Βίντεο με τις καταγγελίες, για κλοπές, ξυλοδαρμούς, εξαφανίσεις, πνιγμούς, ανθρώπων, όπως καταγγέλλουν οι ίδιοι οι πρόσφυγες on camera από την αστυνομία των γειτόνων μας, Σκόπια. Το υλικό αμοντάριστο.
Εδώ και δυόμισι χρόνια, εκτυλίσσεται στη συνοριακή γραμμή Ελλάδας-Π.Γ.Δ.Μ., στην Ειδομένη, μια άλλη παράπλευρη σκηνή αυτού του παγκοσμίου δράματος που καλείται Μετανάστευση.
Οι πρώτοι πρόσφυγες που εμφανίστηκαν στην περιοχή, προέρχονταν από το Μπαγκλαντές, το Πακιστάν και την Αφρική, και κατέληξαν στην Ειδομένη οδοιπορώντας από τη Θεσσαλονίκη (75χλμ.), κινούμενοι μόνο τη νύχτα στο πλάι της εθνικής οδού.
Συζητώντας το θέμα με έναν ντόπιο αστυνομικό, μου εξήγησε τι συμβαίνει και με οδήγησε να δω τα σημεία που κρυβόντουσαν στην όχθη του Αξιού, μέσα στις καλαμιές. Εκεί συγκεντρωνόντουσαν 10-15 άτομα ανά ομάδα. Οι ομάδες μάλλον ήταν παραπάνω από 15, χωρίς βέβαια να γνωρίζω τον ακριβή αριθμό. Ποτέ δεν τους είδαμε να είναι συγκεντρωμένοι κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Από το καλοκαίρι του 2014 και ιδιαίτερα από τον Σεπτέμβριο, το προσφυγικό κύμα συνεχίστηκε, άλλαξαν όμως οι εθνικότητες και οι συσχετισμοί. Από το πρώτο μεταναστευτικό κύμα ορισμένοι έγιναν λαθροδιακινητές και οι πρόσφυγες που κατευθύνονται στην Ευρώπη πλέον είναι κατά πλειονότητα Σύριοι, ορισμένοι Αφγανοί και ελάχιστοι Αφρικανοί.
Οι άνθρωποι αυτοί δίνουν τις τελευταίες τους οικονομίες στους δουλεμπόρους αλλά πολύ συχνά γίνονται θύματα πολλών συμμοριών που καραδοκούν στα περάσματα. Η πλειονότητα έχει ξεκινήσει από τη Τουρκία, από το Λίβανο και αλλού, και στην απέλπιδα προσπάθειά τους να προσεγγίσουν την Ευρώπη βρέθηκαν μόνοι, ανέστιοι εγκλωβισμένοι και αβοήθητοι στη συνοριακή γραμμή.
Έχοντας υποστεί κάθε λογής εξευτελισμό, διέμεναν περιμένοντας την ημέρα της πολυπόθητης φυγής, στις όχθες του Αξιού ποταμού, ανάμεσα στις καλαμιές στο ύπαιθρο, στο δάσος της συνοριακής γραμμής. Τριακόσια έως πεντακόσια άτομα, μεταξύ αυτών 25 παιδιά, βρέφη, έγκυες γυναίκες, εκτεθειμένοι σε κάθε λογής κίνδυνο και ταλαιπωρία, δέσμιοι των αγκυλώσεων της διεθνούς πολιτικής που αφορά το θέμα των προσφύγων, αλλά και θύματα μιας σκαιώδους -κατά περίσταση συμπεριφοράς απότοκο της αδρανοποίησης των κρατών της Τουρκίας, της Ελλάδας, της Π.Γ.Δ.Μ., της Σερβίας και της Ουγγαρίας σε ότι αφορά τον σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Οι άνθρωποι αυτοί είναι οιονεί θύματα μιας έκρυθμης εκμετάλλευσης από τους σύγχρονους δουλεμπόρους.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Σουλεϊμάν: αυτός και δύο φίλοι του, επιθυμώντας διακαώς να διαφύγουν, εμπιστεύονται έναν πολύ κακό διακινητή. Κάποια στιγμή έλαβα ένα μήνυμα στο Facebook από ένα φίλο του Σουλεϊμάν, που με καλούσε σε βοήθεια γιατί Πακιστανοί διακινητές τον είχαν όμηρο σε ένα σπίτι στη Λογιάν, στα Σκόπια. Έμειναν για περίπου τέσσερις ημέρες κλειδωμένοι.
