καλόπαιδα της Χρυσής Αυγής να κελαηδάνε αντικαπιταλιστικά έξω από το κλουβί, Αλέξης με πολύ συγκεκριμένες θέσεις, πιο συγκεκριμένες από του Θεοδωράκη (αν αυτό είναι ποτέ δυνατόν). Και γενικά είχε ωραία σκηνικά η όλη φάση, πρωτολογίες, δευτερολογίες, τριτολογίες, ευτράπελα και διάφορα άλλα χάπενινγκς που δεν ξέρω ποιος τα διοργανώνει κάθε φορά, αλλά γαμούν.
Σε όλο αυτό το ωραίο κλίμα, δύο ήταν μόνο τα μελανά σημεία που με έκαναν να καρδιοχτυπήσω.
Το πρώτο ήταν η συνειδητοποίηση ότι συμφωνούσα με την τοποθέτηση Κουτσούμπα περί του φιάσκου της όλης διαδικασίας…μιας και ήταν ο μόνος που πήρε ξεκάθαρη θέση σχετικά με το τί γινόταν μέσα στην Βουλή εκείνη την στιγμή (spoiler alert: Τίποτα σημαντικό, τίποτα ουσιώδες).
Το δεύτερο σημείο, που είναι και το σημαντικότερο και στο οποίο θα σταθώ λίγο παραπάνω, είναι η έκρηξη ή μάλλον η αγανάκτηση ή σωστότερα η δίκαιη οργή ή πιο ορθά η έκρηξη της δίκαια αγανακτισμένης οργής του Πάνου, του Πάνου του Καμμένου.
Όταν είδα τον Πάνο να ωρύεται στο βήμα της βουλής τρόμαξα.
Τον ξέρω καλά τον Πάνο, είναι να μην τα πάρει. Τα ξέρω τα συμπτώματα του μίνι εμφράγματος που ερχόταν. Ετοιμόλογος, με λίγο χιουμοράκι παραπάνω, με τα μπινελίκια του…κύριος. Ενδείξεις ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.
Τα κόκκινα μαγουλάκια, το γουρούνισμα που έβγαινε από το λαρύγγι του στα ενδιάμεσα τον λέξεων, τα φώτα που τρεμόπαιζαν πού και πού…όλα σημάδια της οργής ενός τιτάνιου πατριώτη.
Όταν τελείωσε το επεισόδιο, πήρα τηλέφωνο να δω τι είχε γίνει…
Καμία απάντηση…
Σαν άλλος Γιούνκερ, ο Πάνος δεν σήκωνε τηλέφωνο, ούτε σε εμένα ούτε σε κανέναν.
Τρελάθηκα. Κάτι έπαθε σκέφτηκα.
Με φανάρια στα χέρια, εγώ, ο Παύλος και κάτι άλλοι τρελαμένοι βγήκαμε στους δρόμους και ψάχναμε τον Καμμένο. Πουθενά ο Πάνος….
Είχα τρελαθεί από την αγωνία.
To Skouliki Tom με βοήθησε πολύ σε αυτές τις δύσκολες στιγμές. Προσπαθούσε μέσω της αντίστροφης ψυχολογίας να μου δώσει κουράγιο.
Μου έλεγε “στα παπάρια σου μωρέ μαλάκα, δεν πα’ να ψοφήσει.”
Είχα χάσει το μυαλό μου. Ποιο μυαλό; Δεν είχα μυαλό. Δεν μιλούσα, δεν κατουρούσα. Σαν Ματάς είχα γίνει.
Η λύτρωση ήρθε δυο μέρες μετά. Το Skouliki Tom ήταν ο αγγελιαφόρος των καλών νέων.
“Κοίτα Μπερτ” μου είπε με προσποιητό ενδιαφέρον δείχνοντας μου την οθόνη ενός λάπτοπ.
“Ζει ο Πανούλης σου, τσάμπα μας έπρηξες αρχίδι. Έκανε και status.”Δεν θα μπω καν στον κόπο να επαναλάβω πώς νιώθω μπροστά σε τέτοια “μικρά θαύματα”.
Η διαδικασία που ακολουθήθηκε είναι γνωστή.
Print Screen, όλα χάριν της ορθής, σφαιρικής και αντικειμενικής σας ενημέρωσης.
Πάνος Καμμένος and Τhe Saga Continues στη σελίδα μας facebook.com/TheThreeMooges