Όπως μαρτυρούν Αφγανοί και Σύριοι, δεν είναι λίγες οι φορές που οι αστυνομικοί της Π.Γ.Δ.Μ. παραβιάζουν το ελληνικό έδαφος καίγοντας τις λιγοστές κουβέρτες και τα υπάρχοντά τους και βιαιοπραγούν σε βάρος απροστάτευτων ανθρώπων και στα τρομαγμένα μέλη της οικογένειας τους μπροστά σε μικρά παιδιά. Περιστατικό το οποίο μπορεί να επιβεβαιώσει και Έλληνας βουλευτής και ο φαρμακοποιός της περιοχής που παρείχε τις πρώτες βοήθειες σε Αφγανό πρόσφυγα οπού του έσπασε το χέρι αστυνομικός της Π.Γ.Δ.Μ. σε ελληνικό έδαφος, όπως καταγγέλλει ο ίδιος.
Εννέα Σύριοι κατάφεραν να φτάσουν μέχρι τη πόλη των Σκοπίων, αλλά εκεί συνελήφθησαν. Έξι από αυτούς έχουν ανήλικα παιδιά στην Ελλάδα μόνα τους. κάποιοι κρατούνται περισσότερο από 2μιση μήνες.
Ένας Ιρακινός με τρία ανήλικα παιδιά, το ένα παράλυτο στην αγκαλιά του και τη γυναίκα του νεκρή, με 15 ευρώ όλες οι οικονομίες του, ψάχνει ξενοδοχείο στους Ευζώνους στα ελληνικά σύνορα.
Ένας νεαρός Σύριος πατέρας, με δύο ανήλικα παιδιά τεσσάρων και έξι ετών, έχει φτάσει με τα πόδια από την Ουγγαρία στην Ειδομένη, αφού πρώτα χτυπήθηκε σκληρά από Ούγγρους αστυνομικούς μπροστά στα παιδιά του. Μας ζήτησε να τον βοηθήσουμε να φτάσει με λεωφορείο στα σύνορα με τη Τουρκία, για να επιστρέψει πάλι παράνομα πίσω στη Συρία, ακολουθώντας την ίδια διαδρομή με αντίστροφη κατεύθυνση.
Αφγανή μητέρα μας εκλιπαρούσε να μην την πάμε στο νοσοκομείο να χειρουργηθεί και να την αφήσουμε να πεθάνει εκεί, υπό το φόβο να μην συλληφθεί. Τελικά, επεβλήθη σε εγχείρηση περιτονίτιδας, ‘φρουρούμενη’ από αστυνομικούς.
Στις 3/3/2015, 10 η ώρα το βράδυ, μου ζητήθηκε να παραλάβω πρόσφυγα με ύποπτο κρούσμα λύσσας από την περιοχή της Ειδομένης, με παραπεμπτικό για το νοσοκομείο Παπανικολάου Θεσσαλονίκης. Αναφέρω ενδεικτικά πως δεν υπάρχει ασθενοφόρο στο κέντρο υγείας του Πολυκάστρου, όπως επίσης, πως δεν είναι λίγες οι φορές ου κλήθηκα από πρόσφυγες να τους μεταφέρω στο κέντρο υγείας, όπως αντίστοιχα από το κέντρο υγείας μιας και δεν υπήρχε δυνατότητα επικοινωνίας στα αραβικά. Με δεδομένο πως ως και τις 25/3/14 δεν επιτρέπονταν σε ταξί της περιοχής η άλλο όχημα να πάρει πρόσφυγες από τα σύνορα προς το εσωτερικό της Ελλάδας, κινδύνευσα πολλές φορές να να συλληφθώ, πράττοντας το ανθρώπινο καθήκον μου, εξαιτίας των άκαμπτων νόμων που ισχύουν στη χώρα μου σε ότι αφορά τους μετανάστες.
Οι επιθέσεις εναντίον των Σύριων προσφύγων, από συμμορίες κακοποιών αλλά και ενίοτε αστυνομικών, είναι περίπου από 10 έως 40 κάθε μέρα.
Πέρα από τους ξυλοδαρμούς των αστυνομικών υπάρχει και μια άλλη πρακτική που ξεπερνά τα όρια άσκησης του καθήκοντος. Τους αφαιρούν τα ταξιδιωτικά τους έγγραφα, τα διαβατήρια και τα χαρτιά τους, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που τους γδύνουν ολότελα για να δουν που κρύβουν τα χρήματά τους. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των προσφύγων, αυτοί που έχουν ξεπεράσει κάθε βαρβαρότητα στους ξυλοδαρμούς, είναι οι αστυνομικοί της Ουγγαρίας και της Π.Γ.Δ.Μ.
Όπως αναφέρει Αφγανή μητέρα και σύζυγος, όταν χάθηκε ο άντρας της, αστυνομικοί της Π.Γ.Δ.Μ. της ζήτησαν 1.000 ευρώ για να τον φέρουν πίσω. Η γυναίκα έδωσε τα χρήματα, αλλά ο σύζυγος της δεν επέστρεψε.
Σύρος γιατρός, απειλήθηκε με όπλο στο έδαφος της Π.Γ.Δ.Μ., όπου άντρες με στρατιωτική στολή του αφαίρεσαν 3.800 ευρώ, και άλλα 400 από τον συνοδοιπόρο του.
Σύροι πρόσφυγες αναφέρουν πως όταν περνούν τα γκρουπ με τους διακινητές, οι συμμορίες δεν τους ενοχλούν και οι διακινητές ανταλλάσσουν χαιρετισμούς με τα μέλη των συμμοριών. Αντίθετα, όσοι περνούν χωρίς διακινητές πέφτουν θύματα ληστειών και βιαιοπραγιών.
Την Παρασκευή 20/3/2011 και ώρα 10 το βράδυ, ο Αχμέτ Αλί με 50 ακόμα περίπου πρόσφυγες και οικογένειες όπως μαρτυρούν Σύριοι και Σουδανοί, συλλαμβάνονται από την αστυνομία της Π.Γ.Δ.Μ. και τους οδηγούνται στον σταθμό του τρένου στην Γευγελή, όπου τους στοιβάζουν όπως τα ζώα σε 4 μικρά αστυνομικά οχήματα. Όπως πάλι οι ίδιοι οι πρόσφυγες μαρτυρούν χτυπήθηκαν γυναίκες από το Σουδάν και το Αφγανιστάν, από αστυνομικούς. Στην συνέχεια επαναπροωθήθηκαν στους αγρούς προς την Ελλάδα δίχως την παρουσία της Ελληνικής αστυνομίας, ενώ όπως μαρτυρά ο Αλί, 3 ημέρες πριν σε μια άλλη προσπάθειά του να περάσει οι αστυνομικοί της Π.Γ.Δ.Μ. του πήραν δια της βίας 200 ευρώ από αυτόν και 40 από τον φίλο του.
Το Σάββατο 21/3/2015 οι πρόσφυγες μου είπαν ότι εδώ και λίγες μέρες εμφανίστηκαν Γερμανοί αστυνομικοί από τη Π.Γ.Δ.Μ., ενώ τη Δευτέρα τους συνάντησα και εγώ. Δεν γνωρίζω την εθνικότητά τους, γιατί δεν μου απάντησαν σε σχετική ερώτησή μου. Στην απρόσμενη αυτή συνάντηση ήταν παρόντα και μέλη μιας Μ.Κ.Ο. Οι ελληνικές αρχές δεν γνώριζαν τίποτα. Σύμφωνα με τους πρόσφυγες οι –κατά τους ίδιους- Γερμανοί αστυνομικοί βρίσκονται στην Ουγγαρία από τον 1/2015 και μάλιστα με σκυλιά. Αναφέρουν επίσης ότι από τη πλευρά της Π.Γ.Δ.Μ. γίνονται περιπολίες και από το στρατό το βράδυ, πράγμα που δεν έχει συμβεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Την ίδια ημέρα ένας άλλος Σύριος πρόσφυγας, ο Ahmad μαρτυρά ότι στις 7 η ώρα πάλι στο έδαφος της Π.Γ.Δ.Μ. συνελήφθη και μεταφέρθηκε στο κρατητήριο με 13 πρόσφυγες όπου και χτυπήθηκε από αστυνομικούς όπως μαρτυρά ο ίδιος. Στην συνέχεια οδηγήθηκαν στα σύνορα Ελλάδας-Π.Γ.Δ.Μ, στην Ειδομένη με ένα τζιπ της αστυνομίας όπου μέσα ήταν στοιβαγμένοι και οι 14 πρόσφυγες χειρότερα από ζώα και οι αστυνομικοί όταν άνοιξαν την πίσω πόρτα στάθηκαν δεξιά και αριστερά, κρατώντας μακριά γκλόπ και τους χτύπησαν.
21/3 και πάλι… 28 Σύριοι πρόσφυγες μαρτυρούν. Οδοιπόρησαν 5 ώρες από τα σύνορα της Ελλάδας στο εσωτερικό της Π.Γ.Δ.Μ., δεν κατάφεραν να επιβιβαστούν στο πρώτο χωριό μετά την Γευγελή σε λεωφορείο ή τρένο και έτσι αποφάσισαν να συνεχίσουν την πορεία τους με τα πόδια άλλες 6 ώρες μες την βροχή. Στις 4 η ώρα το πρωί και φτάνοντας σε ένα σταθμό του τρένου όπου δεν γνώριζαν ποιος είναι, τους σταμάτησε ένας αστυνομικός. Οι πρόσφυγες το έβαλαν στα πόδια και έτρεχαν για περίπου 6 χιλιόμετρα, τότε τους ξανά συνέλαβαν και η αστυνομία κάλεσε ένα μικρό λευκό βαν της αστυνομίας για 28 άτομα.
Ένας αστυνομικός, χοντρός όπως λένε οι πρόσφυγες άρχισε να τους χτυπάει με το γκλόμπ και να καταφέρεται εναντίον των οικογενειών τους. Όταν έφθασαν στα σύνορα δίχως την παρουσία πάλι της ελληνικής αστυνομίας άρχισαν πάλι να τους χτυπούν όπως οι ίδιοι μαρτυρούν μπροστά στις οικογένειές τους. Από τον βίαιο ξυλοδαρμό ο ένας πρόσφυγας έπεσε σε κώμα και έτσι οι φίλοι του τον μετέφεραν στα χέρια μέχρι το πρώτο ξενοδοχείο στην Ελλάδα μέσα στην βροχή σε μια απόσταση 4 χιλιομέτρων. Να σημειωθεί ότι υπήρχαν μικρά παιδιά και οικογένειες όπου παρακαλούσαν τους αστυνομικούς της Π.Γ.Δ.Μ. να τους παραδώσουν επίσημα στην ελληνική αστυνομία να τελειώσει το μαρτύριό τους.
Το Σάββατο 28/3/2015, σύμφωνα με τα λεγόμενα των προσφύγων, 8 μάλλον Αλβανοί από την περιοχή της Π.Γ.Δ.Μ υπό την απειλή όπλων, λήστεψαν περίπου 70 άτομα πάνω στη συνοριογραμμή Ελλάδας-Π.Γ.Δ.Μ.
Την επόμενη μέρα 29/3, η γνωστή συμμορία των «τεσσάρων» με τις στρατιωτικές στολές, ήρθε στο ίδιο σημείο και λήστεψε άλλους πρόσφυγες που ήταν εγκλωβισμένοι στη συνοριογραμμή. Όταν έφτασα εκεί την επομένη, είδα ανθρώπους με ματωμένα κεφάλια.
Ειδομένη, τρίτη, 1/4, πήγα για να μοιράσω ανθρωπιστική βοήθεια, τρία αδέλφια, οι δυο δίδυμοι μπροστά μου, πρόσφυγες, 20 και 22 ετών, άπλωσαν τα χέρια τους, άπλωσα και εγώ.. τα χέρια μας δεν συναντήθηκαν…
Ρήμαξε η ψυχή μου σαν κατάλαβα πως τα παιδιά αυτά είναι τυφλά και θα περπατήσουν 1.700 χιλιόμετρα προς την Ευρώπη. Αλήθεια η ανθρωπιά πότε τελειώνει;
Τη Κυριακή 4/4/2015 ένα νέο περίεργο περιστατικό έλαβε χώρα στην περιοχή της Ειδομένης. 20-25 Πακιστανοί με όπλα και μαχαίρια, λήστεψαν 8 Σύριους πρόσφυγες.
Το περίεργο δεν είναι η ληστεία, που συμβαίνει καθημερινά εναντίον απροστάτευτων προσφύγων ούτε όμως και η βία (ένας Παλαιστίνιος πρόσφυγας πυροβολήθηκε στο μάτι από σφαίρα καουτσούκ γεγονός το οποίο ανέφερα στην Ελληνική αστυνομία) αλλά ότι η συγκεκριμένη σπείρα κλέβει τα διαβατήρια των Σύριων προσφύγων με σκοπό να τα πουλήσουν σε εθνικότητες προσφύγων που δεν δικαιούνται άσυλο. Αυτό και μόνο στα εκατοντάδες διαβατήρια των Σύριων που κλέβονται καθημερινά αποτελεί άμεσο κίνδυνο για την ασφάλεια της Ευρώπης.
Τα περιστατικά αυτά είναι δυστυχώς η καθημερινότητα αυτών των δύστυχων ανθρώπων. Οι μαρτυρίες τους υπάρχουν σε βίντεο και πλήθος από τις καταγγελίες τους έχουν καταγραφεί από πολλές ΜΚΟ (NGO).
Τον Μάρτιο ο πληθυσμός φαίνεται να έχει αυξητικές τάσεις όπως και οι επιθέσεις εναντίων των προσφύγων που δρουν στην περιοχή, ιδιαίτερα στο έδαφος της ΠΓΔΜ,. Τις τελευταίες μάλιστα ημέρες μάλλον έχει τριπλασιαστεί σε σχέση με τον Δεκέμβριο, τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο. Σας παραθέτω τρεις παρατηρήσεις:
1) Με δεδομένο ότι, η Ιορδανία, ο Λίβανος και η Αίγυπτος έχουν κλείσει τα σύνορά τους προς τους Σύρους, το κύμα των Σύρων μόνο προσφύγων αναμένεται να εκτιναχθεί. Το τελευταίο Σαββατοκύριακο έχουμε 3000 αφίξεις στα ελληνικά νησιά.
2) Χιλιάδες πλαστά διαβατήρια και ταυτότητες έχουν κατασχεθεί, στις 7/4 μίλησα με Σύριο πρόσφυγα που ενώ προσπάθησε πολλές φορές να περάσει από την Ειδομένη πέφτοντας θύμα ληστειών, προσπάθησε αυτή τη φορά να περάσει με πλαστή ταυτότητα από το αεροδρόμιο του Ελ, Βενιζέλος στην Αθήνα και μου είπε πως κάθε 5 λεπτά η ελληνική αστυνομία σταματούσε και έναν πρόσφυγα που βρισκόταν στην ίδια κατάσταση.
3) Με την βελτίωση του καιρού, και με δεδομένο ότι τα κέντρα κράτησης μεταναστών στην Ελλάδα κλείνουν καθώς και την μεγάλη εισροή στα ελληνικά νησιά από Τουρκία, αναμένεται έκρηξη του αριθμού των προσφύγων στην Ειδομένη, η σε άλλα σημεία που πιθανόν θα δημιουργηθούν, αφού η απουσία θεσμικής ευρωπαϊκής λύσης έχει«καλυφθεί» από τη δράση των σύγχρονων δουλεμπόρων.
Από τα τέλη Σεπτεμβρίου 2014 οι συντοπίτες μου και εγώ, αποφασίσαμε να αναλάβουμε δράση, επιλέγοντας την πράξη από τα λόγια. Οι προσπάθειές μας όμως δεν αρκούν. Η θεσμική παρέμβαση είναι απαραίτητη. Σ’ αυτούς τους 7 μήνες μείναμε σχεδόν μόνοι, εκτός από ελάχιστες βοήθειες που λάβαμε μετά το πέρας του πρώτου τρίμηνου, ενημερώσαμε φορείς, συλλογικότητες, δομές , η βοήθεια ήρθε μόνο από τους τελευταίους αφού οι φορείς αρκέστηκαν μόνο στο γράμμα του νόμου τονίζοντας ότι αυτό που γίνεται στην Ειδομένη είναι παράνομο. Ενώ, περιστασιακά έχουν έρθει κάποιες ΜΚΟ μέχρι τώρα, μόνο το τελευταίο 15νθημερο έχει παρέμβει καθημερινά με γιατρό και βοήθεια μόνο μία ΜΚΟ.
Απαιτείται άμεση παρέμβαση
Τα παιδιά θύματα των πολέμων και της ένδειας, τα παιδιά της Συρίας, του Αφγανιστάν, «τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού», σφαγιάζονται για δεύτερη φορά. Αυτή τη φορά μπροστά στα μάτια μας, στην καρδιά της Ευρώπης.
Η συνέχεια του δράματος τους εκτυλίσσεται στα σύνορα της Ειδομένης, όπου υφίστανται κάθε λογής ευτελισμό από δεκάδες συμμορίες και οργανωμένη μαφία, μέχρι να φτάσουν στην Ουγγαρία…
Υπομένουν καρτερικά κάθε μαρτύριο, αδυνατώντας να καταγγείλουν τα κατάφωρα εις βάρος τους εγκλήματα , τον ευτελισμό της τιμής και της αξιοπρέπειας τους υπό τον φόβο της σύλληψής τους, ενώ η Ευρώπη της Αναγέννησης, του Διαφωτισμού, η Ευρώπη προστάτης και αρωγός της ανθρώπινης ζωής σιωπά εκκωφαντικά.
Η Ευρώπη με την επιλήσμονα και επιλεκτική μνήμη. Η Ευρώπη που κόπτεται για τα δικαιώματα των ζώων –και δικαίως- μα που παρατηρεί αμέτοχη τη Σταύρωση χιλιάδων συνανθρώπων μας.
Αν δεν αναλάβουμε όλοι ενεργό δράση, φαινόμενα σαν και τα προαναφερθέντα , με θύματα ανθρώπους ανέστιους, φερέοικους και κατά πάντα τρόπο κατατρεγμένους θα συμβαίνουν με ταχύτερους από τους σημερινούς ρυθμούς.
Ας αφυπνιστούμε όσο υπάρχει –αν υπάρχει- ακόμη καιρός.
Υ.Γ Ο λόγος που αναφέρω περισσότερο τους Σύρους δεν είναι επειδή υπάρχει κάποια ιδιαίτερη συμπάθεια προς αυτούς, μα επειδή αποτελούν την πλειονότητα σε αριθμό των προσφύγων που βρίσκονται στη περιοχή της Ειδομένης.
Είναι ώρα να σταματήσει το συνεχόμενο έγκλημα αυτό, κατά απροστάτευτων προσφύγων από την αδρανοποίηση όλων μας.
Είκοσι μόλις μέτρα από τα σύνορα, λίγο πέρα από την όχθη του ποταμού Αξιού, οικογένειες προσφύγων από το Αφγανιστάν, με μωρά, μικρά παιδιά και εγκύους, νέοι από τη Συρία και άλλους πολύπαθους τόπους, έχουν στήσει αυτοσχέδια καταλύματα με καλάμια, μισοκατεστραμμένες σκηνές, υπνόσακους και νάιλον, και φυτοζωούν -μέσα σε συνθήκες ψύχους και υψηλότατης υγρασίας- επιχειρώντας κάθε τόσο να περάσουν στην Ευρώπη.
Δύσκολα τα καταφέρνουν, καθώς η αστυνομία της γειτονικής χώρας, όπως και η δική μας σε άλλα σύνορα, τους στέλνει πίσω, συχνά με βάναυσο και απάνθρωπο τρόπο. Νεαροί πρόσφυγες από τη Συρία φτάνουν με τα πόδια στα σύνορα έχοντας περπατήσει ώρες και κρύβονται στις καλαμιές από φόβο μη συλληφθούν.
Οι συνθήκες στο κρατητήριο του Α.Τ. Ειδομένης, είναι άθλιες αφού σε δύο υγρά δωμάτια στοιβάζονται, χωρίς καν προαυλισμό, για βδομάδες και μήνες 10, 20 ή και παραπάνω άτομα, ανάμεσά τους -παρανόμως- και ανήλικοι. Δεν υπάρχει καμιά κρατική πρόνοια για τον καταυλισμό αυτών των ανθρώπων.
Ντόπιοι κατοίκοι, αυθόρμητα και ανθρώπινα στέκονται στο πλευρό των προσφύγων και μιλούν με αλληλεγγύη για τους ανθρώπους αυτούς και ζητούν να δοθεί η δυνατότητα σε αυτούς τους ανθρώπους να φύγουν από τη χώρα για τον προορισμό που θέλουν χωρίς να παρεμποδιστούν από κανέναν!
Ο τελευταίος σταθμός της Ειδομένης.
Μερικές σκέψεις με αφορμή το ποίημα του Γιώργου Σεφέρη «Τελευταίος Σταθμός» των Ευδοξία Κουτρουμπάκη και Βασίλη Τσαρτσάνη, κατοίκων της περιοχής
Εδώ και τρεις μήνες, «σκιές» μέσα στη σιωπή της νύχτας… κινούνται στις γραμμές του τρένου μεταξύ Πολυκάστρου- Ειδομένης.
Σύροι κατά πλειονότητα και ορισμένοι Αφγανοί πρόσφυγες, με βρέφη στα χέρια, μικρά παιδιά, έγκυες γυναίκες, υπερήλικες, νέοι.
Ένα σμάρι ανθρώπων αποθεμένο μέσα στις καλαμιές, ανέστιο, πληγωμένο, απροστάτευτο, εκτεθειμένο στις καιρικές συνθήκες, με μόνο ένα όνειρο να τους έχει απομείνει. Τον δρόμο για την Ευρώπη…
Έχοντας υποστεί κάθε λογής εξευτελισμό, διαμένουν περιμένοντας την ημέρα της πολυπόθητης φυγής, στις όχθες του Αξιού, ανάμεσα στις καλαμιές στο ύπαιθρο, στο δάσος της συνοριακής γραμμής, δέσμιοι των αγκυλώσεων της διεθνούς πολιτικής που αφορά το θέμα των προσφύγων αλλά και θύματα μιας σκαιώδους κατά περίσταση συμπεριφοράς των ιθυνόντων του κράτους των Σκοπίων.
Εμείς οι κάτοικοι της περιοχής, μάρτυρες ενός ανθρώπινου δράματος, αποφασίσαμε να μην μείνουμε απαθείς στο δράμα των συνανθρώπων μας που πλέον χτύπησε την πόρτα της περιοχής μας.
Κατά την πρώτη μας επίσκεψη στη συνοριακή γραμμή Ελλάδας FYROM οι εικόνες μας στοίχειωσαν.
400 περίπου άνθρωποι, μεταξύ αυτών 25 και πλέον παιδάκια, μόνοι απροστάτευτοι από το κρύο.. Ήδη θρηνούμε δυο νεκρούς. Δυο νεκροί δίπλα μας. Δυο ακόμη νεκροί δίπλα μας.
Κάτοικοι της περιοχής του δήμου Παιονίας, σπάζοντας την απάθεια και παραμερίζοντας την ξενοφοβία τους ‘σε τούτη τη στερνή σκάλα’ αυτών των πληγωμένων ανθρώπων ‘όπου προσμένουν την ώρα της επιστροφής τους να χαράξει’, συντρέχουν παντί σθένει, ξεπληρώνοντας θαρρείς ‘ένα χρέος παλιό’*.
Σχεδόν καθημερινά ετοιμάζουν αποστολές ανθρωπιάς με σκοπό να απαλύνουν τον πόνο των συνανθρώπων μας.
Τα σούπερ μάρκετ της περιοχής, τα εστιατόρια –φαρμακεία-φούρνοι-ταχυφαγεία- και κάθε λογής εμπορικές επιχειρήσεις, συνδράμουν σ αυτό το ανθρωπιστικό θαύμα που πρώτη φορά συμβαίνει στην περιοχή μας.
Πράττουν το αυτονόητο, πράττουν αυτό που ο Πολιτισμός επιτάσσει, πράττουν αυτό που οι ‘ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες’ αγνοούν.
Αναγνωρίζουν τον Άλλο και συμπαρατάσσονται, όχι γιατί επιθυμούν να προσθέσουν μια ακόμη πράξη στη φιλανθρωπική τους ατζεντα, αλλα γιατί κινητοποιήθηκε εντός τους αυτή η υπέρτατη δύναμη.
Η Δύναμη της Αλληλεγγύης.
Αυτήν τη δύναμη της Αλληλεγγύης επικαλούμαστε και απευθυνόμαστε προς όλους.
Για να μη γίνει ‘ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας’
Για να μπορέσει η Ελπίδα και κάθε τι που συνιστά την ανθρώπινη ύπαρξη να επικρατήσει.
Για να δοθεί λύση στο παγκόσμιο και φλέγον θέμα των προσφύγων, για να πάψει η αδιαφορία να αποτελεί την προτεραία αξία της καθημερινότητας μας, για να μπορούμε πλέον ‘να λεγόμαστε Ανθρωποι’.
*”Έλληνες πρόσφυγες στο Χαλέπι”
Χρέος προς τη μνήμη των ποντίων και Καππαδοκών παππούδων μας. 17.000 Έλληνες, το καλοκαίρι του 1923 ζήτησαν άσυλο από τους Σύρους.
Ο επικεφαλής των Ελλήνων προσφύγων στο Χαλέπι επικοινώνησε με το Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας, αναφέροντας πως η κατάσταση είναι “ώς τραγική και αβέβαιη” καθώς “είναι αδύνατο να δεχτεί περισσότερους πρόσφυγες”. Η κατάσταση για τους Έλληνες πρόσφυγες του 1923, μπορεί να περιγραφεί όπως είναι και η κατάσταση με τους Σύριους στην Ελλάδα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, πως είναι, όπως ακριβώς οι πρόσφυγες από τη Συρια, δεν θέλουν να βρίσκονται στην Ελλάδα, έτσι και οι Έλληνες πρόσφυγες το 1923 δεν ήθελαν να βρίσκονται στην Συρία. Ήθελαν να φτάσουν στην Ελλάδα, σε μια χώρα που ποτέ δεν είχαν δει, αλλά ήλπιζαν ότι τουλάχιστον θα τους γλύτωνε από τον κίνδυνο.
Δυο λέξεις του γιατρού Κ. Χουσεϊν Μπαλτατζή
Έχω πυρετό, νιώθω καταβεβλημένος, προσπαθώ να καταλάβω από που την άρπαξα… Άραγε να ήτανε η προχθεσινή εφημερία ή η χθεσινή ημέρα στην Ειδομένη; Όλοι όσοι εξετάσαμε είχανε παρόμοια συμπτώματα. Αρνούμαι να χορηγήσω στον εαυτό μου οποιαδήποτε αγωγή. Καταβάλλομαι από ένα περίεργο συναίσθημα, από τη μία ηθική ικανοποίηση κι από την άλλη τύψεις. Μισή μέρα άντεξα, δεν άντεξα, δεν ένιωθα τα πόδια μου από το κρύο, ήθελα πώς και πώς να φτάσω σπίτι… Δεν μπορώ όμως να ξεχάσω τα βλέμματα τους. Βήχας, πυρετός, πόδια στα πρόθυρα γάγγραινας, πόνος υπερβολικός.. να εκλιπαρούν στην κυριολεξία για ένα Depon. Ευτυχώς, είχαμε επάρκεια. Στο τέλος της ειδικότητάς μου έχοντας μια σχετική εμπειρία στην διαχείριση κι αναγγελία δυσάρεστων καταστάσεων συνέλαβα τον εαυτό μου ν αποφεύγει τα μικρά παιδιά, τα μωρά… έλεγα στους συναδέλφους: την Κατερίνα, τον Λουάι, τον Στέργιο και τον Αλέξανδρο: «παιδιά μπορείτε να υπολογίσετε σας παρακαλώ τη δοσολογία των αντιβιοτικών ;» Δεν είχα τη δύναμη να τους αντικρύσω. Ο μικρός μου μεταφραστής Σαρτζάν,ακούραστος, δεν άντεξε δάκρυσε, όταν προσπαθούσε να μου πει οτι το μικρό του αδελφάκι, τη νύχτα δεν μπορούσε ν’ ανασάνει, μάλλον κρύωνε είπε.. ήταν η πιο κρύα νύχτα, τις προηγούμενες δεν έκλαιγε, οι γονείς μου δεν ήξεραν τι να κάνουν… Ο ηλικιωμένος κύριος, με πίεση, πρησμένα γόνατα, σάκχαρο, αρρυθμία, υποβασταζόμενος… η έγκυος 7,5 μηνών, ένας νεαρός με έντονο ρίγος, είχε πιεί νερό από τον βούρκο παραδίπλα. Ο Αλή την πρώτη φορά ήταν δύσπιστος, ερειστικός, επιθετικός με άγριες διαθέσεις, δικαιολογημένος ίσως από τον ακατέβατο πυρετό, τον βήχα και τη δύσπνοια. Αυτήν την φορά όμως μας ευχαριστούσε και μας έδινε τις καλύτερες ευχές, βοηθούσε τους ηλικιωμένους κατά την εξέταση και προς το τέλος, χόρευε, τραγουδούσε, τυλιγμένος στην κουβέρτα του έχοντας ξεχάσει παντελώς τη νύχτα που τον περίμενε. Με χαμόγελο ζωηρό μας χαιρετούσε μέχρι να εξαφανιστούμε εντελώς από το οπτικό του πεδίο…
Οι κάτοικοι της περιοχής συνεχώς και με δική τους πρωτοβουλία οργανώνουν συσσίτια για τους πρόσφυγες που περιμένουν εγκαταλειμένοι από όλους να περάσουν τα σύνορα προς την Βόρεια Ευρώπη. Μια αξιέπαινη προσπάθεια που κινείται μόνο από ανθρωπιά και αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο.
Το σημαντικότερο θέμα δεν είναι βέβαια η ανθρωπιστική βοήθεια στους πρόσφυγες. Αυτή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υπάρχει και θα υπάρχει, αλλά δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να λύσει το πρόβλημα των προσφύγων.
Μέσα από τις ευρωπαϊκές συνθήκες σαν το Δουβλίνο ΙΙ, οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν μετατρέψει τη χώρα σε ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων, εγκλωβίζοντας τους πρόσφυγες εδώ και απαγορεύοντάς τους να προχωρήσουν προς τις χώρες όπου θέλουν να ζητήσουν άσυλο. Και όσο μένουν εδώ αντιμετωπίζουν, παράνομες επαναπροωθήσεις και κακομεταχείριση, επ’ αόριστον κράτησή τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αποτροπή τους από την υποβολή αιτήματος χορήγησης ασύλου.
Η ευρωπαϊκή πολιτική φαίνεται να έχει αποτύχει…
Είναι πια επιβεβλημένη η εύρεση άμεσης Ευρωπαϊκής λύσης.
Είναι επιβεβλημένη η επανεξέταση του κανονισμού του Δουβλίνου, που εγκλωβίζει στις ευρωπαϊκές χώρες του νότου πρόσφυγες που δεν επιθυμούν να μείνουν σε αυτές
Να δοθεί παράταση ζωής στους συνανθρώπους μας.
Να υπάρξει μέριμνα για αποφυγή παρόμοιων περιστατικών στο μέλλον.
Κανένας άνθρωπος να μην αναγκάζεται να ζήσει έτσι.
*Ευχαριστούμε πολύ τους κατοίκους της περιοχής για τη βοήθειά τους σε αυτό το άρθρο. Οι Βασίλης Τσαρτσάνης, Ευδοξία Κουτρουμπάκη, Στέργιος Αρκούδας,Αθηνά Παρασκευοπούλου, Σουζάνα Μπαινούζη, Χρυσοβαλάντης Ασλανίδης είναι μερικοί από τους ανθρώπους που εδώ και δυόμιση μήνες είναι συνέχεια στην περιοχή της Ειδομένης εκτελώντας μαζί με τους υπόλοιπους κατοίκους συνεχώς αποστολές ανθρωπιάς.